حرف زدن را همه می دانیم و همه می توانیم. حرف زدن اثر گذار بر دیگران را تعداد کمتری بلد هستیم. اما حرف دل خود و «دیگران» را به زبان شعر گفتن اینجاست که از سرند انتخاب گویندگان، تنها عده ی خیلی کمی می توانند عبور کنند خاصه آن که اگر این «دیگران» میلیون ها مردم یک کشور باشند.
تاریخ ادبیات ایران، این برگزیدگان را به ما معرفی می کند.
شعر ایران تا زمان مشروطیت شعر موزون بود بدون این که حرف دل اکثریت مردم ایران را بیان کند. شاعران بیشتر به شکل شعرشان توجه داشتند تا به محتوا. نه این که محتوایی در کار نباشد که بود، اما محتوایی که بیدارگر باشد و به زبان جدی یا طنز بیانگر رنج ها و عوامل ایجاد کننده ی رنج، این یکی در کار نبود.
مسعود سعد سلمان ی هم اگر شکایت از رنج و حبس خود می کرد در اصل بیان درد شخصی اش بود نه درد اجتماع.
مشروطیت نه تنها در ارکان سیاست و اداره کشور طرح های نو در افکند، بلکه ادبیاتی به وجود آورد که پدیدآیی اش شگفت انگیز بود.
شاعرانی ظهور کردند و اشعاری سروده شد که شاید به خاطر پرداختن به مسائل روز، نمی توانست از نظر محتوایی و تاریخی، ابدی باشد، اما می توانست کاخ های ساخته شده با خشت های ظلم و تعدی را در زمان خودش فرو بریزد و درسی باشد برای آیندگان که با نگاه به دوران سرودن شعر، کاخ های ظلم زمان خودشان را فرو ریزند.
و مگرکاخ ظلمی می تواند بنا شود بدون زیر ساخت فکری و اندیشگی؟ شعر مشروطیت زیر ساخت فکری کاخ ظلم را که همانا جهل و نادانی و خرافات و دین بود نشانه گرفت و این شعر، پایه ی «روشنگری» شد که اساس تغییرات و جهش های مثبت است در هر اجتماعی.
در دوران ما، در زمان حاکمیت جهل و خرافات مذهبی، در عصر تاخت و تاز اسلام ویرانگر در عرصات جامعه، حتی جوامع مدرن قرن بیست و یکمی، سعادت این را داریم که شاعری مردمی، شاعری که شاعر مردم ایران است، با زبانی که قابل فهم برای مردم ایران است، با کلامی آهنگین و موزون، از دردها ی جامعه ی ما سخن می گوید و از درمان ها نیز.
دردها که تلخ و زهرآگین است و دارو و درمان نیز گوارا و شیرین نیست اما چه چیز شیرین تر و پر حلاوت تر از «تشخیص صحیح و حکیمانه ی بیماری» و نوشتن نسخه ای از داروها که این بیماری را درمان می کند.
شاعر مردمی ما، محمد جلالی چیمه (میم سحر) اخیرا دفتر جدیدی از اشعارش را منتشر کرده که می توان آن را ادامه روشنگری شاعران مردمی دوران مشروطیت دانست با طرح دردها و درمان های روز.
در ۴۵۶ صفحه ی این کتاب ارجمند که با نام «نیشگونیات» توسط انتشارات «فروغ» در کلن آلمان منتشر شده ما دو بخش «نظم» و «نثر و نظم» داریم که نه بر اساس تاریخ که بر مبنای محتوا فصل بندی شده و این فصل بندی بر کاربرد کتاب و اشعارش بسیار افزوده است.
در دوازده فصل بخش اول، ما بخش یازدهم را به نام «بعضی نفرات» داریم که شاعر در آن بعضی نفرات مانند دولت آبادی و مهاجرانی و مخملباف و زیباکلاغ و زیدآبادی و رهنورد و امثال این ها را به زیبایی رسوای خاص و عام کرده و در مورد سروش، یک سروده را کافی ندیده، و چهار سروده به سمت او روانه کرده که یکی از یکی خواندنی تر است:
رهبری «با سواد»، روزی گفت:
«شُعلَه در سینمای رکس خوشَه
بهرِ تکمیلِ عیشِ شرعی، با
کودکِ شیرخوارَه، سِکس خوشَه!»
گفت: چون اقتصاد مالِ خرَه
بدهیدش به دزد تا ببرَه!
گفت لاکن اَخ است دانشگاه
بدتر از بمب خوشه ای والله
گِل بگیرید اگر درش وازَه
تا ازو برنیاید آوازَه!...»
چاپ کتاب تمیز و محکم است و می تواند سال ها بدون آسیب دیدن باز و بسته و خوانده شود خاصه این که چنین کتاب هایی نه تنها در خلوت بلکه در جمع دوستان نیز با لذت و اشتیاق فراوان خوانده می شود.
«نیشگونیات» را می توانید از طریق سایت انتشارات فروغ به صورت مستقیم یا با سفارش از طریق تلفن و ای میل به قیمت ۲۰ یورو خریداری کنید.
برای خرید اینترنتی کتاب،،، نام «نیشگونیات» را در قسمت جست و جوی سایت وارد کنید و روی نام کتاب کلیک کنید.
Forough Publishing
Jahn Str. 24,
50676 Köln,
Germany
Tel. 0049 221 92 35 707
سایت:
www.forough-book.com
ای میل:
[email protected]
