یمن

شمار تلفات کمتر در سال جاری در یمن (۲ کشته در مقایسه با ۸ نفر در سال ۲۰۱۸) مهمتر از همه نشانگر کاهش فعالیت گزارش‌دهی روزنامه نگاران یمنی است تا هرگونه کاهش درگیری‌ها در یمن. هر روز تعداد کمتری از روزنامه‌نگاران یمنی می‌توانند در شرایط غیرقابل قبول از نظرامنیت کارکنند. روزنامه‌نگاران علاوه‌برآنکه در معرض خطرهای مستقیم جنگ هستند، همچنین ممکن است مورد حمله، آدم ربایی یا دستگیری خودسرانه توسط نیروهای مختلف جنگی قرار گیرند. همچنین ممکن است قبل از اینکه محکوم به‌مرگ شوند مورد آزار و شکنجه قرار گیرند. ( نگاه کنید به بخش 5 - روزنامه نگاران گروگان). اطلاعات گردآوری شده توسط RSF توانسته در یمن تأیید کند که خطرات تا حدی افزایش یافته است که بسیاری از روزنامه‌نگاران تصمیم گرفته‌اند کار خود را متوقف کنند. سردبیر سابق روزنامه التفاضل اکنون کالاهای دست دوم می‌فروشد. گزارش‌گر سابق روزنامه الطوره اکنون به عنوان پیشخدمت رستوران در صنعا پایتخت یمن مشغول به‌کار است. روزنامه‌نگاری که قبلاً برای روزنامه اخبار ال یوم کار می‌کرد، اکنون یخ می فروشد.

افغانستان

در جنوب آسیای مرکزی، یعنی افغانستان نیز، پوشش رسانه‌ای کاهش یافته است. شمارگزارش‌گران خارجی مستقر در کابل از سال ۲۰۱۴ به‌ نصف رسیده است. کاهش حضور رسانه‌ها و گزارش‌دهی از آنجا را می‌توان به‌وخیم‌تر شدن شرایط امنیتی (ناشی از افزایش بمباران غیرنظامیان) و کاهش علاقه رسانه‌های بین‌المللی که تا حدودی بستگی به خروج تدریجی نیروهای خارجی دارد، نسبت داد. عوامل دیگر نیزکمک کرد تا تعداد روزنامه‌نگاران کشته شده در افغانستان در سال ۲۰۱۹ به ۵ نفرکاهش یابد با ۱۶نفر در ۲۰۱۸ ،۱5نفر در ۲۰۱۷ و۱۰ نفر در۲۰۱۷. برخلاف سالهای گذشته، بمبگذاری وحملات مستقیم به روزنامه‌نگاران یا رسانه‌ها، تلفات جانی کمتری داشت. روزنامه‌نگاران افغان آموزش دید‌ه‌اند تا با کاهش حضورگروهی کمتر مورد هدف قرارگیرند. ازطرف‌دیگر، گزارش‌گران به‌طور روزافزون با برخورداری از آموزش‌های بیشتر در نوع‌ گزارش‌دهی در مناطق خطر و با تأمین وسایل حفاظت امنیت شخصی خطرتلفات را در مناطق جنگی کاهش می‌دهند.

بدترین آمارها برای آمریکای لاتین

کاهش تعداد روزنامه‌نگاران کشته شده در کشورهایی که در حال جنگ هستند، توجه را به یک واقعیت غالباً فراموش‌شده جلب کرده است، که آمریکای لاتین همچنان یک منطقه ویژه ناپایدار و خطرناک برای رسانه‌ها است. با کشته شدن ۱۴ روزنامه‌نگار در سال ۲۰۱۹ (ده نفر در مکزیک، دو نفر در هندوراس، یک نفر در کلمبیا و دیگری در هائیتی)، آمریکای لاتین با همه درگیری‌های داخلی خود به اندازه خاورمیانه برای روزنامه‌نگاران مرگ‌بار است. شدت این وضعیت شاید بدتر از این باشد که این آمار نشان می‌دهد، زیرا در کل، هشت روزنامه‌نگار دیگر در سال ۲۰۱۹در برزیل، شیلی، مکزیک، هندوراس، کلمبیا و هائیتی به قتل رسیدند، اما پرونده‌های آنها هنوز در آمار RSF اضافه نشده است زیرا هنوز در روند تأیید هستند. کندی و عدم موفقیت سیستم‌های قضایی در این کشورها، اثبات واقعیت‌های این قتل‌ها را سخت‌تر می کند.

در آخرین فهرست رده‌بندی آزادی جهانی رسانه‌ها، این قاره آمریکا بود که بزرگترین افت را دررتبه منطقه‌ای با اندازه گیری محدودیت‌ها و نقض آزادی مطبوعات داشت، و مکزیک یکی از کشورهای منطقه‌ای آن رکورد های دیگری را شکسته است. اولاً، بیشترین تعداد روزنامه‌نگارکشته‌شده در کشوری که در جنگ نیست را داردر سال ۲۰۱۹ - ۱۰ نفر - همان تعداد درسوریه، کشوری که درگیر جنگ داخلی بود. در عین حال، احتمال کشاندن عاملان این قتل‌ها به محاکمه واقعاً صفر است، زیرا مکزیک همچنین خود را از نظر میزان مصونیت از مجازات در برابر جرایم خشونت علیه روزنامه‌نگاران - دربیش از ۹۰٪ موارد - متمایز می کند.

