«آقا» و انتخابات‌

نظام جمهوری اسلامی تا امروز توانسته است به مدد رد صلاحیت‌های گسترده و سرخوردگی گسترده مردم٬ قوه مقننه را به دست «امین»‌هایش بسپارد؛ سکان قوه قضاییه نیز با «حکم رهبری» در اختیار «امین»ی دیگر است و حال نوبت قوه مجریه است.

آیت‌الله علی خامنه‌ای از شش ماه پیش شروع کرد به تبیین شرایط رییس جمهوری مورد نظرش با تاکید بر استقبال از «روی کار آمدن یک دولت جوان انقلابی»، نگاهی به مجلس انقلابی مد نظر رهبر احتمالا منظور او را از دولت انقلابی نیز روشنتر خواهد کرد.

آیت‌الله خامنه‌ای در پنجاه سالگی به رهبری جمهوری اسلامی رسید٬ سنی که در چارچوب حوزه‌های علمیه جوان ارزیابی می‌شود اما این موضوع باعث نشده بود نزدیکان به اریکه قدرت برای کسب آمادگی به منظور ایفای نقش پس از مرگ او تلاش نکنند.

از هاشمی رفسنجانی که سال‌های پایان عمرش امیدوار بود بماند تا بتواند در جلسه ویژه مجلس خبرگان رهبری پس از مرگ آیت‌الله خامنه‌ای تاثیر گذار باشد؛ تا مهدوی کنی و هاشمی شاهرودی که حتی قبای جانشینی آیت‌الله خامنه‌ای را «پرو» کرده بودند اما پیش از او مردند.

تعدادی دیگر از مدعیان جانشینی نیز بودند بر اثر روابط پیچیده حاکم بر ساختار نظام جمهوری اسلامی یکی پس از دیگری حذف شدند مانند صادق آملی لاریجانی. حال جانشینان بالقوه آیت‌الله خامنه‌ای نگران آن هستند که مبادا به سرنوشت یکی از این دو گروه مبتلا شوند.

ابراهیم رئیسی و مجتبی خامنه‌ای که در صدر لیست نامزدهای جانشینی رهبر فعلی جمهوری اسلامی هستند، بی‌صبرانه مشتاقند که صاحب صندلی زودتر از روی آن برخیزد تا جای برای آنان باز شود.

از آن روزی که رهبر فعلی از کرسی خلافت برخیزد تا زمانی که رهبر بعدی بتواند قبای «معصومیت» و «نقدناپذیری» را بر تن کند٬ همان فاصله‌ای است که حتی بخشی از اصلاح‌طلبان هم به آن چشم دوخته‌اند

از سوی دیگر مرگ آیت‌الله خامنه‌ای و ایجاد احتمالی بحران جانشینی مفری است که منتقدان و مخالفان جمهوری اسلامی سخت به آن چشم دوخته‌اند؛ مخصوصا آن‌هایی که معتقدند درگیری احتمالی مدعیان جانشینی می‌تواند به نفع نیروهای تحول‌خواه باشد. از آن روزی که رهبر فعلی از کرسی خلافت برخیزد تا زمانی که رهبر بعدی بتواند قبای «معصومیت» و «نقد ناپذیری» را بر تن کند٬ همان فاصله‌ای است که حتی بخشی از اصلاح‌طلبان هم به آن چشم دوخته‌اند و برای «ایفای نقش در روز واقعه» حاضر هستند شاید از این روست که تمام تلاش خود را می‌کنند که در چارچوب نظام باقی بمانند.

اینجاست که نقش رییس جمهوری «وفادار» به «خواست‌های» رهبر فعلی در کمک به انتقال قدرت مهم ارزیابی می‌شود. اما گذشته از بحران جانشینی موضوع «مذاکره» با آمریکا نیز روی میز است.

«آقا» و آمریکا

پس از نشستن بایدن پشت میز اطاق بیضیِ کاخ سفید امید به احیای برجام در بین دولت‌ مردان ایجاد شد٬ امیدی که به سرعت پوچ شد؛ آمریکا اعلام کرد که خواستار مذاکره مجدد است اما دولت مستقر در ایران دیگری فرصتی برای چانه‌زنی در داخل و راضی کردن مخالفان ندارد.

این مذاکره٬ در صورت وقوع٬ به احتمال زیاد برعهده دولت آینده است.

چهره‌های اصولگرایی که از امروز کرسی ریاست جمهوری را مال خود می‌دانند٬ شروع کردند به ارسال «پالس‌هایی» برای طرف غربی؛ آشکارترین شان سخنان مجتبی ذوالنوری٬ نماینده مجلس بود که گفت: «اگر اصولگرایان با آمریکا مذاکره کنند بهتر است.»

در پشت پرده از اخبار حکایت از زین کردن اسب مذاکره حتی پیش برگزاری انتخابات دارد؛ امری که مسبوق به سابقه نیز هست. پیش از پایان دولت دوم محمد احمدی‌نژاد نیز مذاکرات پشت پرده بین مشاور رهبری ٬ ولایتی٬ و طرف آمریکایی٬ آغاز شده بود.

دولت جدید آمریکا نیز گویا به رغم پیغام‌های پیدا و پنهان دولت حسن روحانی قصد ندارد تا زمان روشن شدن نتیجه انتخابات ریاست جمهوری ایران قدم قاطعی در راه احیای برجام یا برگذاری دور جدید مذاکرات بردارد.

سال جدید برای آیت‌الله خامنه‌ای سالی حساس است٬ سال قمار رهبری بر سر سرنوشت ایران و ایرانیان. سالی که سنگ‌های بزرگی باید برداشته شود٬ اما در میان آن‌ها وضعیت معیشت مردم برای رهبر فعلی کم اهمیت‌تر از دیگر مسائل دیده می‌شود.

تا جایی که در سخنرانی نوروزی‌اش ضمن چشم پوشی بر مشکلات اقتصادی مردم گفت: «دشمنان ایران و در رأس آنها آمریکا درصدد به زانو درآوردن ملت ایران بودند. البته ما می‌دانستیم که ملت می‌ایستد و آنها شکست می‌خوردند اما امروز به اعتراف خود آمریکایی‌ها و رفقای اروپایی‌شان، فشار حداکثری شکست خورده است». او همچنین مدعی شد: «بر اساس گزارشهای متعدد مردمی و دولتی، جهش تولید تا حدّ قابل قبولی در بخش‌هایی از کشور تحقق یافت» هرچند انکار نکرد که «این میزان جهش در حدّ انتظار نیست چراکه با وجود تحقق در کارهای زیربنایی و سازندگی، نتیجه آن در اقتصاد عمومی و معیشت مردم مشهود و محسوس نشد، در حالی‌که انتظار بود جهش تولید گشایشی در زندگی مردم به‌وجود آورد.»