استیونز می‌نویسد: «درست است که ایمیل‌ها و پیام‌ها همیشه گزینشی و گمراه‌کننده نقل می‌شوند. درست است که این چهره‌های دانشگاهی معتقد بودند هدفی شرافتمندانه را دنبال می‌کنند که نیازمند تقویت ارتباط با تمام طرف‌ها است. و درست است که مقام‌های جمهوری اسلامی، در مکاتبات داخلی‌شان، ممکن است در میزان استفاده ابزاری‌شان از طرح کارشناسان ایران اغراق کرده باشند. اما این‌جا مسئله هدف این چهره‌های دانشگاهی نیست، که در مجموع با سیاست خارجی آمریکا هم‌راستا بود. مسئله حتی این نیست که به نظر می‌رسد از یک رژیم خودکامه دستور می‌گیرند. مسئله نبود شفافیت است.»

نویسنده مقاله در ادامه گوشزد می‌کند که خوانندگان مقاله‌های دیدگاه این افراد حق داشتند بدانند که آن‌ها با «طرح کارشناسان ایران» و مدیرانش در تهران ارتباط دارند. ضروری بود که در مقابل تامین‌کنندگان بودجه اندیشکده‌‌شان، روسای دانشگاه، دبیرهای روزنامه‌ و مجله و دولت شفافیت کامل داشته باشند.

استیونز معتقد است بدون شفافیت، «پشتیبانی صادقانه به گسترش نفوذ شرورانه تبدیل می‌شود».

وزارت دادگستری آمریکا عامل خارجی را فردی توصیف می‌کند که «با هدف اعمال نفوذ بر مقام‌های دولتی آمریکا یا عامه مردم آمریکا در مورد سیاست داخلی یا خارجی آمریکا یا منافع سیاسی یا عمومی دولتی خارجی یا یک حزب سیاسی خارجی، در خاک آمریکا مشغول فعالیت سیاسی باشد».

نویسنده مقاله در پایان می‌پرسد مهم نیست تحقیق در مورد رابرت مالی چگونه به پایان برسد، سوال مهم این است که چطور نویسندگان چنین ایمیل‌هایی می‌توانند در سمتی، چه خصوصی چه دولتی، باشند که نیازمند اعتماد و مسئولیت‌پذیری است.