قتل دو گزارش‌گر جنایی در جنوب شرقی مکزیک به‌طورویژه نشان دهنده چگونگی ناکارآمدی مقامات در کنترل مارپیچ خشونت علیه رسانه‌ها است. یکی از قربانیان، نورما گارابیا ساردوزا، علی‌رغم تهدید شدنش برسر یک سری از مقالات درمورد فساد پلیس محلی که با دسترسی او به حافظت موافقت نشد در ایالت تاباسکو در ماه ژوئن به قتل رسید. مورد دیگر، فرانسیسکو رومرو داز، در ماه می در ایالت کویینتانا رو به قتل رسید، اگرچه مکانیزم فدرال برای حافظت از روزنامه‌نگاران "دکمه ترس" و محافظ پلیس در اختیار او گذاشته بود، البته که در زمان تیراندازی محافظ همراه او نبود.

هندوراس، جایی‌ که در روز روشن دو روزنامه‌نگار به ضرب گلوله کشته شدند، همچنین انباشته است از فساد و جرایم سازمان یافته، وکلمبیا که مجبور است دوباره با دشمنان قدیمی خود مقابله کند. پس از یک آرامش نسبی بعد از امضای توافق‌نامه‌های صلح در سال ۲۰۱۶، بازگشت گروه‌های مسلح و از سرگیری درگیری بین شبه نظامیان و ارتش در بسیاری از مناطق روستایی باعث ایجاد "منطقه مسکوت" شده‌است، سیاه‌چاله‌هایی که از آن هیچ خبری بیرون نمی‌آید. فیلمساز مستند مائوریسیو لزاما در ماه می به هنگام ساختن مستندی درباره قربانیان درگیری‌های مسلحانه کلمبیا به قتل رسید.

پس از یک دوره آرامش حتی طولانی، هائیتی از تابستان سال ۲۰۱۸ شاهد بازگشت به آشفتگی بوده است. نئمی جوزف، روزنامه‌نگار رادیو که در پانیک اف ام در شهر میربلائیس کارمی‌کرد و آشکارا از دولت و مقامات محلی انتقاد می‌کرد، در ماه اکتبر در زمان تنش و اعتراضات خشونت‌آ‌‌میز در سراسر کشور که خواستار برکناری رئیس جمهور جونل موزی، منشأ فسادهای مطرح شده بودند، به قتل رسید.

خطرهای امروز- گزارش‌های تحقیقی و پوشش تظاهرات‌ها

سه روزنامه‌نگاردرحال پوشش اعتراضات در ماه‌های اخیر در هائیتی زخمی شده‌اند كه جراحت یكی از آنهابسیارجدی است وبه‌نظرمی‌رسد که موارد نادری در این زمینه نیستند. انفجار، ناآرامی‌ها و اعتراضات که در بسیاری از کشورهای جهان دیده می‌شود، یک چالش امنیتی واقعی برای گزارش‌گران است.

مرگ روزنامه‌نگار ایرلندی شمالی، لیرا مک کی، در حالی که در ماه آوریل شورش‌های دری را پوشش می‌داد، به قتل رسید، یادآور آسیب پذیری گزارش‌گران و انواع مختلف خطر در پوشش چنین لحظاتی از خشم و سردرگمی عمومی بود. مک کی در اثرتیراندازی فرد مسلح که گفته می‌شود عضو جدید ایرا، گروه شبه نظامی جمهوری‌خواه مخالف جمهوری ایرلند است، به سمت پلیس کشته شد. پریشیس اوولوبی، گزارش‌گر جوان یکی از پرطرفدارترین کانال‌های تلویزیونی نیجریه، هنگام پوشش تظاهرات در ماه ژوئیه در پایتخت نیجریه، ابوجوا باشلیک گلوله کشته شد. پلیس پس از درگیری با معترضین، برای پراکنده کردن تظاهرات، به‌روی آنها آتش گشود.

در خارج از مناطق جنگی، جنایت سازمان یافته تهدید بزرگ دیگری است برای روزنامه‌نگاران وبه همان اندازه که قابل پیش بینی است نامرئی نیزاست . همانطور که RSF در گزارش خود "روزنامه نگاران: جنایت سازمان یافته" تأیید کرد، گزارش‌گران اگر بیش از حد در مورد جنایت سازمان یافته علاقه نشان دهند، خود را در معرض خطر بزرگی قرار می‌دهند. این موردی بود در غنا، که احمد حسین سؤال درحالی که یک شب در ماه ژانویه پس ازمکاری در افشاگری درباره فساد در فوتبال غنا به خانه برمی گشت، مورد اصابت گلوله قرار گرفت. پیش از این اعضای دیگر روزنامه‌نگاران تحقیقی این تیم نیز در بی تفاوتی گسترده مردم مورد تهدید واقع شده بودند.

دو روزنامه‌نگار تحقیقی نیز امسال در پاکستان به‌شکل بی‌رحمانه به ضرب گلوله کشته شدند. مورد اول، علی شر رجپا، در حال تحقیق در مورد یک مقام شهرداری مظنون به فساد بود. مورد دوم، گزارش‌گر تلویزیونی میرزا واسم بیگ، که فعالیت‌های یک باند جنایتکار را که متخصص اخاذی پول از مقامات منتخب محلی بودند، پوشش داده بود. هر دو با گلوله کشته‌شدند و بلافاصله همانجا ویا در حال انتقال به بیمارستان جان خود را از دست دادند. وادم کوماروف، روزنامه‌نگار اوکراینی که به تحقیق در زمینه فساد در شهر چرکاسی شناخته‌شده بود و در سال‌های اخیر چندین اقدام به قتل اوشده‌بود در ماه ژوئن در اثر جراحت سر در حمله شدید ماه می، درگذشت. قتل او بدون مجازات باقی مانده است.

