به سلامتی و میمنت مقاله ی «زن بارگی شاه...» در خبرنامه ی گویا منتشر شد و آه و فغان اکبر گنجی، به خاطر عدم درج این مقاله در رسانه ها -احتمالا- پایان خواهد یافت.

شکایتی که گنجی از رسانه ها به خاطر عدم درج این مقاله ی نود و خرده ای صفحه ای می کرد، آدم را به شک می انداخت که نکند سند جدیدی از اسناد ممنوع الانتشار ام.آی.سیکس قرار بوده منتشر شود ولی به خاطر وابستگی به غرب جهانخوار، این اسناد توسط رسانه های جهانخوار منتشر نشده است.

البته من آن قدر وقت برای هدر کردن ندارم که بنشینم ۹۴ صفحه متن در باره کِیف و حال کردنِ پادشاه فقید بخوانم. به جای این کار، ترجیح می دهم کتابی از یووال نوح هراری در دست بگیرم و با خواندنش چیزی یاد بگیرم (البته ممکن است گنجی بگوید این بابا هم که همجنسگرا ست و بخواهد مطلبی در باره ی «مرد بارگی» یووال خان بنویسد و این اسراییلی بدخیم را افشا کند! :) )

قبلا نوشتم که گنجی شور ماجرای زن بارگی شاه را آن قدر در آورده که آدم تصور می کند او خدای نکرده عقده ی جنسی یی چیزی دارد. احتمالا در خانواده ی گنجی و محیط فرهنگی او، دختر بازی و به قول گنجی زن بارگی، از فجایع بشری به شمار می آمده، و گنجی باور دارد که سخن گفتن از این فاجعه، باعث نفرت مردم از پادشاه فقید می شود.

گنجی اشتباه می کند. هنوز که هنوز است محبوب ترین شخصیت مرد ایرانی در سریال ها، اسدالله میرزا در سریال دایی جان ناپلئون است که می توان گفت «خدای زن بارگان» بود و محبوبیت او اتفاقا به خاطر داستان های او با زنان شوهر دار و بی شوهر و غیره بود.