اما پرده دوم نمایش صدا و سیما درباره گزارش این پرونده از پرده اول آن هم عجیب‌تر و تاسف‌بارتر است. در این پرده خبرنگار صدا و سیما به سراغ برادر مهرداد سپهری رفته و به جای اینکه درباره ماجرا از او سوال کند، مانند یک بازپرس وارد عمل شده و از او درباره مصاحبه‌اش با شبکه‌های خارجی سوال می‌کند و حتی گوشی او را گرفته و از او درباره زمان تماس‌های رسانه‌های خارجی می‌پرسد.

برادر مقتول نیز با حالتی که کاملا نگرانی در آن مشهود است عنوان می‌کند که نمی‌دانسته با خبرنگاران رسانه‌های خارج از کشور صحبت کرده است. نکته جالب آنکه برادر مهرداد سپهری می‌گوید: «خبرنگاران رسانه‌های خارجی از ساعت ۱۲ شب همان روز انتشار تصاویر مهرداد سپهری وارد عمل شده و پیگیر ماجرا بوده‌اند و با او تماس گرفته‌اند» اگر این فرض درست باشد، باید از بزرگترین کارتل رسانه‌ای حاکمیت ایران که اتفاقا با پول بیت المال اداره می‌شود پرسید در این دو روز کجا بوده‌اند؟ چرا شبکه‌های ایران اینترنشنال و بی‌بی‌سی فارسی و رادیو فردا چند ساعت پس از بروز حادثه به دنبال کسب خبر هستند اما صداوسیما سکوت پیشه کرده و تا موضوع در افکار عمومی گسترش نیافته، حرفی نمی‌زند و گزارشی تهیه نمی‌کند؟ آیا همین واکنش دلیلی نیست که میدان در اختیار رسانه‌های خارجی باشد؟

عجیب‌تر آنکه صداوسیما واقعیت به جای آنکه ماجرا را بیان کند تا خودسری یک مامور ساده نیروی انتظامی به پای کل نظام نوشته نشود، ماجرا را وارونه تحلیل می‌کند و در دهان برادر مهرداد سپهری می‌گذارد که به رسانه‌های خارجی بگوید به این ماجرا ورود نکنند و بیش از این ماجرا را بازتاب ندهند.

این موضوع آنجا محل سوال می‌شود که در جریان قتل جرج فلوید، تقریبا تمام شبکه‌های صداوسیما درگیر موضوع بودند و ویژه‌برنامه تولید کردند تا نشان دهند که ظلم و فساد ماموران نظامی آمریکا سیستماتیک است، اما زمانی که ماجرایی مشابه درباره مسائل داخلی است، مردم سهمی از صدا و سیمای عمومی که با پول خودشان اداره می‌شود، ندارند. یعنی در حالی از پول مردم در تلویزیون هزینه می‌شود که خبری از پخش دغدغه‌های آنها یا دست‌کم بخشی از آنها وجود ندارد و ارتباطی به واقعیات جامعه ندارد.

زمانی یکی از جامعه‌شناسان می‌گفت «اگر می‌خواهید بدانید صداوسیما چقدر زبان واقعیت جامعه است، کافی است صداوسیما از میدان ونک تا میدان تجریش را بدون وقفه تصویربرداری کند و مثلا سی دقیقه فیلم ضبط شود. اگر صداوسیما بخواهد این تصویر واقعی را پخش کند، فقط ۵ دقیقه از را پخش می‌کند و بقیه آن غیر قابل پخش است.»

حقیقت آن است اگر صداوسیما اطمینان دارد تمام واقعیات جامعه را پوشش می‌دهد، پس اینهمه دیش روی پشت بام خانه‌ها چه می‌کند؟ اغراق نیست اگر بگوییم بسیاری از مردم کنداکتور برنامه‌های شبکه «من و تو» و «جم» را بهتر از شبکه‌های صداوسیمای ایران می‌شناسند.