روزنامه‌نگاران زندانی

تعداد روزنامه‌نگاران بازداشت شده در حال افزایش است. در سرتاسر جهان، در ابتدای دسامبر ۲۰۱۹ تعداد ۳۸۹ روزنامه‌نگار در رابطه با تهیه اخبار و اطلاعات بازداشت شدند. این تعداد ۱۲ ٪ بیشتر از تعداد بازداشت شده در همان تاریخ سال گذشته است که به نوبه خود ٪۷ بیشتر ازتعدادبازداشت شده‌ها در سال ۲۰۱۷ است. فقط تعداد بازداشت روزنامه‌نگاران غیرحرفه‌ای کاهش یافته است. نسبت زنان در بین روزنامه‌نگاران بازداشت شده برابر با تعداد سال ۲۰۱۸ یعنی ۸٪ است.

رقم ۳۸۹ روزنامه‌نگار بازداشت شده روزنامه‌نگارانی را شامل نمی‌شود که طی یک سال گذشته چند ساعت، چند روز یا حتی چند هفته به طور خودسرانه بازداشت شده‌اند. دیده‌بانیRSF نشان می‌دهد که این رقم به دلیل اعتراضاتی که در بسیاری از کشورها از جمله الجزایر و هنگ کنگ صورت گرفته است، با افزایش حملات به روزنامه‌نگاران، در کشورهایی مانند شیلی و بولیوی، بسیار افزایش یافته است.

تقریبا نیمی از روزنامه‌نگاران زندانی جهان (۱۸۶ از ۳۸۹) فقط در سه کشور - چین، مصر وعربستان سعودی بازداشت شده‌اند. چین به تنهایی یک سوم از روزنامه‌نگاران زندانی جهان را دارد.

بازداشت‌های فراوان در چین

هفتاد سال پس از به قدرت رسیدن، حزب کمونیست چین همچنان بزرگترین زندان روزنامه‌نگاران جهان است. رژیم چین در سال ۲۰۱۹ با انتشار کاغذ سفید که چین را به عنوان یک دموکراسی واقعی به تصویر می‌کشد، در حالی که تعداد روزنامه نگاران بازداشت شده را در مدت یک سال دو برابر می‌کند یعنی به ۱۲۰ روزنامه‌نگار بازداشت شده دوگانگی خود را به سطح جدیدی رساند.

بیش از ۴۰٪ از روزنامه‌نگاران زندانی، غیرحرفه‌ای هستند که با وجود سانسور روزافزون شبکه‌های اجتماعی آنلاین، سعی در جبران کنترل فزاینده حزب کمونیست بر رسانه‌های سنتی را دارند. بیشتر روزنامه‌نگاران تازه بازداشت شده اویغورها، اعضای اقلیت قومی مسلمان ترک زبان، بزرگترین گروه جمعیتی در منطقه شمال غربی سین کیانگ هستند.

مقامات چینی به‌طور پیوسته سرکوب خود را بر اویغورها شدت بخشیده‌اند. لو گوانگ، عکاس مشهور که موفق به دریافت سه جایزه World Press Photo شده است، در اکتبر سال ۲۰۱۸ صرفاً به دلیل سفر به منطقه با هدف ملاقات و آموزش عکاسان محلی در سین کیانگ دستگیر شد. وی پس از چند ماه آزاد شد اما اکنون در شهر زادگاهش تحت نظر پلیس زندگی می کند و دیگر عکس نمی‌گیرد.

دو روزنامه‌نگار مشهور اویغور پیش از گسترده شدن زندان‌ها در سین کیانگ، در حال گذراندن حبس‌ابد بودند. یکی از آنها گلمیرا ایمین، دبیر وب سایت خبری سالکین است که ده سال گذشته به‌اتهام "جدایی طلبی" و "توزیع اسرار دولتی" زندانی شده‌است. مورد دیگv، ایلهام تختی، دانشگاهی وروزنامه‌نگار شهروند، دبیر وب سایت اویگوربیز که آنجا آزادانه اتهامش را به جدایی‌طلبی اعلام کرد. او جایزه واسلاو هاول را برای حقوق بشر و همچنین جایزه ساکاروف پارلمان اروپا را برای آزادی اندیشه در سال ۲۰۱۹ گرفت.

بازداشت‌های خودسرانه فقط به سین کیانگ محدود نمی‌شود. یک پست کنایه آمیزدر مورد فساد احزاب توسط وبلاگ نویس ووگان و یک کاریکاتور در مورد حقوق بشر در چین توسط کاریکاتوریست جیانگ یفی کافی بودتا آنها را به اتهام "تحریک به براندازی اقتدار دولتی" بازداشت و شکنجه کنند. مقامات توجهی زیادی به جزئیات ندارند. هر اتهامی قدیمی برای زندانی کردن یک روزنامه نگارکافی است. ژانگ جیانگونگ، روزنامه‌نگار سابق حرفه‌ای شناخته شده برای مبارزه با سانسور، از ماه اوت به اتهام " دعواهای عامدانه و ایجاد نزاع " در استان گویژو بازداشت شد.

