اما سخن گفتن از خدمات رضا شاه هنوز هم کار آسانی نیست. باید کاملا ذهن مستقل و سر نترس داشت تا از او و خدمات اش سخن گفت.

من برای این که سخن ام به درازا نکشم در یک جمله بگویم، که ما امروز، بعد از گذشت ۱۰۰ سال از دوران او، هر چه از مدرنیسم در اختیار داریم به خاطر تلاش و سازندگیِ ۱۶ ساله ی اوست.

بنیانی که او در این مملکت خراب شده و غارت شده و غرق در جهل مذهبی و شرارت اشرار محلی با آن جیب خالی و صرفا با همّت شگفت انگیز ش گذاشت، بنیانی است که بولدوزر تخریب آخوندها نتوانسته است طی ۴۰ سال حتی خطی بر آن بیندازد.

حال نکته ای را خواهم گفت که احتمالا به مذاق خیلی ها خوش نخواهد آمد:
وضع امروز ما، کم تر از دوران قاجار خراب نیست. با وضعی هم که در میان هموطنان مخالف نظام نکبت می بینیم، امکان سرنگون کردن این حکومت طوری که آسیب به کشور نرسد و بعد از سرنگونیِ حکومت هم، آرامش بر کشور حاکم گردد و خرابی های ذهنی و مادی ایران آباد گردد وجود ندارد. عقل حکم می کند که در چنین فضایی، منتظر بر روی کار آمدنِ شخصی با صلابت و همت رضا شاه باشیم و فقط دعا کنیم بعد از تثبیت آرامش در کشور، به آزادی های سیاسی بها دهد بلکه کشورمان روی آرامش و آزادی و پیشرفت را به خود ببیند.