فاطمه آلیا، عضو دیگر جبهه پایداری هم با اشاره به اینکه«در انتخابات اخیر مجلس جبهه پایداری از لیست خودش بسیار کوتاه آمد» از احتمال معرفی کاندیدای مستقل از سوی این جبهه در انتخابات ریاست جمهوری خبر داده است. اتفاقی که در دو انتخابات ریاست جمهوری گذشته هم به نوعی تکرار شد.

آنها سال ۹۲ همان زمان که اصولگرایان بر سر وحدت مثلث قالیباف، حدادعادل و ولایتی درحال رایزنی بودند، کاندیدای اصلحشان را «سعید جلیلی» معرفی کردند و تا لحظه آخر هم دست از حمایتش برنداشتند و حمایت از جلیلی یکی از دلایل شکست اصلی‌ترین گزینه اصولگرایان یعنی قالیباف معرفی شد.

چهارسال بعد بازهم زخم اختلاف جریان پایداری با اصولگرایان سنتی سرباز کرد و پایداری‌ها یکی از غائبان اصلی گردهمایی ۳۰۰۰ نفره اصولگرایان بودند هرچند همان زمان هم همه توجهشان سمت جلیلی بود اما او که یک بار طعم رقابت با حسن روحانی را چشیده بود ترجیح داد وارد این کارزار نشود و برای همین چشم امید آنها به گزینه دیگرشان یعنی « پرویز فتاح» خیره شد اما این کور سوی امید هم برای آنها بسته شد چراکه فتاح نیز انتخابات ۹۶ را میدانی مناسب برای جولان خود ندید و قدم به میدان رقابت نگذاشت، در نهایت ابراهیم رئیسی کاندیدای اصلح آنها در آن انتخابات شد، کاندیدایی که حتی قالیباف هم مجبور به انصراف به نفع او شد.

تاکتیک پایداری‌ها تغییر کرده است؟

اما تاکتیک‌های جبهه پایداری از انتخابات سال گذشته مجلس کمی دچار تغییر شده است و دیگر خبری از دوگانه‌هایی چون «نتیجه یا تکلیف» و «کاندیدای اصلح یا مقبول» نیست و مهم ترین مساله ای که آن‌ها را با اصولگرایان به وحدت رساند سهم‌های انتخاباتی بود. هرچند انتخابات ریاست جمهوری با مجلس بسیار متفاوت است و باید دید جبهه پایداری چه برنامه ای را پیش خواهد برد.

دست باز پایداری‌ها برای انتخاب کاندیدای ۱۴۰۰

نام‌های زیادی به عنوان کاندیدای احتمالی جبهه پایداری مطرح شده اند که می‌توان به ابراهیم رئیسی، سعید جلیلی، بذرپاش، فتاح و علیرضا زاکانی اشاره کرد. از سابقه جبهه پایداری در جدا کردن راه خود از دیگر اصولگرایان می‌توان پیش‌بینی کرد در انتخابات آتی که اصلاح‌طلبان به احتمال قوی شانسی برای پیروزی ندارند، جبهه پایداری از گزینه‌های خاص خود استفاده می‌کند.

در این میان سعید جلیلی مهم ترین چهره ای است که همواره جبهه پایداری روی آن حساب باز کرده است. هرچند سعید جلیلی در انتخابات سال ۹۲ شکست تلخی را تجربه کرد، اما عدم شرکت او در انتخابات مجلس یازدهم شایعه حضورش در انتخابات سال آینده ریاست جمهوری را تقویت کرده است.

راهبرد سعید جلیلی پس از انتخابات سال ۹۶ هم نشان می دهد که او مشتاق شرکت در انتخابات است. او با راه اندازی سلسله جلساتی تحت عنوان «تایید، تکمیل و تصحیح برنامه‌های دولت یازدهم» نوعی دولت در سایه را پایه گذاری کرد که حضور وزاری پیشین دولت احمدی نژاد در آن پررنگ بود.

هرچند این دولت در سایه با اقبال اصولگرایان روبه رو نشد و اکثر آن‌ها این حرکت را شخصی قلمداد کردند. حال باید دید که دولت درسایه جبهه پایداری با ریاست سعید جلیل تا چه حد امکان رقابت با چهره‌های دیگر اصولگرا را خواهد داشت.

در کنار سعید جلیلی، پرویز فتاح و علی نیکزاد هم می توانند نامزدهای بالقوه مهمی برای جبهه پایداری باشند. پرویز فتاح سعی کرده با استفاده از حضورش در بنیاد مستضعفان شمایلی از عدالتخواهی محمود احمدی نژاد را تداعی کند. هرچند اظهارات او درباره بازگشت اموال این بنیاد نتیجه ای جز عذرخواهی برای او نداشت.

علی نیکزاد هم می تواند با استفاده از طرح مسکن مهر و نزدیکی به برخی دیگر از اصولگرایان گزینه خوبی برای جبهه پایداری باشد. حال باید دید که در انتخابات سال آینده ریاست جمهوری فرزندان آیت‌الله مصباح کدام راه را انتخاب می کنند. آیا آن‌ها از مدل انتخابات مجلس یادزهم پیروی خواهند کرد و سهم خواهی را سرلوحه خود قرار می دهند یا مانند انتخابات سال ۹۲ وارد یک رقابت درون گروهی با اصولگرایان می شوند و نامزد مستقل خود را معرفی می کنند. هرچه باشد پایداری آن‌ها بر اختلافات می تواند پاشنه آشیل وحدت اصولگرایان باشد.