برخورداری از حق شهروندی کشورهای دیگر هیچ مصونیتی دربرابربازداشت‌های خودسرانه در چین ایجاد نمی‌کند. یانگ‌هنگوین نوسینده وتحلیل گر سیاسی استرالیایی متولد چین، در جنوب چین به اتهام جاسوسی از ژانویه در بازداشت به‌سرمی‌برد، همین‌طورگی ‌مین‌هایی نویسنده و ناشرسوئدی متولد چین در سال ۲۰۱۵ در تایلند ربوده‌شد وباوجود داشتن علائم بیماری جدی اعصاب همچنان در انتظار برگزاری دادگاه در بازداشت به سرمی‌برد. او متهم به افشای اسرار دولت و برقراری تماس‌های غیرقانونی با دیپلمات‌های خارجی است. بخش سوئد مؤسسه پن در مقابله با پکن جایزه توشوکسی خود را به او اهداء کرد.

بازداشت‌های خودسرانه در خاورمیانه

از سال ۲۰۱۹، عربستان سعودی ومصر برای بدست‌آوردن مقام بزرگترین زندان‌بان خاورمیانه در رقابت هستند که با فاصله کمی سوریه در مقام بعدی قرار می‌گیرد. عربستان سعودی و مصر هردو بیش‌تر از ۳۰ روزنامه‌نگار زندانی دارند که پس از بازداشت، آنها را مدت زمان طولانی در زندان نگه خواهند داشت. در ریاض وقاهره بیشتر روزنامه‌نگاران بازداشتی تا کنون نه به دادگاه رفته‌اند و نه تفهیم اتهام شده‌اند. از ۳۲ روزنامه‌نگار بازداشتی که توسط RSF ثبت شده است،۲۲ نفراز آنها به‌شکل رسمی تفهیم اتهام نشده‌اند. در مصر، دادگاه ۳۰ روزنامه‌نگار از۳۴ روزنامه‌نگار بازداشتی هنوز برگزارنشده است.

دادگاه‌های برگزارشده معمولاً ناعادلانه است و روزنامه‌نگاران به حبس‌های طولانی مدت محکوم می شوند. به‌عنوان مثال، رئوف بداوی وبلاگ‌نویس سعودی به ‌جرم "اهانت به اسلام" در سال ۲۰۱۴ به ده سال زندان و هزار ضربه شلاق محکوم شد. در مصرعبدالرحمان شاهین برای کارکردن در تلویزیون قطری الجزیره که رژیم مصرباآن خصومت دارد بهای گزافی پرداخت. پس از محکومیت اولیه به شش سال زندان به اتهام عضویت در گروه تروریستی و انتشار اخبار برساخته، سه سال بعدتر به‌اتهام ثابت نشده قتل به حبس ابد محکوم شده است که او این اتهام را نمی‌پذیرد.

شکنجه در زندان‌های هر دو رژیم رایج است و در زندان‌های عربستان سعودی تقریباً به‌شکل نظام‌مند انجام می‌شود. در مصر اسرا عبدالفتاح وبلاگ‌نویس در اعتراض به بدرفتاری‌ها و شکنجه‌هایی که پس امتناع از دادن رمزتلفن همراه خود به بازجو شده بود، اعتصاب غذا کرد.

درحالیکه مصر و عریستان سعودی جزو ۲۰ کشور آخر در فهرست رده بندی جهانی ۲۰۱۸ هستند و به‌ترتیب رتبه ۱۶۱ و ۱۷۲ را از بین ۱۸۰ کشور به‌دست‌آوردند، یکی از بارزترین ویژگی‌های هردوکشور آزار و اذیت روزنامه‌نگاران حتی پس از آزادی آنها از زندان است. در ریاض، امان النفجان، دبیر سایت SaudiWoman.me پس از آزادی مشروط از زندان در ماه مارس، نوشتن را دوباره آغازنکرده است و در هیچ یک از فعالیت‌های عمومی شرکت نمی‌کند. امان النفجان حتی برای دریافت جایزه جسارت در مراسم عطای جایزه آزادی مطبوعات ۲۰۱۹ RSF که در نوامبر امسال در برلین برگزار شد، شرکت نکرد. او همچنان ممکن است به بیست سال زندان محکوم شود.

بسیاری از روزنامه‌نگاران در مصرپس ازآزادی رسمی‌اشان از زندان به شکل نیمه آزاد هستند. عکاس‌خبرنگار شناخته شده شاوکان که در ماه مارس تحت شرایط بسیار سخت نظارت قضایی آزاد شد، ۱۲ ساعت از ۲۴ ساعت شبانه روزریعنی ازساعت ۶ صبح تا ۶ عصر را به‌مدت پنج سال باید در اداره پلیس بگذراند. آزادی تحت چنین شرایط بسته نظارتی به‌معنای زندگی در تهدید مداوم وزندانی دوباره است. محمد اکسیژن وبلاگ‌نویس دوماه پس از آزادی مشروطش درآخر ماه ژوییه دوباره بازداشت شد. آلا عبدالفتاح وبلاگ‌نوس ومدافع حقوق بشرکه پس از آزادی مشروطش در مارس هرشب را در اداده پلیس می‌گذراند، از ۲۹ سپتامبر اجازه خروج از اداره پلیس را نداشته است. هر دوی آنها قربانی موج جدید بازداشت روزنامه‌نگاران درواکنش به تظاهرات‌های مخالف حکومت هستند.

