رسانه‌های فارسی‌زبانِ خارج از کشور سعی می‌کنند به این پرسش اساسی که چرا رسانه‌های معتبر جهانی تظاهرات سرتاسری مردم وطنمان را آن‌گونه که شایسته است بازتاب نمی‌دهند، پاسخ دهند. بر همگان روشن است که بدون بازتاب شایسته‌ی آنچه دارد در وطنمان می‌گذرد در رسانه‌های بین‌المللی، صدای مردم ایران به گوش جهانیان نمی‌رسد و امکان همدلی و حمایت بین‌المللی از حرکت شجاعانه‌ی ملت ایران در مقابل یک رژیم قرون وسطائی، فراهم نخواهد آمد.
رسانه‌های معتبر جهانی اما میکروفونشان تنها جلو دهان صاحب‌نامان هنری کشور است. یک مقایسه ساده این واقعیت را به روشنی اثبات می‌کند. تنها دو هفته پیش از آغاز اعتراضات خیابانی در بیش از صد شهر ایران، دویست نفر از هنرمندان و دست اندرکاران سینمائی در بیانیه‌ای ده ماده‌ای، این بار به‌صراحت و بدون تمجمج، به سانسور و رانت‌خواری افسارگسیخته‌ی دولتی و فرادولتی در ایران اعتراض کردند. بازتاب همین یک بیانیه در رسانه‌های همگانی جهانی بسیار بیش از تظاهرات عظیم مردم معترض ما بود که علیرغم تهمت‌های ننگین و سرکوب‌های خونین همچنان ادامه دارد.
طبقه متوسط شهری در ایران نیز که اگر نه به دلائل اقتصادی که به دلیل رنج روزمره از محدودیت‌های تحمیل شده به آنان توسط عده‌ای روضه‌خوان و بازاریِ دین‌فروش، از این رژیم جهالتِ اسلامی به تنگ آمده، چشم انتظار شنیدن پیام سینماگران و سرشناسان هنری ایران است تا برای پیوستن به صف معترضین به صحنه بیایند.
و همین به‌تنهائی مسئولیت سنگینی بر دوش هنرمندان ما می‌گذارد. در این روزهای سرنوشت ساز از آنان انتظار می‌رود که از زیر بار شریفی که گوهر هنر بر دوششان نهاده شانه خالی نکنند و از بالکن اعتراض به صحنه‌ی تظاهرات بیایند.
