یورونیوز - نسرین و مژگان به نام طالبان چند عضو نیروهای امنیتی افغانستان را کشته‌اند. اما این همکاری آنها با طالبان در سکوت و انکار انجام شده است. طالبان تمایل چندانی ندارد که نشان دهد از زنان کمک می‌گیرد.
نسرین و مژگان از جمله زندانیان «خطرناک» بودند که پس از توافق دولت افغانستان با طالبان آزاد شدند.
مژگان، زنی که در فهرست زندانیان طالبان بود
***
«من برای قتل، آدم‌ربایی و همکاری با شبکه حقانی بازداشت شدم.» این جمله را مژگان به خبرنگار می‌گوید. او با نگاهی مصمم اینطور ادامه می‌دهد: «دیگر به این گروه نخواهم پیوست.»
خبرگزاری فرانسه توانسته به پرونده ۴۰۰ زندانی آزاد شده طالبان دست یابد، در این میان علاوه بر این دو زن، یک زن ایرانی به نام نرگس وجود دارد که در سال ۲۰۱۲ به اتهام قتل یک مستشار آمریکایی بازداشت شد.
نسرین و مژگان
سن مژگان مشخص نیست، اما از ظاهر او برمی‌آید که ۳۰ ساله باشد، نسرین هم ۴۵ سال دارد.
این دو مثل هر افغان دیگری خانواده‌هایی دارند که برخی‌شان هوادار طالبان و برخی دیگر در اردوگاه دولت افغانستانند.
یکی از اعضای خانواده نسرین در انفجاری که وی ترتیب داده بود کشته شد. مژگان هم در یکی از عملیات‌های خود از دختر کوچکی به عنوان طعمه استفاده کرد. «او به بهانه تن‌فروشی به ماموران نزدیک شد و سپس انفجار رخ داد.» این جمله را یکی از ماموران اطلاعاتی درباره عملیات مژگان می‌گوید.
هر دوی این زنان در سال ۲۰۱۶ به اتهام قتل، فعالیت تروریستی و عضویت در طالبان بازداشت و به اعدام محکوم شدند.
***
نرگس
شرایط نرگس با مژگان و نسرین متفاوت است. او یک زن ایرانی است که با یک مرد افغان ازدواج کرد و در کابل پلیس بود نرگس در ۲۴ دسامبر ۲۰۱۲ یک مستشار آمریکایی را در پایتخت افغانستان به قتل رساند.
اگرچه در آن زمان این قتل به «عدم تعادل روانی» نرگس نسبت داده شد و ارتباط او با طالبان مشخص نشد اما در فهرست زندانیانی بود که طالبان خواستار آزادی آنها شده بودند. یک منبع نزدیک به پرونده اما با اصرار «عدم تعادل روانی» نرگس را رد می‌کند.
در پرونده نرگس آمده است که او به دستور «مردی که در سفارت ایران ملاقات کرده» و در ازای وعده ویزا، خانه، ماشین و کار در ایران مرتکب قتل شده است.
زنانی که نمی‌توانند تنها از خانه بیرون بیایند
حضور این زنان اتفاقی عادی نیست، نه برای طالبان که نقش زن را تنها در خانه می‌بیند و نه برای نیروهای دولتی که انتظار حمله از سوی زنان را ندارند.
اشکلی جکسون، تحلیلگر بنیاد توسعه ماورای بحار بریتانیا بر این باور است که «قبول کردن نقش زنان در جنگ یا عملیات طالبان بر خلاف اصول بنیادین این گروه است، اگر یک زن بتواند در جنگ شرکت کند پس چه دلیل دارد که نتواند تنها از خانه خارج شود.»
در مقابل ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان اقدامات نرگس، مژگان و نسرین را رد می‌کند و آنها را تنها «اعضای عادی خانواده» می‌داند: «بدیهی است که زنان اعضای طالبان همکاری می‌کنند، اما زنان در هیچ عملیاتی شرکت نمی‌کنند. این ممنوع است و ما احتیاجی به آنها (زنان) نداریم.»
یکی از افراد نزدیک به پرونده می‌گوید که این زنان «جنایتکارانی بودند که به خاطر پول برای طالبان کار می‌کردند.»
متیو دیرینگ، محقق دانشگاه دفاع ملی آمریکا نیز بر این باور است که طالبان «هرگز برای تغییر تاکتیک و رویه خود تحت فشار نبودند.» وی با همین استدلال می‌گوید که استفاده طالبان از زنان «به‌شدت نادر است.»
طالبان می‌گویند که علاوه بر این سه نفر، دو زن دیگر نیز در فهرست زندانیان آزاد شده بودند. چندین مقام این گروه آزادی آنها را تایید کرده‌اند و گفته‌اند که این زنان «به خانه‌هایشان» بازگشته‌اند.