RSF زندانی بودن ۲۶ روزنامه‌نگار را در زندان‌های سوریه تأیید می‌کند ولی به‌احتمال خیلی زیاد آمار دقیق روزنامه‌نگارران زندانی بیشتر از این تعداد است. درطی این سال‌ها بیش از صدها روزنامه‌نگار وشهروندروزنامه‌نگاربازداشت شده‌اند ولی نشانه‌هایی از حضو آنها در زندان‌های رژیم وجود ندارد. دولت اسد با انتشار اسناد ثبت احوال مرگ صدها نفر از افراد گم‌شده را در زندان به‌رسمیت شناخت که روزنامه‌نگار نیراز سعید نیز جزو آنان بود.

نبود عدالت در ترکیه

اگرچه تعداد روزنامه‌نگاران بازداشت شده برای دومین سال پیاپی کاهش پیدا کرده است ولی ترکیه همچنان یکی از بزرگترین زندانبان‌ها برای اهالی رسانه است و همچنان آنها در یک سیستم کاملاً خودسرانه قضایی محاکمه می‌شوند.

هیچ حکم قضایی به‌مدت زیادی دوام ندارد.کمتر از یک هفته از آزادی مشروط روزنامه‌نگار شناخته‌شده احمد آتلان نگذشته بود که بنا به‌ درخواست دادستا‌نها برای تجدیدنظر به زندان برگردانده شد. شش روزنامه‌نگار روزنامه جمهوریت - موسی كارت، گورای اوز، هاكان كارا، اندر چلیک، احمد شیک و مصطفی کمال گونگورکه در ماه سپتامبر آزاد شدند فقط دو ماه بعد مطلع شدند كه دادگاه استانبول در پایان محاكمه مجدداً آنها را محكوم كرده است. از شش روزنامه‌نگار دیگر جمهوریت که تحت پیگرد قانونی قرار دارند تنها یک نفر از آنها کاردی گورسل تبرئه شد. دیگر روزنانه‌نگاران جمهوریت در تجدیدنظر اگر محکومیتشان تمدید شود، می‌توانند به زندان بازگردانده شوند. به همین ترتیب، ارول اوندراوغلو، نماینده گزارش‌گران بدون مرز در ترکیه، شبنم کورو فنجانچی مدافع حقوق بشر و احمد نسین نویسنده و ناشر پس از تبرئه شدن اولیه در ماه ژوئیه، دریافتند که دادستانها برای محکوم کردن مجدد آنها به اتهام شرکت درکارزار همبستگی با روزنامه کُرد ازگور گوندم در حکم تبرئه آنها تجدید نظر کرده‌اند.

ده‌ها روزنامه‌نگار و نمایندگان رسانه‌ها در طی امسال پس از گذراندن دوران محکومیت خود و یا به‌دلیل قوانین دادگاه جدید از زندان آزاد شدند ولی ده نفر برای فرار از دادگاه‌های خودسرانه تبعیدهای خودخواسته را انتخاب کرده‌اند.

همچنان‌که اتهام‌های معمول مانند "تبلیغ برای تروریزم"، "همکاری با سازمان‌های غیرقانونی" و "عضویت در سازمان‌های غیرقانونی" وجود دارد، خطرتحت پیگرقانونی قرار گرفتن روزنامه‌نگاران با اتهام جدید " توهین به رئیس‌جمهور" افزایش پیدا کرده‌است. این اتفاق برای اوزان کاپلااوغلو روزنامه‌نگار شهر بورسا ونماینده محلی انجمن روزنامه‌نگاران ترقی‌خواه افتاده‌است. افزون برموارد بالا طبق آمار RSF ده‌ها مورد از نمایندگان رسانه‌ها به‌اتهام "وابستگی به‌گروه‌های غیرقانونی ویا تروریستی" زندانی هستند.

بازداشت‌شدگانِ در خطر به‌‌دلیل بدرفتاری و عدم‌ مراقبت

سلامت روزنامه‌نگاران زندانی در برخی مناطق جهان بسیار نگران کننده است. بسیاری از روزنامه‌نگاران که محکوم به حبس‌های بسیار طولانی یا حتی حبس ابد هستند برای بیماری‌هایی که بسیاری از آنها دچارهستند مورد بدرفتاری قرارمی‌گیرند و ازمراقبت‌های پزشکی برخوردارنیستند. برخی روزنامه‌نگاران به‌آرامی در بازداشت در حال مرگ هستند.

براساس اطلاعات جمع آوری شده توسط RSF ، حداقل ده روزنامه‌نگار چینی خطر تحمل سرنوشت مشابه لیو شیائوبو برنده جایزه صلح نوبل و یانگ تونگیان، که در سال ۲۰۱۷ در بازداشت از بیماری‌های درمان نشده (سرطان) درگذشت، را دارند. هوانگ کی دوبار برنده جایزه آزادی مطبوعات RSF در ماه ژوئیه به‌رغم مشکلات جدی سلامتی به ۱۲ سال زندان محکوم شد. هوانگ، بنیانگذار ۶۴ تیانوانگ وب‌سایت حقوق بشرکه از مشکلات قلبی و کبدی ناشی از سالهایی که در زندان‌ها و اردوگاه‌های کار گذرانده و همچنین ناشی ضرب و شتم‌ها در سالهای بازداشت است، رنج می‌برد. با توجه به وضعیت سلامتی وی، این مجازات برای او برابر با مجازات اعدام است.

