در دوران دانشجویی من در فرانسه ما همیشه با اعتصاب رانندگان اتوبوس رو به رو می شدیم و هر روز صبح که به دانشگاه می خواستیم برویم انبوه جمعیت را در حال پیاده رفتن به محل کارشان می دیدیم و خودمان هم از یک طرف شهر به طرف دیگر باید پیاده مسافتی طولانی طی می کردیم تا به دانشگاه برسیم.

در دوران حاضر در همین آلمان که من ساکن آن هستم، اعتصاب لوکوموتیورانان و خلبانان بارها اتفاق افتاده و مردم عادی در ایستگاه های قطار و فرودگاه ها سرگردان شده اند. اما تاکید می کنم هیچکس حق اعتصاب را به خاطر ناراحتی هایی که به وجود می آید زیر سوال نمی برد.

در کشور محنت زده ی ما که امکان اعتصاب به شکل متمدنانه آن وجود ندارد، مخالفان حکومت از چه طریق دیگری جز مثلا حمله ی سایبری به پمپ بنزین ها و امثال آن، می توانند صدای اعتراض خود را به گوش مسوولان برسانند؟

آیا واقعا تصور کرده ایم که مقابله با حکومت به هر شکل آن باید بدون هیچ دردسر و خسارتی انجام شود و حکومت همین طوری خود به خود تغییر کند یا دستکم به متوجه هشدارهای مخالفان شود؟

اگر اسراییل به عنوان دشمن خارجی جمهوری اسلامی دست به چنین اقدامی زده باید گفت دست اش درد نکند چون می توانست به جای از کار انداختن پمپ های بنزین، یا نوشتن شعار روی تابلوهای شهری، خرابکاری هایی بکند که حکومت و مردم به شدت آسیب ببینند.

اگر مخالفان درون حکومت دست به چنین اقدامی زده اند باید گفت که دست شان درد نکند که بالاخره صدای اعتراض مردم را شنیده اند و آن را به این طریق کم هزینه منعکس کرده اند.

حکومت نکبت یک جامعه مردابی می خواهد که در آن هیچ حرکتی، هیچ جنبشی، هیچ اعتراضی صورت نگیرد. جامعه ای که در رکود ابدی بماند و بگندد.

این گونه حرکت ها، موجی هر چند کوچک و موقت در این مردابکده می اندازد و هر کس موجد این موج است کارش قابل تقدیر است.