او می‌گوید کودکان این منطقه در تحصیل هم دچار مشکل هستند و توضیح می‌دهد: «بیشتر کودکان این منطقه تا چهارم و پنجم دبستان درس می‌خوانند بعد ترک تحصیل می‌کنند چون این منطقه دبستان دارد ولی راهنمایی ندارد. اهالی می‌گویند امکان اینکه به شهر چرام برای مدرسه بروند را ندارندف کرایه ماشین هم برای آن ندارند.»

توفیقیان در ادامه اضافه می‌کند: «طبیعت این منطقه کوهستانی با درخت است. به خاطر فضای کوهستانی نمی‌توانند کشاورزی کنند. بیشتر از طریق دامداری گذران زندگی می‌کنند اما چون آب ندارند نمی‌توانند تعداد دام‌ها را زیاد کنند. دام یا باید در رودخانه آب بخورد یا در خانه که اینها هیچکدام را ندارند، بره‌ها و بزغاله‌ها را هم که نمی‌توانند به کوه ببرند. ریشه‌ی همه‌ی مشکلات ساکنان این روستا به نبود آب مربوط می‌شود.

چند کیلومتر از جاده‌ی روستا هم خاکی است اما روستاهایی هستند که هیچ جاده‌ای حتی در حد رد شدن یک موتور سیکلت هم ندارند. آنها که جاده خاکی دارند از آن استفاده می‌کنند آنها هم که ندارند با الاغ جابه‌جا می‌شوند.»

او می‌افزاید: «در شهرها آبرسانی خوب است برای شهرستان کهکیلویه آب هم از همان شهرستان چرام که این روستا در آن واقع شده است کشیده می‌شود. چاهی که از آن آب‌رسانی می‌شود ۱۰-۱۲ کیلومتری روستای توگبری است.

پیگیری که زیاد شده حتی تا توگبری مرکزی یک خط لوله هم بردند که به منبع‌ها می‌ریخت اما آب در ان جریان ندارد. به محض اینکه این خط لوله را افتتاح کردند و مسئول از آنجا خارج شده آب هم قطع شده است. می‌گویند برای گذاشتن پمپاژ بودجه نداریم، یک پمپاژ گذاشتیم دزد برده و الان دیگر نداریم جایگزین کنیم. فقط هم این روستا نیست خیلی از روستاهایی که در استان کهکیلویه و بویر احمد هستند رای آب آشامیدنی به شهر می‌آیند و از شهر آب می‌برند. بعضی روستاها نه آب دارند نه برق نه حتی جاده. اگر بخواهیم وسیله‌ای برایشان ببریم بار الاغ می‌کنیم و می‌بریم. شرایط بسیاری سختی دارند.»

توفیقیان از دیگر مشکلات استان کهکیلویه و بویر احمد می‌گوید: «در استان ما کمتر روزی هست که کسی اقدام به خودکشی نکند. تقریبا هر هفته کسی به خاطر خودکشی در استان ما جان خود را از دست می‌دهد. ریشه‌ی بیشتر این خودکشی‌ها هم فقر است. پسری که می‌خواهد ازدواج کند نمی‌تواند و خودکشی می‌کند، زنی که با شوهرش بر سر معاش زندگی درگیر می‌شود خودکشی می‌کند.

تعداد بیکاران هم بسیار بالا است، کارخانه‌های زیادی هم وجود ندارد که در آنجا کار کنند. میراث فرهنگی وجود دارد، مثلا همین روستای توگبری یک منطقه‌ی بسیار قدمت‌دار است ولی روی این میراث فرهنگی سرمایه‌گذاری نمی‌شود.

باید جاده‌سازی شود تا استان از حالت بن‌بست خارج شود، مثلا ما از دهدشت تا یاسوج باید ۲۰۰ کیلومتر راه برویم درحالی که شاید این مسیر ۷۰-۸۰ کیلومتر بیشتر نباشد، علاوه بر ای باید در این استان کارخانه ساخته شود، اگر کسی هم بخواهد سرمایه‌گذاری کند چون جاده و راه ارتباطی نیست منصرف می‌شود، از این نظرشهرستان گهکیلویه نسبت به بویراحمد بدتر است. در شهرستان ما فقط یک کارخانه وجود دارد که حدود ۱۰۰۰ نفر در آن کار می‌کنند، حالا اگر شرایط سخت و حقوق هم کم باشد باز مجبورند همان‌جا کار کنند، اگر چند کارخانه احداث شود مردم کار می‌کنند. اینجا یک طایفه است که که همگی از کوچک تا بزرگ قاچاق مواد مخدر می‌کنند. بچه را از همان دوران کودکی طوری تربیت می‌کنند که وقتی بزرگ شد چگونه برای قاچاق مواد به شهرهای دیگر برود. از بیست سالگی هم دیگر کم کم این کار را شروع می‌کنند، می‌گویند اگر ماهی ۳ میلیون تومان حقوق داشتیم قاچاق نمی‌کردیم، پیرمرد خیلی کم آنجا پیدا می‌شود یا تیر خورده‌اند یا تصادف کرده‌اند و مرده‌اند.»