اوضاع وخیم روزنامه‌نگارتحقیقی مشهورآذربایجان، افغان مختارلی، به همان اندازه نگران کننده است. بااینکه بیمار دیابتی است و از فشار خون رنج می برد، اما از ماه سپتامبر در اعتراض به‌رفتار خودسرانه‌ای که با او و وکیلش در زندان انجام شد اعتصاب غذا کرد. وی به دلیل مشکلات سلامتی‌اش نتوانست اعتصاب غذا را برای مدت طولانی حفظ کند، اما هنوز هم از دسترسی عادی به مراقبت‌های پزشکی محروم است.

نبود معالجه پزشکی در زندانهای ایران یک مشکل دائمی است، که باز به‌تازگی در مورد نرگس محمدی روزنامه‌نگار و مدافع حقوق بشر موردتوجه قرارگرفته‌است. بر خلاف توصیه پزشکان وی، او بلافاصله پس از انجام عمل جراحی هیسترکتومی در ماه مه ۲۰۱۹ به سلول خود بازگردانده شد زیرا هم مقامات قضایی و هم زندان اجازه ندادند که وی در بیمارستان بماند. یک هفته پس از عمل، شوهرش فهمید که او از دسترسی به آنتی بیوتیک و سایر داروها محروم شده است و معاینه پزشکی تأیید کرد که او به عفونت مبتلا شده که در خون او پخش می‌شود. ایران پس از شش کشور دیگر از بزرگترین زندان‌های جهان برای روزنامه نگاران است.

اریک کبندرا، گزارش‌گر تحقیقی که از ۲۹ژوئیه در تانزانیا بازداشت شده است، از مشکلات تنفسی و علائم فلج در پاهای خود رنج می‌برد که مانع از راه رفتن طبیعی او می شود. چند تن از نزدیکان او معتقدند که کاهش سلامت وی با حبسش مرتبط است.

در طرف دیگر قاره آفریقا، مقامات کامرون تاکنون دو گزارش پزشکی مربوط به آمادو وامولکه، رئیس سابق رادیووتلویزیون ملی و ۶۹ساله، که بیش ازسه سال است که به اتهام غیرقابل اثبات سوء‌استفاده از بودجه‌های دولتی در بازداشت به‌سرمی‌برد را نادیده می‌گیرند. در این گزارش‌ها تأکید شده است که او نیاز مبرم به معالجه فلج اعصاب در خارج از کشوردارد که در کامرون در دسترس نیست. در یكی از این گزارش‌ها كه توسط یک متخصص مغز و اعصاب در بیمارستان آمریکایی پاریس نوشته شده است "بستری شدن در فرانسه" را برای "وضعیت نامطلوب بالینی در هر دوقسمت فوقانی پا که حاد و پیشرونده است " توصیه می‌کند.

برخلاف آن در ویتنام اتفاق می‌افتد، جایی که درمان اجباری غیرضروری که از ژوئیه سال ۲۰۱۸ برای لوآنه هونگ، روزنامه‌نگار صریح‌الهجه آغاز شده‌است می‌تواند به‌آرامی، به قتل برساند. به دلیل امتناع از همکاری و اعتصاب غذا در اعتراض به بازداشت موقت طولانی‌اش، مقامات او را به بیمارستان روانی در آوریل سال ۲۰۱۹ منتقل کردند که درآنجا از طریق لوله‌ای که از راه بینی وارد کرده‌بودند به زور تغذیه می‌شد و باعث خونریزی بینی و دهان شده است و به اوآرام‌بخش‌های قوی تزریق می‌شد. مادرش در این مورد هشدار داد اما بدون موفقیت بود. او در اوایل نوامبر متوجه شد که تزریقات و دوزهای دارویی پسرش دو برابر شده است و او در یک زندان شیمیایی خطرناک و کشنده قرار دارد.

گروگان ها

در سراسر جهان، حداقل ۵۷ روزنامه‌نگار در حال حاضر گروگان گرفته شده‌اند، تقریباً به‌همان تعداد سال گذشته. ثبات این رقم نشانگر عدم تحول در جهان است. گروگان ها هنوز در همان چهار کشور (سوریه، یمن،عراق و اوکراین) متمرکز شده‌اند و امسال باوجود تغییرات اساسی در سوریه، تعداد قابل توجهی از گروگان‌ها آزاد نشده‌اند که این نگرانی برای سرنوشت بسیاری از کسانی که همچنان گروگان هستند وجود دارد.

RSF روزنامه‌نگارانی را به‌عنوان گروگان در نظر می‌گیرد كه توسط افراد غیردولتی به‌عنوان ابزار فشار برای طرف سوم (یك دولت، سازمان یا گروه) به‌اسارت گرفته‌ و تهدید به قتل و جرح شوندوبا هدف مجبوركردن آن طرف وتا انجام درخواستشان در اسارت نگه‌دارند. گروگانها ممکن است به دلایل سیاسی یا به دلایل اقتصادی (به دلیل باج‌خواهی) یا هر دو مورد اسیر شوند.

گروگان‌هایی که احکام سنگین به آنها داده می‌شود

دولت اسلامی و سایر گروههای مسلح تندرو عمدتاً گروگان خود را به عنوان ابزار چانه‌زنی ویا برای اهداف تبلیغاتی استفاده می‌کنند. اما شبه نظامیان حوثی در یمن و مقامات غیرقابل تشخیص جدایی‌طلب در شرق اوکراین با گروگان‌ها مانند زندانیان باجرایم جنایاتی رفتار می‌کنند که باید به شدت مجازات شوند.

