گلشیفته نازنین، زنی که به عنوان یک هنرمند آزاده و ایراندوست همیشه تحسین‌ات کرده‌ام، متنی را از شما خواندم درباره پرچم سرزمین مان و به شدت حیرت کردم.
البته شما حق داری مثل هر آدمی خواست هایی داشته باشی، از جمله خواست «تغییر پرچم سرزمین ات» اما اولا حق نداری که به جای دیگران هم، چنین خواستی را بیان کنی؛ زیرا تغییر پرچم و یا نام یک کشور براساس قوانین بین المللی تنها وقتی می‌تواند تغییر کند که به رای همگانی گذاشته شود. قرار نیست ما به سان انقلابیون اسلامی و بنا بر سلیقه خودمان، و بدون توجه به میلیون‌ها انسانی که مالکان آن سرزمین هستند، رای بر تغییر پرچم دهیم.
انقلابیون اسلامی، بنا بر خواست مردی ایران ستیز چون خمینی و بدون هیچ رای گیری قانونی و رفراندومی نشان هزاران ساله‌ی پرچم ما را برداشتند و به جایش کلماتی مهجور و نامربوط نهادند.
حتما شما به عنوان یک زنی هنرمند و آزاده باید بدانی که قرن‌ها پیش ایرانیان از ترس اشغالگرانی که چون همین انقلابیون اسلامی، حضور زن را برنمی تافتند، خورشید را به جای آناهتیا، یا خدا زنی که بر پشت شیر نشسته بود نهادند. تا نمادی را که دوست داشتند زنده نگاهدارند.
تازه خورشید هم در فرهنگ ما زن است، قرن‌های قرن است که مادران و مادر بزرگ‌ها بر گوش کودکان از «خورشید خانم» می‌گویند.
اتقاقا اکنون که همه می‌گویند این جنبش «اولین انقلاب زنان در جهان است» چه زیباست که ما همان خورشید خانم، و یا آناهتیای تاریخی مان را بر سفیدی پرچم مان بازگردانیم و یا حداقل این چیزهای مهم را بدون هیجانات و احساساتی زودگذر، به رای و یا رفراندوم عموم مردمان ایران بگذاریم.
با مهر و بهترین آرزوها
شکوه میرزادگی
