حال تحقیقات نیویورک تایمز نشان می‌دهد که دست‌کم ۱۰ نفر از جمله هفت کودک، در این حمله کشته شده‌اند.

آقای احمدی، ۴۳ ساله، از سال ۲۰۰۶ به عنوان مهندس برق در یک موسسه امدادرسان آمریکایی به نام آموزش و تغذیه بین‌المللی (Nutrition and Education International)، کار می‌کرد که مقر آن در کالیفرنیا است.

صبح روز حادثه، رئیس آقای احمدی حوالی ساعت ۸ و ۴۵ دقیقه صبح از دفتر تماس گرفت و از او خواست تا لپ‌تاپ خود را بردارد: «من از او پرسیدم که آیا هنوز در خانه است یا خیر، او جواب داد بله.»

به گفته نزدیکانش، صبح آن روز آقای احمدی ساعت ۹ صبح با كرولا سفید رنگ مدل سال ۱۹۹۶ متعلق به NEI به محل كار رفت. مقام‌های آمریکایی به تایمز گفتند که در همان زمان بود که هدف آنها، یک سدان سفید، تحت نظارت قرار گرفت و پس از مشاهده ترکیبی از اقدامات از جمله حضور در جایی که به عنوان خانه امن داعش شناخته شده بود، در لیست اهداف قرار گرفت.

مشخص نیست که آیا مقامات به یکی از سه توقفی اشاره کرده‌اند که آقای احمدی برای سوار شدن دو مسافر و برداشتن لپ تاپ در راه رسیدن به محل کار انجام داده است یا خیر.

عملیات تعقیب این خودرو با استفاده از یک هواپیمای بدون سرنشین MQ-9 Reaper انجام شد.

افرادی که آن روز سوار خودرو آقای احمدی ‌شدند گفتند آنچه ارتش آمریکا به عنوان یک سری حرکات مشکوک تعبیر کرده است، یک روز عادی در محل کار او بوده است.

پس از توقف برای تهیه صبحانه، آقای احمدی و دو مسافرش به دفتر NEI رسیدند، جایی که تصاویر دوربین امنیتی ورود آنها را در ساعت ۹ و ۳۵ دقیقه صبح ثبت کرده است. سپس آن‌ها به مرکز پلیس می‌روند و برای توزیع غذا میان آوارگان در یک پارک مجاور فرودگاه کابل درخواست مجوز می‌کنند. آقای احمدی و سه سرنشین خودرو حوالی ساعت ۲ بعد از ظهر به دفتر کارشان بازگشتند.

احمدی نیم ساعت بعد با شلنگ آب چندین ظرف پلاستیکی خالی را پر کرد. به گفته همکارانش، تحویل آب سالم در محل سکونتش پس از سقوط دولت متوقف شده بود و آقای احمدی هر روز آب سالم را از دفتر به خانه می‌برد.

نگهبان محل کار آقای احمدی گفت: «من خودم ظروف را پر کردم و به او کمک کردم تا آنها را در صندوق عقب بارگذاری کند.»

در ساعت ۳ و ۳۸ دقیقه بعد از ظهر، نگهبان و یکی دیگر از همکاران خودرو را دورتر به داخل پیاده‌رو منتقل کردند و سپس اقای احمدی و سه همکارش سوار خودرو شدند و به سمت خانه رفتند.

در همین زمان، مقامات آمریکایی گفتند که هواپیمای بدون سرنشین، آقای احمدی را در مجتمعی در هشت تا ۱۲ کیلومتری جنوب غربی فرودگاه ردیابی کرده بودند. موقعیت این مکان همان دفترNEI است. ارتش آمریکا می‌گوید که هواپیمای بدون سرنشین آقای احمدی و سه نفر دیگر را مشاهده کردند که بسته‌های سنگینی را در ماشین بارگذاری می‌کردند که به نظر آنها ممکن بود مواد منفجره باشد.