ده روزنامه‌نگار یمنی که از سال ۲۰۱۵ توسط حوثی‌ها به‌اسارت گرفته‌شده‌اند، با احتمال "مجازات اعدام" روبرو هستند. پس از گذشت بیش از سه سال در شرایط بسیار دشوارو اجبار به اعتراف، آنها دریافتند که این روزنامه‌نگاران کارمندان سابق رسانه‌هایی هستند که به عنوان حامی حزب اصلاح به‌شمار می‌آیند، یک دادگاه ویژه جنایی حوثی ، آنها را به "همکاری با دشمن" متهم کرده است، اتهامی که مجازات آن اعدام است. یک محاکمه ساختگی برای ماه مارس برنامه‌ریزی شده‌بود اما در پایان، این کار صورت نگرفت. ده روزنامه‌نگار با این وجود همچنان در مکان های ناشناخته در صنعا پایتخت یمن که هنوز تحت کنترل شورشیان حوثی است، دراسارت هستند.

استانیسلاو آسایف، روزنامه‌نگار که با نام قلمی استانیسلاو وازین شناخته می‌شود، در ماه اوت توسط "مقامات" جدایی‌طلب طرفدار روس در شرق اوکراین که خودشان "جمهوری خلق دونتسک (DNR)" می‌نامند، به ۱۵ سال زندان محکوم شد. پس از آنکه جدایی‌طلبان در بهار سال ۲۰۱۴ کنترل دونتسک را به‌دست گرفتند، وی یکی از معدود گزارش‌گران مستقل بود که به کار خود در این شهر ادامه داد و زندگی روزمره را در آنجا برای رادیو اروپای آزاد / رادیو آزادی و چند روزنامه اوکراینی گزارش داد. هیچ یک از افراد خارجی نتوانسته‌اند آسایف را ملاقات کنند و هیچ ناظری در محاکمه ساختگی اوشرکت نکرد، که در پایان او به‌جرم جاسوسی، سازماندهی "یک انجمن افراطی" و "نقض تمامیت ارضی" محکوم شد. تنها امید برای آسایف از نگاه همکاران و دوستانش این است که او می‌تواند به‌زودی در مبادله زندانی بین DNR و دولت اوکراین آزاد شود.

بی‌پایانی مصیبت‌های گروگان‌ها در سوریه

سوریه همچنان بیشترین گروگان‌ها را دارد، به‌طوری که هنوز هم اعتقاد بر این است که ۳۰روزنامه‌نگار توسط ربایندگانشان نگه‌داشته می‌شوند، هرچند تأیید بیشتر موارد به‌روزنیست. در سال گذشته فقط یک نفر آزاد شده وکه او فقط چند هفته در زندان بود. فاتح اصلان در اواخر ماه اوت در منطقه ادلب توسط گروه جهادی حیات تحریر الشام (HTS) ربوده شد و شش هفته بعد با تعهد اینکه هرگز دیگر برای رسانه‌ها و وب‌سایت Step Feed News که توسط HTS به عنوان "مخالف انقلاب" در نظر گرفته شده است کار نخواهد کرد، آزاد شد.

برای دیگر گروگان‌ها، مصیبت ها ادامه داشته و سرنوشت آنها بسیار نامشخص است. تنها ربایندگان شیراز محمد، عکاس آفریقای جنوبی در ژانویه سال ۲۰۱۷ در نزدیکی مرز ترکیه ربوده شداسنادی دادند که گواه زنده بودن او است. آنها این کار را دوبار در سال۲۰۱۹ انجام دادند. در ویدئویی در ماه آوریل، وی درخواست ربایندگان خود را برای گرفتن پول تکرار کرد. او در ویدئوی دوم در ماه اوت، که در آن با صورت اصلاح شده و لباس ورزش نارنجی که متعلق به زندانیان دولت اسلامی از جامعه جهانی درخواست کرد تا ازطرف او وارد عمل شوند و از سازمان غیردولتی Gift of the Givers که او هنگام ورود به سوریه در آنجا مشغول به کار بود بخواهند تا هر اقدام ممکن را برای آزادی او را انجام دهند.

در سال ۲۰۱۹ هیچ خبری از گروگان‌های دیگر که برخی از آنها،هفت سال پیش ربوده شده بودند ،وجود ندارد. این افراد شامل جان کانتلی، روزنامه‌نگار بریتانیایی است که دولت اسلامی از او در ویدئوهای تبلیغاتی خود استفاده کرد. آخرین حضور وی در یک ویدئوی تبلیغاتی در یک شات در دسامبر ۲۰۱۶در موصل بود. از آن زمان به بعد فقط شایعاتی مبنی بر زنده ماندن او باوجود سقوط دولت اسلامی در آخرین پایگاه خود ، روستای باغوز در شرق سوریه و تصرف دوباره آن در مارس ۲۰۱۹ وجود دارد.

همچنین هیچ گزارشی از گزارش‌گر موریتانیایی، اسحاق مختار و فیلمبردار لبنانی سامیر قصاب که گفته می شود آخرین بار سه سال پس از ربوده شدن در اکتبر سال ۲۰۱۳ توسط اعضای دولت اسلامی هنگام کار برای Sky News Arabia، در استان رقه زنده دیده شده‌ بود، وجود ندارد. در ماه آوریل، نامزد قصاب گرفتن خبر مرگ او را تکذیب کرد و توضیح دادکه یكی از مقامات وزارت امور خارجه لبنان به او گفته بود که در صورت عدم وجود هرگونه شواهدی، "احتمال اینکه وی هنوز زنده است برابر است با احتمال اینکه وی کشته شده‌است."

