عارف، خواننده ی قدیمی، در یکی از برنامه هایش، کنترل زبان اش را از دست می دهد و صادقانه از آن چه نسبت به حضرت علی فکر می کرده، و بعد تغییر نظرش نسبت به او سخن می گوید.
از این نوع سخن گفتن ها علیه مقدسات و حتی خداوند، در زندگی مردم عادی و مشاهیر ادب زیاد داریم. بوده اند و هستند کسانی که به محض بر خورد با ظلمی که زمانه نسبت به آن ها می کند، عنان سخن از کف می دهند و بر ضد خدایی که تصور می کنند آن ظلم را در حق شان روا داشته سخن می گویند.
گاه نیز افرادی را می بینیم که وقتی با واقعیت تاریخ بزرگان دین برخورد می کنند، و به آن باور می آورند، سخنانی از قبیل سخنان عارف بر زبان می آورند.
در تاریخ گذشته کشورمان، که اسلامیون تصوف زده، برای هر کار مخالف فقه و شرع، کلمه ای برای توجیه و اسلامیزه کردن می ساختند، موضوع «شَطَحیات» را داریم که اهل تصوف برای سخنان ضد دین و ضد شرع برخی صوفیان ساخته اند و آن سخنانی ست که ضد شرع است در حال مستی و وجد. البته این شطح بافی ها به هیچ شکلی مورد قبول فقیهان دو آتشه ی متعصب نیست و اگر امکان اش را بیابند گردن کسی که علیه شرع سخن بگوید را می زنند. جریان تکه تکه کردن «حلاج» که ادعای خدایی می کرد و «من خدا هستم» می گفت از این قرار است.
«زرنگ» های تاریخ اسلام، که نمی خواستند دم لای تله و سر به شمشیرِ فقیهان صاحب قدرت بسپارند و زندگی شان را به خطر بیندازند، کفر گویی های خود را در لباس های مختلف شرع پسند ارائه می دادند تا خود را از تیغ متعصبان برهانند.
این روزها اما، با قدرت نمایی اسلام سیاسی، و جنایت های وحشتناکی که این سیستم «الهی» در مقابل چشم مردمان مرتکب می شود، دامنه ی لعن و نفرین دین و صاحبان دین و بنیان گذاران دین گسترش پیدا کرده، و مردم، حساب خدا و پیغمبر و مقدسات خود را از آن چه حکومت نکبت به نام صاحبان دین می نامد جدا کرده اند و برخی نیز گامی فراتر نهاده، با شنیدن داستان های مخوف دینی و کشتارها و جنایت های دوران ظهور اسلام، نه تنها کل دین را زیر علامت سوال برده اند، بلکه از ناسزا گفتن به مرتکبان این جنایت ها نیز ابا ندارند.
اصحاب و بزرگان دین، از جوک های مستهجن تا فحاشی های رکیک، دیگر در امان نیستند و آن چه در گذشته در پرده و پوشیده بیان می شد، این روزها خیلی زیاد به گوش می رسد.
عارفِ خواننده هم ظاهرا تحت تاثیر کشتار حضرت علی در زمان صدر اسلام قرار گرفته و از او که زمانی پیرو ش بوده، تبری جسته که خب باید دید حال این خواننده ی خوش صدای مسن، در لحظه ی بیان نظر ش چگونه بوده و چه چیز در لحظه ی بیان، او را به خشم و کفر گویی واداشته است.
من انتقادی به عارف ندارم. شاید او را ترسانده اند. شاید خودش ترسیده. شاید عاقبت خوبی برای این کفر گویی آشکار ندیده. به هر حال هر چه بوده، خطایی بوده که توبه از آن می تواند جبران مافات کند البته اگر فقیهان خر مذهب این توبه را بپذیرند و حکم قطعی مانند آن چه برای سلمان رشدی صادر کردند برایش صادر نکنند.
تکیه ی من در «موضوع عارف» به انتشار سخنان او در خبرگزاری حکومتی «ایسنا» ست. دستگاه تبلیغات حکومت، چنان کفگیر ش به ته دیگ خورده که برای آن ها توبه ی داوطلبانه ی خواننده ای که امروز دیگر چندان مطرح نیست، پیروزی بزرگی به شمار می آید و آن را در بوق و کرنا می کنند.
اگر انگشتی بر موضوع عارف نهاده می شود تنها از این رو ست، والّا همه انسان ها می توانند، وقتی «داغ می کنند» یا مثل صوفیان به وجد می آیند، چیزهایی بگویند که متعارف نیست و سخنان عارف هم می تواند از این دسته سخنان به شمار آید.
ترس نظام از کساد شدن بازار پولشویی
