مهدی نصیری - به نظر می رسد اظهارات دیروز رهبری در دیدار با دانشجویان در مورد رد رفراندم پاسخ به سخنان سه هفته پیش آقای روحانی بود که گفته بود:
« راه حل مشکلات پیچیده کشور فقط اصل ۵۹ قانون اساسی است. اگر یک مساله پیچیده هست، دائم به هم می‌پیچیم، این به آن می‌گوید، او به این می‌گوید، این از آن انتقاد می‌کند، او از این انتقاد می‌کند، راه حلی جز اصل ۵۹ قانون اساسی وجود ندارد. مگر ما به ۱۲ فروردین افتخار نمی‌کنیم؟ مگر ما به قانون اساسی افتخار نمی‌کنیم؟ قانون اساسی با چه تثبیت و نهایی شد؟ با رفراندوم، با رای مردم.»
به نظرم لازم است آقای روحانی وارد گفتگو با رهبری شده و به اظهارات ایشان جواب بدهد. و البته اکتفای به این موضوع نکرده و در باره دیگر موضوعات نیز حرف بزند. از جمله برجام که چگونه جریانهایی مانع به ثمر رسیدن آن شدند و میلیاردها دلار به کشور خسارت زدند و اکنون با حقارت به دنبال همان برجام هستند اما آمریکا و غرب در موضعی برتر به آنها اعتنا نمیکنند.
همچنین جا دارد در باره روابط پایدار با عربستان که در زمره برنامه های همه دولتهای پیشین بوده، با رهبری حرف بزند و توضیح دهد که چگونه توسط شاخه نظامی سیاست خارجی جمهوری اسلامی با آن مخالفت شد و چه خسارتهای جانی و مالی که بر ایران و منطقه و یمن تحمیل نشد، اما در دولت جدید وقتی در شرایط استیصال سیاسی و اقتصادی قرار گرفتند با اولتیماتوم و اتمام حجت دولت چین، دست دوستی به سوی عربستان دراز کردند.
لازم است روحانی در این باره هم با رهبری سخن بگوید که مشکلات اقتصادی کشور راه حل سیاسی بخصوص تغییر در سیاست خارجی دارد و تا وقتی ایران به جامعه بین المللی و نرمها و قواعد آن برنگردد و دست از ماجراجویی منطقه ای برندارد و در سودای ابرقدرت منطقه ای شدن با وجود اقتصادی ضعیف و فقدان انسجام ملی و تعطیلی مردم سالاری باشد، رشد تولید و مهار تورم شعاری بیش نیست.
سکوت روحانی و دولتمردان سابق در قبال حکمرانی ضعیف و غیرمردمی کنونی که آینده ایران را با خطراتی بسیار اساسی مواجه کرده، هیچ توجیه شرعی وعرفی ندارد. نسل امروز و آینده، محافظه کاری بسیاری از نخبگان روحانی و دانشگاهی را در برابر وضعیت کنونی کشور که البته محصول سالها حکمرانی شعاری و بدون قاعده بوده، نخواهد بخشید.
هم آیت الله خمینی، هم آیت الله خامنه ای و هم دکتر روحانی در سخنرانی های قبل از انقلاب برای ارائه تصویری دموکراتیک از حکومت دینی و جلب مردم، به این واقعه تاریخی استناد کرده اند که روزی خلیفه دوم در مسجد خطاب به مردم گفت: اگر روزی من پایم را کج گذاشتم، شما چه خواهید کرد؟ عربی از میان برخاست و گفت: جناب خلیفه! با این شمشیر کج راستت خواهیم کرد و خلیفه از این همه حریت در میان مسلمین ابراز خرسندی کرد.
پیامبر ص هم فرمود: اگر در جامعه اسلامی، بدعتها وحرامهایی به نام دین ظاهر شود اما عالمان دینی در برابر آن روشنگری نکنند، لعنت خدا بر آنها باد.
با این وجود سکوت بسیاری از روحانیون و مقامات سابق در برابر این همه جفا به مردم و دین خدا به نام حکومت دینی چه توجیهی دارد؟ ترس از زندان و حصر و شکنجه و ....؟ آیا روحانی از تهدیدی که باری از سوی جمعی از انقلابیون شد و به مرگ در استخر حواله داده شد، نگران است؟ خب گیریم که این تهدیدها عملی شود، آیا ترس از مال و موقعیت و جان در شرایطی که خطری اساسی متوجه کیان کشور و دین باشد، به ویژه برای روحانیت دلیل موجهی برای سکوت است؟!
آقای روحانی! مشهورست که آیت الله خمینی ابتداء در پاریس از حکومت اسلامی صحبت میکرده و این شما و شهیدان بهشتی و مطهری بودید که به ایشان متذکر شدید که دنیای امروز چنین حکومتی را بر نمی تابد و باید در ساختاری جمهوری و مبتنی بر انتخابات و رفراندوم حکومت کرد و این پیشنهاد مورد قبول آقای خمینی واقع میشود.حال آیا الان شاهد نیستید که آخرین میخها بر تابوت مردم سالاری در حال کوبیده شدن است و سخنان دیروز رهبری فصل الختام جمهوریت بود؟
آقای روحانی و دیگر روحانیون محترم! سکوت را بشکنید و با رهبری وارد گفتگو شوید. این قدر محافظه کاری زیبنده انسانهای دیندار و آزاده نیست. شما روحانیون با طرح شعار «هیهات منا الذله» امام حسین ع قرنها کسب وجاهت و آبرو از مردم کردید و امروز که حکومت به دست روحانیت افتاده سزاوار نیست در برابر بدعتها و مظالم و ام المفاسد که استبداد است سکوت کنید. باید متوجه باشید که اگر روحانیت امروز جانب مردم را نگیرد، این خطر وجود دارد که طومار محبوبیت و تاثیرش برای همیشه درهم پیچیده شود.
بالاترین خطرِ با مردم همراه شدن، مرگ است اما مگر خون روحانیون از خون صدها دختر و پسر رعنایی که در جنبش زن، زندگی، آزادی بر زمین ریخته شد، رنگین تر است؟!
