در جریان گم شدن هواپیمای کرمان به تهران، و پرواز عجیب اش به کراچی، مطالبی نوشتم که این موضوع به این دلایل فنی و تخصصی عادی نبوده و این مطلب تیتر اول روزنامه «بیان» و هفته نامه «عصر ما» شد که آن زمان ساز مخالف رفسنجانی می زدند و مثلا اصلاح طلب شده بودند.

برای نشریه «قیام ایران» دکتر شاپور بختیار مطلب می فرستادم. زمانی هم خودم نشریه منتشر می کردم.

خلاصه هر جا توانستم کاری بکنم کردم و هر جا می توانستم روشنگری یی بکنم کردم و همه اش برای خودم و برای روشنگری. حاصل اش نه در آمد، بلکه گرفتاری و خود را در دهان تمساح جمهوری اسلامی انداختن بود.

باری ۴۰ سال در جهت روشنگری و یاد دادن چیزهایی که بلد بودم نوشتم تا سال ۲۰۰۳ که شیرین عبادی جایزه ی صلح نوبل را بُرد.

در آن سال «خبرنامه گویا»، تازه تازه در کنار سایت «گویا» که لینک سایت های موجود را می گذاشت شروع به انتشار مطالب مختلف از سایت های مختلف یا نویسندگان مختلف کرده بود.

در آن سال، داریوش سجادی مطالبی در طرفداری از حکومت نوشت و جایزه ی صلح نوبل هم که خبر روز بود خوانندگان نظرهایی می نوشتند و من که وسط زمین و هوا، و ایران و آلمان گیر کرده بودم و با هزاران مشکل دست و پنجه نرم می کردم، با کامپیوتری زهوار در رفته دو سه تا نظر با زبان طنز زیر نظرهای نوشته شده در گویا گذاشتم که خوانندگان زیادی که آمارشان آن زمان در گویا به صورت زنده نشان داده می شد آن ها را پسندیدند و یکی از خوانندگان نوشت که تو چرا نظر می گذاری و مطلب نمی نویسی که در پاسخ اش نوشتم، من همین طوری برای هر کسی مطلب نمی فرستم. تنها در صورتی مطلب می فرستم که از من خواسته شود مطلب بفرستم.

خیلی خیلی عجیب بود که یکی دو روز بعد، بچه های گویا که اصلا جز چند نفر کسی نمی دانست کی هستند و کجا هستند و اصولا جواب کسی را هم نمی دادند، برای من ای میلی فرستادند که در آن نوشته بودند خوشحال می شویم از شما مطلب دریافت کنیم!

چه عجب! یعنی واقعا در رسانه های ایرانی، رسانه هایی پیدا می شوند که نویسنده ناشناس بدون نام و بدون شهرت را آدم حساب کنند و بگویند برای ما مطلب بفرست؟!

و من مطلب اول ام را برای گویا فرستادم که بلافاصله منتشر شد و این شد روز تولد من در گویا که الان به بیست سالگی رسیده است.....

ادامه دارد.....