لابی جمهوری اسلامی با همکاری سیاستمداران و رسانه‌های غربی که به دنبال تداوم تامین تدارکات سرکوب و گسترش طلبی جمهوری اسلامی بوده‌اند نخست از تحریم نفتی و بانکی تابو ساختند (دروغ تحریم دارو) تا رژیم بتواند منابع لازم برای چهار برنامه‌ی تروریسم، تبلیغات فرقه گرا و تنفر آمیز شیعی، گسترش طلبی و ساخت سلاحهای کشتار جمعی را در اختیار داشته باشد. سپس هر کسی را که به براندازی این رژیم باور داشت جنگ طلب خوانده و از رسانه‌ها و مجامع دانشگاهی حذف کردند. درعین حال مقامات رژیم در دانشگاه‌های امریکایی استخدام می‌شدند و با آنها مصاحبه می‌شد. همراه با آن با نظر سازی‌های قلابی (مثل محبوبیت قاسم سلیمانی و ابراهیم رئیسی توسط دانشگاه مریلند) به عادی سازی همه‌ی رفتارهای این رژیم پرداختند.
در نتیجه برای نمایش اقدام‌های بی خاصیت علیه حکومت تعبیر «تحریمهای هوشمند» را ساختند که تحریم افراد است. این عنوان را ساختند تا به افکار عمومی بگویند دارند کاری می‌کنند در حالی که هیچ اقدام موثری انجام نمی‌دادند. این تحریم‌ها از پنج جهت جاهلانه و احمقانه بوده‌اند اما در چارچوب فرهنگ نامه‌ی چپ و اسلامگرا معنایی متضاد با عنوان خود را دارند مثل عفاف که نام هرزگی ولایتمداران و امنیت اخلاقی که نام سرکوب حکومتی و عدالت که نام حکومتی کردن اقتصاد است:
۱. در ایران صدها هزار نفر در سازمان‌های سرکوب و تبلیغات مشغول کار هستند و فساد و گسترش طلبی و جنایات حکومت را می‌چرخانند. تحریم افرادی که در این نهاد‌ها کار می‌کنند به شکل چندین نفری و هر از چند گاهی صدها سال طول می‌کشد. در ایران ۲۰۰ هزار مدیر بالایی و میانی وجود دارد که همه برای دولت و حکومت کار می‌کنند و در سرکوب‌ها مستقیما و غیر مستقیم نقش دارند.
۲. مقامات رسمی (افراد خاص) مدام تغییر پیدا می‌کنند و از این جهت تحریم آنها با تغییر مدیران بی خاصیت می‌شود
۳.. تحریم کردن کارکنان نهادهای سرکوب مثل اعضای پلیس گشت ارشاد که هیچ ارتباطی با خارج ندارند مایه‌ی لطیفه سازی بوده است. تحریمهای بریتانیا در مورد برخی فرماندهان اننظامی نیز تحریم مجموعه‌ای از گروهبان قندلی‌ها بوده است.
۴. وقتی دول غربی همین تحریم‌ها علیه افراد را در مذاکرات و حضور این افراد در سازمان‌های بین المللی (دادن ویزا به اعضای تیم رئیسی در نیویورک) نادیده می‌گیرند خود به بی خاصیتی آنها اعتراف می‌کنند. و
۵. این تحریم‌ها در دورانی که پی گیری شده‌اند هیچ تاثیری بر کاهش سرکوب‌ها یا فشار بر حکومت نداشته‌اند. تکرار کاری که خاصیتی ندارد کار عقلا نیست.
و اما چیزهایی که باید تحریم شوند و نمی‌شوند:
- فروش هر گونه تجهیزات صنعتی (و با کاربرد دوگانه) که در مونتاژ پهپاد و موشک و دیگر سلاح‌ها نقش دارد؛ جمهوری اسلامی صنعت ندارد بلکه قطعات را از کشورهای غربی تهیه کرده و آنها را مونتاژ می‌کند؛
- فروش هر گونه خدمات و تجهیزات که در شنود و ره گیری افراد و فیلترینگ و پارازیت نقش دارد؛
- فروش هر گونه تجهیزات سرکوب مثل گاز اشک آور، تیزر و سلاحهای سبک به حکومت در حالی که مردم از حق داشتن و حمل سلاح و دیگر امکانات دفاعی محرومند؛
- ارائه‌ی هر گونه خدمات وکالت به مجموعه‌ی کارکنان حکومت که کار انتقال سرکوبگران و انتقال منابع آنها به غرب را تسهیل می‌کند؛
- ارائه‌ی هر گونه خدمات بانکی به مقامات دولتی و حکومتی از صدر تا ذیل در طول دوران حکومت اسلامی؛
- تحریم هر گونه ارسال تجهیزاتی که در تبلیغات سیاسی کاربرد دارد؛ موسسات نشر، روزنامه‌ها و سایتهای اینتنرنتی در ایران همه در خدمت یا شدیدا تحت کنترل ماشین تبلیغات رژیم هستند. تجهیزات تولید سینمایی و تلویزیونی در خدمت حکومت است و نه مردم؛ و
- تحریم نهادهای سیاسی و حکومتی (اقتصادی، نظامی، تبلیغاتی و دانشگاهی) که همه در خدمت فاشیسم اسلامی هستند.
از منظر اسلامگرایان و چپهای غربی تحریمهای فوق ظالمانه و مدافعان آنها راست افراطی و جنگ طلب معرفی می‌شوند. علی رغم هیاهوهای بسیار در طول انقلاب ۱۴۰۱ هیچ یک از تحریمهای فوق در کشورهای غربی تصویب و اعمال نشده‌اند.
مجید محمدی
آقای محسن رضایی لطفاً شما خ** شید
