برخی غروبها که دسته های عزاداری از محله های دیگر ناگهان بر تکیه های مجاور سرازیر می شدند آنها «به حرمت سالار شهیدان» با «خوش آمدید به این عزا»‌ مقدم آنها را گرامی می داشتند.

ماه رمضان ها «حاج فلانی» کوچه را با چراغهای مهتابی که تازه از ژاپن وارد شده بودند تا صبح روشن نگه می داشت و غروبها در منزلش افطاری می داد و شبهای قدر جمعیتی بود که تا سحرگه به یاد «شمشیر خوردن علی» ‌و نفرین بر ابن ملجم بیدار می نشستند.

حرمت ماه رمضان تا آنجا بود که عرق سگی خورها هم در طول آن دهنشان را آب می کشیدند و لب به آن نمی زدند. اگر هم خیلی وابسته آن بودند در زیرزمین منزل دو استکان یواشکی سر می کشیدند و پس از آن یک چایی نعنا می خوردند تا اهل خانه از گناه کبیره آنها دور بماند.

عید میلاد هم که می شد در همان منزل چند آخوند دبیرستان دیده که تازه ریشهایشان در آمده بود را دعوت می کرد تا برای جوانهای محل ضمن خوردن شیرکاکائو از ظهور مهدی صحبت کنند.

گذشت و گذشت تا در پی انقلابی به نام اسلام و همه آنچه که در این فرهنگ عزاداری و سینه زنی به بهانه گسترش عدالت پروری و تربیت انسان آزاده و داشتن جامعه ای عاری از فساد و ظلم تبلیغ می شد با ظهور جمهوری اسلامی به واقعیت پیوست.

۴۵ سال پس از حاکمیت اسلامی که خمینی و هواداران مذهبی و نوچه های توده ای آنها در مضحکه ای تاریخی که سناریو و کارگردانی آن را کمپانیهای نفتی هفت خواهران به نام «جمهوری اسلامی» بر ایران ما حاکم کرد امروز حتی خواندن یک ترانه میهنی توسط قهرمان ملی توماج صالحی با حکم مرگ روبروست.

یادش به خیر آن اسلامی که ما می شناختیم. به اسلام جنگ و مرگ و ننگ خوش آمدید!