خانواده آستین تایس، گزارش‌گر آمریکایی واشنگتن پست و McClatchy News که از زمان دستگیری او در یک ایست بازرسی در دمشق در اوت ۲۰۱۲، مفقود شده است، هنوز هم به‌طور جدی در تلاشند تا بفهمند چه اتفاقی برای او افتاده است. پیشنهاد FBI در آوریل۲۰۱۸ مبلغی معادل یک میلیون دلار پاداش برای هرگونه اطلاعاتی در مورد محل زندگی وی ، تاکنون کمکی درپیدا کردن سرنخی از سرنوشت او نکرده است. در ۱۱ اوت ۲۰۱۹، در تولد ۳۸ سالگی اش، والدینش، دبرا و مارك تایس، از آغاز یك كارزار جدید با عنوان "بپرسید از آستین" خبر دادند و از شهروندان آمریكا خواستند كه از نمایندگان خود در كنگره و وزیر امور خارجه مایك پومپئو بخواهند كه هر كاری را برای بازگشت سالم تایس انجام دهند.

هیچ گزارش‌گری در سال ۲۰۱۹ ناپدید گزارش نشده است

در تعریف RSF روزنامه‌نگارانی مفقود هستند که شواهد کافی درمورد مرگ یا آدم‌ربایی آنها وجود نداشته باشد و هیچ ادعای معتبری برای مسئولیت مرگ یا آدم ربایی آنها صورت نگرفته باشد.

اقدامات انجام‌شده توسط RSF

امسال با آزادی روزنامه‌نگاران برجسته که با کارزارهای فشرده همکاران RSF به‌انجام رسید، مشخص می‌شود. این روزنامه‌نگاران عبارتند از یک عکاس روزنامه‌نگار مصری شناخته‌شده شاوکان در ماه مارس، دوگزارش‌گر رویترز کیو سو اوو و وا لون در میانمار که در ماه می و وبلاگ‌نویس موریتانیایی محمد شیخ اولد محمد میخایتیر در ماه ژوئیه.

کارزار MyPicForShawkan# پشتیبانی گسترده‌ای را در شبکه‌های اجتماعی آنلاین از عکاسان و گزارش‌گران در سراسر جهان دریافت کرد. RSF در طی نامه‌ای به‌رئیس دولت میانمار، آونگ سان سوچی از او خواست به وظیفه خود درمورد این دو روزنامه‌نگار رویترز عمل‌کند و نامه درخواست آزادی آنها را برای امضا همگانی و به منظور افزایش آگاهی‌عمومی از پرونده به راه انداخت. آزادی محمد میخایتیر نتیجه کارزار مداوم بین‌المللی نزدیک به شش سال RSF به همراه سایر سازمان‌های غیر‌دولتی و وکلای اوبود .

در تلاش برای دستیابی به آزادی حداقل ۳۰ روزنامه‌نگار دستگیر شده سعودی، RSF همزمان با حفظ اعمال فشار به دولت عربستان سعودی، دبیرکل آن كریستوف دولوار در رأس هیئتی از RSF در یك سفر بی‌سابقه به عربستان سعودی در ماه آوریل مذاکرات مستقیمی با مقامات دولت درباره پایان دادن به بازداشت خودسرانه آنها انجام داد. برای بزرگداشت اولین سالگرد قتل جمال خاشقجی روزنامه‌نگار سعودی در کنسولگری عربستان در استانبول در ۲ اکتبر ۲۰۱۸ ، RSF اعتراضاتی را در پاریس، برلین، مادرید و واشنگتن برگزار کرد. برای یادآوری روشهای وحشتناک که برای از بین‌بردن بدن خاشقجی استفاده شد، بدن تکه‌شده ده‌ها مانکن ویترین فروشگاه‌ها در خارج از کنسولگری عربستان سعودی گذاشته شد.

بیشتر فعالیت‌های RSF در سال ۲۰۱۹، چه در آزادی روزنامه‌نگاران از زندان و چه در خارج‌کردن آنها از مناطق جنگی، نقش تعیین کننده‌ای داشت. پس از ماهها مذاکره وتحت فشار قرار دادن چندین دولت اروپایی، RSF- با هماهنگی با سازمان همکار خود، مرکز رسانه‌های سوریه و آزادی بیان (SCM) و کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران- موفق شد تا ۳۰ روزنامه‌نگار را از منطقه درعا در جنوب سوریه، جایی‌که در معرض خطر زیاد از سوی نیروهای پیشرونده رژیم اسد بودند، خارج کند.

افزون‌بر ارائه مداوم کمک به روزنامه‌نگاران، رسانه‌ها و حمایت از سازمان‌های غیردولتی محلی، کمک‌های قانونی و ظرفیت‌سازی، RSF همچنین به‌دنبال اجرای عدالت برای روزنامه‌نگاران مقتول است. در مالت، دو سال پس از قتل دافنه کاروانا گالیزیا، RSF درخواست اجرای عدالت برای او را دوباره تجدید کرد و بر لزوم انجام اقدامات قاطع برای کم‌شدن این فشارها در جو آزادی مطبوعات در این جزیره را تأکید کرد. در مکزیک، جایی که میزان مصونیت از مجازات در قبال جرائم خشونت علیه روزنامه‌نگاران ۹۰ درصد بیشتر است، RSF موارد مصونیت از مجازات قتل ها و ناپدید شدن روزنامه‌نگاران را از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۶ را به دادگاه کیفری بین‌المللی ارجاع داد.