روزنامه شرق، احمد محیط طباطبایی - در یک سال اخیر بر اثر بیماری کرونا بسیاری از افراد فرهیخته و برجسته ما در حوزه‌های فرهنگ، هنر، سیاست و علوم مختلف از دنیا رفته‌اند که هر‌یک در حوزه خود و جامعه امروزی ما تأثیرگذار بوده‌اند. برای هر‌کدام باید متأثر باشیم که چنین افراد ارزشمندی را از دست دادیم؛ اما اخیرا با شنیدن خبر بستری‌شدن آقای دهباشی در بیمارستان به این فکر و اندیشه فرو رفته‌ام که دهباشی به کدام گروه فرهنگی، هنری، سیاسی و اجتماعی ما تعلق دارد و جایگاه او در فرهنگ معاصر ما کجاست؟ پاسخ این است که همه گروه‌ها، افراد و همه کسانی که در این سال‌ها در حوزه‌های خود به فعالیت پرداخته‌اند، کار آنها توسط دهباشی دیده شده است.

ما کلمه‌ای داریم به اسم «مظلوم» که از «ظلمت» می‌آید و ظلمت یعنی تاریکی و کسی که بتواند تاریکی را از پدیده‌ای بردارد، درواقع مظلوم‌بودن آن پدیده را از بین برده است. دهباشی در سال‌های گذشته با کاری که انجام می‌داد، افرادی را که به شکلی مظلوم بودند و دیده نمی‌شدند، معرفی می‌کرد یا کارهایی را که چندان مخاطب نداشت و افراد و گروه‌هایی که در سطح اجتماع دیده نمی‌شدند، تبدیل به جامعه‌ای دیده‌شده و معرِف کرد و آنها را از نکره‌بودن و دیده نشدن درآورد. به‌همین‌دلیل جایگاه دهباشی جایگاهی بسیار رفیع‌تر از افرادی است که تا به امروز اسم برده‌ایم و می‌شناسیم؛ زیرا دهباشی درواقع متعلق به همه حوزه‌هایی است که ما به آنها توجه کرده و در اینجا ذکر می‌کنیم. وقتی به برنامه‌های دهباشی می‌نگریم و به‌نوعی در آنها دقت می‌کنیم، می‌بینیم شب‌های بخارا و مجله بخارا و سایر مواردی که دهباشی توانسته از آن طریق زاویه‌های فرهنگ ایرانی را به ما و دیگران بشناساند، چنان وسیع است که شاید در کمتر حوزه‌ای دیده‌ایم؛ چنان‌که آن را باید در یک سطح ملی و جامع بررسی کرد. از «کبوتران کشورمان» که در شب کبوتر به آنها پرداخت، تا کولی‌هایی که جایگاهی ندارند و بی‌خانمان هستند، دهباشی تنها کسی بود که به آنها پرداخت او بود تا ما با این جامعه‌ای که 16 قرن در ایران است، آشنا شویم. حتی گرو‌ه‌های ورزشی در شب امجدیه و سایر مواردی که هر‌کدام یک دانشمند، یک نویسنده و یک فرهیخته و حتی اگر خارجی بودند ولی به فرهنگ ایران توجه کرده بودند، پرداخته و آنها را در معرض دید و درک جامعه ایرانی قرار داده است.