این سخنان به شدت در میان مردم واکنش برانگیخت. درحالی‌که طی ۴۲ سال گذشته صدها میلیارد دلار درآمد نفتی حاصل شده، چطور است که استان سیستان بلوچستان همچنان در برخی نقاط از دسترسی به آب به‌عنوان طبیعی‌ترین حق زندگی، محروم است.

در بسیاری از نقاط سیستان و بلوچستان مردم همچنان از هوتگ آب تأمین می‌کنند (گودال‌هایی که از آب باران پر شده و انسان و دام به طور مشترک از آن استفاده می‌کنند) که البته این آب به‌هیچ‌وجه بهداشتی نیست.

چندی پیش نیز خبری منتشر شد که یک دختر خردسال که برای آوردن آب‌رفته بود، با حمله گاندو (تمساح پوزه‌کوتاه) بخشی از دست خود را ازدست‌داده است.

مطابق با بند ششم سند ۲۰۳۰ یونسکو، آب تصفیه شده و سالم باید در دسترس همه قرار گیرد و امکانات بهداشتی برای همه فراهم باشد. البته ایران به دلیل مخالفت آیت‌الله خامنه‌ای این سند را هیچ گاه نپذیرفت.

او در این باره گفت: «یکی از کارهای استادان است؛ سند ۲۰۳۰ باید تبیین شود. این جزوی ازیک سند بالادستی سازمان ملل است؛ سند توسعه پایدار؛ دستهایی پشت سازمان ملل دارند برای همه چیز ملل دنیا منظومه فکری تنظیم می‌کنند. این غلط و معیوب است؛ اینها چه حقی دارند که دربارهٔ سنت کشورها اظهارنظر کنند؛ همه‌اش هم «باید» است.»