نخست، غرور و ساده‌‌انگاری آمریکا رهبران جمهوری اسلامی را مجاب کرد که با هیچ‌گونه پیامد جدی مواجه نخواهند شد. جیک سالیوان، مشاور وزیر خارجه وقت، هیچ تجربه‌ای در امور خاورمیانه نداشت و به‌سرعت پیشنهاد ایران برای مذاکره را قاپید. استقبال او از گفت‌و‌گو، در حالی که شورای امنیت سازمان ملل قاطعانه و با اتفاق آرا علیه ایران رای داده بود، حتی تهران را متعجب کرد. سالیوان معتقد بود که می‌تواند از امتیاز حضور اصلاح‌طلب‌ها در قدرت استفاده کند، و هرگز متوجه نشد که تفاوت بین دو جناح اصلاح‌طلب و اصول‌گرا در روش است، نه ماهیت.

دوم، تیم اوباما اهرمی را که در دست داشت خراب کرد. حسن روحانی، رئیس‌جمهوری وقت ایران، تایید کرد که در سال پیش از آغاز مذاکرات، اقتصاد ایران ۵.۴ درصد کوچک شده بود. بی‌تردید مقام‌های ایران غافلگیر شدند وقتی اوباما موافقت کرد در مدت مذاکرات، ماهانه یک میلیارد دلار در اختیار ایران بگذارد، آن هم وقتی دیپلمات‌های آمریکایی در موقعیت بهتری بودند تا امتیاز بگیرند و جمهوری اسلامی پول کافی برای پرداخت حقوق کارکنان دولت را نداشت. این موضوع رهبران جمهوری اسلامی را بیشتر قانع کرد که لازم نیست مصالحه و سازش کنند.

سوم، اوباما سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را با مردم ایران یکی دانست. سپاه پاسداران ۴۰ درصد اقتصاد ایران را کنترل می‌کند. لغو تحریم‌ها و آزادسازی دارایی‌های بلوکه‌شده که وارد فعالیت‌های اقتصادی سپاه پاسداران شد پیشرفت برنامه هسته‌ای را نه تنها به تعویق نینداخت، بلکه تقویت کرد.

روبین می‌نویسد امروز، ایران در آستانه فرار هسته‌ای قرار دارد. شاید ساده باشد که تقصیر را به گردن دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری پیشین، انداخت که از برجام خارج شد. اما مشکل اصلی خروج دونالد ترامپ از برجام نبود، بلکه تصمیم جو بایدن به پایان سیاست فشار حداکثری بود.

بسیاری از دیپلمات‌ها محاسبه‌شان درباره ایران را روی غنی‌سازی ۹۰ درصدی ۲۰ کیلوگرم اورانیوم می‌گذارند، در حالی که باید به یاد داشت بمب اتمی که هیروشیما را نابود کرد حدود ۸۰ درصد غنی‌سازی شده بود. بمب‌های با غنی‌سازی پایین‌تر شاید انفجار عظیمی نداشته باشند، اما همچنان می‌توانند شهرها را به ویرانه‌هایی غیرقابل زندگی تبدیل کنند.

روبین معتقد است شاید مشکل فقط دستیابی جمهوری اسلامی به بمب هسته‌ای نباشد. علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، روز یکشنبه ۲۱ خرداد در مورد مسیر آینده برنامه هسته‌ای ایران صحبت کرد. او بر لزوم «تجاری‌سازی محصولات و خدمات هسته‌ای» جمهوری اسلامی و «افزایش همکاری‌های علمی با کشورهای همسو و غیرمعارض» تاکید کرد و گفت در بازار جهانی، تقاضای خوبی برای دستاوردهای ما وجود دارد که می‌توان به‌نفع اقتصاد و درآمد کشور به کار گرفت.

نویسنده مقاله در ادامه توضیح می‌دهد: «البته منظور از کشورهای همسو سوریه، ونزوئلا، و کوبا و احتمالا حزب‌الله لبنان و بعضی کارتل‌های مواد مخدر مکزیک است. مشکل دیگر تهدید استفاده ایران از سلاح هسته‌ای علیه اسرائیل و نیروهای آمریکایی در منطقه نیست، اکنون مشکل این است که جمهوری اسلامی جنگ‌افزار اتمی را با پول نقد مبادله کند.»

روبین مقاله را با این هشدار به پایان می‌برد که اکنون زمان جنگ و جدل‌های حزبی و گرفتن انگشت اتهام به سوی یکدیگر گذشته است.