آن چه در مرز ایران و افغانستان می گذرد شروع روندی است که قابل پیش بینی بود. در مقاله ای تحت عنوان «طالبانیزه کردن ایران یا ایرانیزه کردن طالبان» نگارنده از همان بدو ورود مجدد طالبان به کابل و به دست گرفتن قدرت بعد از خروج آمریکا در این مورد هشدار داده بود. در آن جا گفته شده بود که «... تهران یا باید با کابل هماهنگ شود و به یک اسلام گرایی افراطی تر از آن چه در این ۴۲ سال دیده ایم روی آورد و یا باید با آن درافتد و هزینه بپردازد.»(منبع)

اینک که جنبش زن، زندگی، آزادی راه سوق یافتن کلیت رژیم به سوی تبدیل شدن به طالبان مستقر در تهران را بسته است یگانه راه باقی مانده مسیر دوم است. آخوندی گفته بود که بی حجابی دیوار برلین رژیم است که فرو می پاشد، با آغاز لشگرکشی طالبان به مرز است که می فهمیم چقدر درست گفته است.

این بدیهی است که دو دولت فقرسالار مذهبی و آدمکش نمی توانند هم ملت های ایران و افغانستان را با گرسنگی و جنایت سرکوب کنند و هم در «صلح و صفا» قادر به تحمل یکدیگر باشند. یکی از این دو برای منطقه اضافی است و باید حذف شود. در حال حاضر تهدیدهایی که بالای سر رژیم ایران است از حیث کمی و کیفی به مراتب بالاتر و بیشتر از آن چیزی است که طالبان تازه مستقر شده در کابل را تهدید می کند. بن بست اقتصادی، تحریم ها، بن بست پرونده ی اتمی، احتمال بروز شورش ها، ورشکستگی مالی دولت، تهدید کشورهای غربی و جنگ مافیاهای درون نظام رژیم ایران را به کاندیدای مناسب تری نسبت به طالبان برای سقوط و فروپاشی تبدیل کرده است.

یکی از این دو اضافی است.