-درواقع معتقدید نقض حقوق بشر در ایران تاثیر چندانی در سیاست‌‌های فرانسه یا دیگر کشورها در قبال رژیم ایران ندارد؟

-نقض حقوق بشر در هر کشوری چه ایران یا چین و روسیه یک مسئله‌‌ای است که ابتدا به خود آن دولت و حکومت بر می‌‌گردد و بعد سبب واکنش نسبت به آن کشور از سوی دیگران می‌شود. اولین بار نیست که جمهوری اسلامی مرتکب نقض حقوق بشر شده. آنها چهل سال است این حقوق را نقض می‌‌کنند. خاوران و ۸۸ و سرکوب کارگران و دستگیری روزنامه‎‌‌نگاران و... فرانسه هرگز ساکت نبوده، این‌بار هم ساکت نبود اما به جنجال تکیه نمی‌‌کند، چون سیاست آن با جنجال هماهنگی ندارد.

مثلاً سفیر جدید سوئیس در آمریکا که رسماً یک فرد امنیتی است می‌‌گوید سوئیس همیشه بر اساس سیاست سکوت رفتار کرده است. رفتار فرانسه در قابل اعتراضات اصلاً سکوت نیست و متناسب با منطق است.

-مواضع اخیر فرانسه در مورد موشک‌های بالستیک یا نقض برجام از سوی جمهوری اسلامی بطور واضح تغییر کرده. با این حال زمامداران جمهوری اسلامی تهدید می‌‌کنند گام پنجم «کاهش تعهدات اتمی» را برخواهند داشت. برای تصمیم‌‌گیری نهایی فرانسه به دنبال چیست؟

-نمی‌‌توانم با اطمینان به این پرسش پاسخ بدهم چون نمی‌دانم منتظر چه هستند. اما می‌‌دانم مشکل پرونده در کجاست. اخیراً که سرگئی لاوروف وزیر خارجه روسیه به واشنگتن رفته بود در کنفرانس مطبوعاتی گفت نگران وضعیت خلیج فارس و تنگه هرمز هستیم و در صدد نظارت مشترک، تکرار می‌‌کنم «نظارت مشترک»، یعنی آمریکا و روسیه با هم در تنگه هرمز هستیم. این یک مسئله پنهان نیست. اقدامات جمهوری اسلامی فرامرزی است. صدور انقلاب تا حدی شعار است؛ اگر بنا به صدور انقلاب می‌بود با ادبیات و سینما هم می‌‌شد این کار را کرد و حتی با ورزش...

-... منظور شما از «اقدامات فرامرزی» خرابکاری‌ها و تشنج‌آفرینی‌هاست؟

-بله، حتی بیشتر از آن؛ شما وقتی نیرو به سوریه اعزام می‌‌کنید، یا کمک‌‌های مالی و نظامی به حزب‌‌الله ارسال می‌‌کنید یا در یمن و کشورهای کوچک آفریقایی هستید، معلوم است که تبعات دارد.

وضعیت امروز جمهوری اسلامی با هر ترفندی، حتی ترفندهای اروپاپسند، با باطن انقلابی شکست خورده یا ورشکسته است. در جریان نشست مجمع عمومی سازمان ملل در سپتامبر، امانوئل ماکرون اصرار کرد که حسن روحانی با دونالد ترامپ ملاقات کند اما روحانی از طرف خامنه‌‌ای اجازه نداشت. با این‌ حال تصمیم‌‌گیری نهایی هم با خامنه‌‌ای نیست و در پرونده هسته‌‌ای به عنوان یک فرمول سیاسی روسیه هم برای خود حق دخالت می‌‌بیند.

بنابراین مشکلِ اروپا و آمریکا با جمهوری اسلامی از مسکو رد می‌شود کما اینکه دو سه روز قبل از نشست G7 در بیارتیز فرانسه نیز پوتین آمد و محمدجواد ظریف را شتابزده با هواپیما به فرانسه آوردند. اما قضایا فقط بین اروپا و جمهوری اسلامی نیست بلکه یک موضوع جهانی است. مسئله سوریه و خلیج فارس و موارد حتی پنهان که ما خبر نداریم همگی در تحولات ایران دخیل هستند.

-اخیراً پایگاه خبری فارین پالیسی نوشته که آلمان و بریتانیا و فرانسه به کارزار فشار حداکثری که آمریکا علیه جمهوری اسلامی پیش می‌برد نزدیک شده‌اند. با این حال مایک پمپئو می‌‌گوید اروپا مرعوب سیاست اخاذی رژیم ایران است. نظر شما چیست؟

-سوال هوشمندانه‌‌ای است و واقعا باید آگاهانه پاسخ داد. عبور از جاده‌‌ها شرایطی دارد. جمهوری اسلامی در هر جاده‌‌ای که بخواهد وارد شود و حرکت کند باید اوراق مشخصه آن جاده را داشته باشد، قوانین را بپذیرد و طبق آن رفتار کند. نمی‌توانید هر سال به سازمان ملل بروید اما داخل کشور این همه زندانی سیاسی و کشتار داشته باشید! کار به جایی رسیده که تعارفات دیگر جواب نمی‌دهد، جمهوری اسلامی تقریباً به جایی رسیده که یا باید خودش را منکر شود یا باید عواقب رفتارش را بپذیرد. فشار واقعی به جمهوری اسلامی اینجاست. تحریم‌ها فقط منع عبور و مرور یک نفتکش یا لغو قرارداد توتال نیست؛ بخش اصلی ماجرا فشارهایی است که به جمهوری اسلامی وارد می‌شود و آنها را مجبور می‌‌کند که بگویند چه هستند و چه می‌‌خواهند. تا الان که من چیزی نشنیده‌ام.

-منظورتان از اینکه چیزی نشنیده‌اید چیست؟ میل به تغییر یا اصلاح؟

-میل به تغییر و اصلاح هر دو هست اما توان آن نیست. در داخل کشور اصلاح‌طلبان یا فرقه‌های فکری دیگری مثلاً ملی‌-مذهبی‌ها که بسیار عنوان غلطی هم هست از جمهوری اسلامی بدون ولایت فقیه بدشان نمی‌آید. درواقع بدون ولایت فقیه یک پای خودشان را قطع می‌‌کنند اما بقیه بدن را نجات می‌‌دهند! اما تا وقتی خامنه‌‌ای در رأس باشد و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی رهبری را حمایت و حفظ کند، این کار آسان نیست. ممکن است خود خامنه‌ای این درایت را پیدا کند و بفهمد دیگر شرایط مثل قبل نخواهد شد و نمی‌‌شود با این وضعیت ادامه داد. اتفاقات اخیر و اینکه گفته شد که در ایران اسلحه معامله می‌‌شود زنگ خطر بزرگی برای نظام است.

-آیا صدای اعتراضات مردم ایران آنطور که باید در رسانه‌‌های بین‌‌المللی بازتاب داشت؟

- در یکی دو روز اول اعتراضات نه. اعتراضات گسترده بود اما دور از انتظار بود. سرعت و شدت خشونت‌‌ها بالا رفت اما تا رسانه‌‌های جهان به خودشان بجنبند زمان بُرد. ابتدا رسانه‌های تصویری جلو نیامدند. چون خبرنگار مستقل داخل ایران ندارند و خیلی به ویدئوها اعتمادی نداشتند. اما جراید و روزنامه‌ها زودتر خودشان را به اتفاقات و حقیقت رساندند. تلویزیون‌‌ها ولی دیرتر واکنش نشان دادند.