اما با رنگ باختن ترس، رنگ نفرت تشدید می شود و هر روز بر مقدار آن افزوده می گردد.

اگر قرار بر این بود که ترس، اثر دائم داشته باشد، حیات تمام جانداران از جمله انسان در همان مراحل نخستین تکامل متوقف می شد.

ترس، تنها عامل حفظ بقاست نه بیش از آن. بقا که حفظ شد، تلاش برای ارتقای آن ادامه پیدا می کند.

حکومت نکبت طی ۴۴ سال گذشته بلایی نبوده که بر سر مردم نیاورده باشد. بلاهایی ترسناک و خوف انگیز. از شیوه ی اعدام های ددمنشانه در بدو انقلاب، تا شکنجه های مخوف و کشتارهای بی حساب و کتاب، تا همین امروز که مثل ربات های بی احساس، می زنند و می کشند و چشم در می آورند.

طی این ۴۴ سال ترس آمده و رفته و اثری جز افزایش نفرت نداشته است. ۱۴۰۱، بچه ها بدون ترس از آن چه طی ۴۴ سال بر سر مردم ایران آمده بود، به خیابان ها آمدند. آن ها را هم خواستند بترسانند، عده ای ترسیدند، این ترس آرام آرام خنثی می شود و جای خود را به نفرت شدیدتر، که منتهی به خشم شدیدتر می شود می دهد، و باز در سال ۱۴۰۲ شاهد به خیابان آمدن بچه هایی که ترس را پشت سر گذاشته اند خواهیم بود.

اگر قتل های زنجیره ای بر مخالفان حکومت اثر داشت، نیازی به کشتن سبعانه ی کیومرث پور احمد نمی بود.

حکومت نکبت اسلامی قطعا خواهد دید که کشتن پوراحمد نیز چند وقت بعد اثر ش را از دست خواهد داد و باز مخالفان حکومت با تمام قوا در مقابل او خواهند ایستاد.

این قانون طبیعت است. این قانون تغییر است.