اما همکاران آقای احمدی گفتند که فقط دو لپ تاپ با خود داشتند که داخل خودرو گذاشتند و در صندوق عقب هیچ محموله دیگری به غیر از ظروف پلاستیکی پر از آب که قبلاً در آنجا قرار داده شده بود، وجود نداشت.

آقای احمدی در ادامه مسیرش سه سرنشین همراه خود را پیاده کرد و سپس به سمت منزلش در نزدیکی فرودگاه حرکت کرد.

اگرچه مقامات آمریکایی می‌گویند که در آن زمان هنوز از هویت آقای احمدی اطلاع چندانی نداشتند، اما متقاعد شده بودند که خودرو سفید رنگی که او رانندگی می‌کرد، تهدیدی قریب‌الوقوع برای نیروهای حاضر در فرودگاه است.

هنگامی که آقای احمدی وارد حیاط خانه‌اش شد فرمان حمله صادر شد و هواپیمای بدون سرنشین یک موشک هلفایر را به سمت خودرو شلیک کرد.

مقامات آمریکایی گفتند، اگرچه هدف در یک منطقه مسکونی پرجمعیت قرار داشت، اما اپراتور هواپیماهای بدون سرنشین با مشاهده محل اطمینان یافته بودند که هیچ کودک یا غیرنظامی در اطراف ماشین حضور ندارد.

اما به گفته نزدیکان، وقتی آقای احمدی وارد حیاط خانه‌اش شد، چند نفر از فرزندانش و فرزندان برادرانش از دیدن او هیجان زده بیرون آمدند و در حالی که به صورت دنده عقب به داخل خانه می‌رفت، در ماشین نشستند.

موتور خودرو هنوز روشن بود که انفجار رخ داد.

از زمان حمله تا کنون، مقامات ارتش آمریکا اقدامات خود را با اعلام شواهدی مبنی بر وقوع یک انفجار ثانویه پس از حمله توجیه کرده‌اند.

ژنرال مارک میلی، رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا، هفته گذشته گفت: «از آنجا که انفجارهای ثانویه رخ داده است، می‌توان نتیجه گرفت که در این خودرو مواد منفجره وجود داشت.»

اما در بررسی صحنه رویداد، که توسط تیم تحقیق نیویورک تایمز صبح روز بعد از حمله انجام شد، هیچ مدرکی مبنی بر وقوع دومین انفجار یافت نشد.

کارشناسانی که عکس‌ها و فیلم‌ها را بررسی کرده‌اند، خاطرنشان کردند که اگرچه شواهد واضحی از حمله موشکی و آتش‌سوزی متعاقب آن وجود دارد، اما هیچ دیوار فرونریخته یا منفجر نشده، هیچ گونه پوشش گیاهی از بین رفته و تنها یک فرورفتگی در دروازه ورودی وجود دارد که ناشی از شلیک موشک است.

آقای احمدی و سه فرزندش، ضمیر، ۲۰ ساله، فیصل، ۱۶، و فرزاد، ۱۰ ساله؛ ناصر پسر عموی آقای احمدی، ۳۰ ساله؛ سه نفر از فرزندان برادر آقای احمدی، آروین ۷ ساله، بنیامین ۶ ساله و حیات ۲ ساله؛ و دو دختر ۳ ساله، ملیکا و سومایا در این حمله کشته شدند.

همسایگان و یک مقام بهداشتی افغانستان تأیید کردند که اجساد کودکان از محل خارج شده است. آن‌ها گفتند که انفجار پیکر بیشتر قربانیان را از بین برده بود. تکه‌هایی از بقایای انسان در داخل و اطراف محوطه روز بعد توسط یک خبرنگار مشاهده شد، از جمله خون و گوشت پاشیده شده بر روی دیوارها. نزدیکان آقای احمدی هم عکس‌هایی از چندین جسد سوخته متعلق به کودکان ارائه کردند.