دی ماه ۹۸ یعنی ۵ سال پیش، سردار حاج قاسم سلیمانی در فرودگاه بغداد ترور شد موجی از فوران عاطفی وهمدلی بین همه طیف ها با هر سلیقه سیاسی و اجتماعی کل شهرها و روستاهای ایران را فرا گرفت، با حجاب و بی حجاب و کسانی که اصلا به ج ا باوری نداشتند برای کسی که خود را سرباز وطن خوانده بود زیر یک تابوت جمع شدند.
متاسفانه حکومت بعدها مکررا این همبستگی عاطفی را به معنای بیعت با ج ا ا معنا کرد و این خود زمینه یک غرور و تفرعن مضاعف را فراهم ساخت.
در این ۵ سال چه کردند که امروز در ترور سید حسن نصرالله و چند ماه پیش، در کشته شدن رئیس جمهور ردی از آن حس مشترک دیده نشد؟
عملکرد مخرب حاکمیت چه نقشی داشته در از بین بردن آن حس مشترک و به نابودی کشیده شدن ملت بودن، و پاره پاره شدن و مبدل شدن اختلاف که امر مفیدی است به پایه و زیربنای دشمنی.
بیایید مرور کنیم چه شده در این ۵ سال که دشمنِ هم شدیم و از ناراحتی هم خوشحال می شویم.
یک هفته بعد از تشییع بی نظیر حاج قاسم، قضیه هواپیمای اکراینی رخ داد اول گفتند سقوط کرده، بعد معلوم شد موشک خودی انداخته هواپیما را، بعدتر نه آنها که آسمان را کلیر نکرده بودند که مسببین اصلی این واقعه بعد از زدن پایگاه عین الاسد بودند، مجازات شدند و نه مباشران، مجازات کافی.
حاکمیت با تکبر هر گونه نقد را دشمنی تلقی می نمود، و الا کم نبودند کسانی که به برخورد از بالا به پایین حکومت به مردم و تحقیر دائمی خلق، به بی اعتنایی به خواست و نگاه مردم، بلکه آدم حساب نکردن خلق، خرده گرفتند و انذار کردند.
یادم هست مجموع حکم مباشران شلیک موشک کمتر حکم زندان یک معلم معترض شده بود و مردم با دست به دست کردن تصویر این دو حکم، آه می کشیدند.
اَمان از آه!
امان از نفرین مظلوم
مگر این جماعت اخوند به قدرت رسیده، بر منبر نگفتند که آه مظلوم خدا را به هواخواهی و انتقام به میدان میاورد.
حکومت اما بنا را بر استمرار سیاستهای مخرب گذاشته بود و نمی خواست اقرار به وجود خلق مخالف کند نمی خواست ببیند، وقتی در هزاران متن به حکومت گوشزد شد گشت ارشاد ربطی به دین و عقل و شرع ندارد آنهم به این کیفیت بی ربط ون های مخوف.
ویدیوهای ضجه ناموس ایرانی که روی زمین کشیده می شد با ون ارشاد را همه دیدند، اما باز حاکمیت بی اعتنا بود تا شد آنچه نباید بشود در ۲۵ شهریور ۱۴۰۱.
دخترکی مظلوم در محل ارشاد! جان داد، اینجا موج خفته سالیانی تحقیر و ضجه و آه و نفرینِ خلق، در قالب اعتراض خیابانی بروز کرد.
اعتراض، اغتشاش خوانده و سرکوب شد به صورتی تلخ و خشن که آبرویی برای ج ا ا باقی نگذاشت.
وقتی برای بوق زدن شیشه خودرو را می شکستند و وقتی با تفنگ ساچمه ای به جان مردم معترض افتادند و وقتی ویدئوهای خشونت بار، خواب را از چشم بیننده می ربود در همان زمان ملت داشت ناملت می شد و دوپاره.
ظالم و مظلوم
امروز اگر می بینید از امکان حمله اسرائیل، بسیاری خوشحال می شوند، علت را در عملکرد خودتان ببینید در آدم حساب نکردن خلق ببینید.
اصلا این مردم را اگر ادم حساب می کردید انقدر راحت حقوق آنها را نادیده می گرفتید؟!
حق را نادیده گرفتید که باطل شدید!
حقِ داشتن یک زندگی معمولی با این همه معادن نفت و گاز را با انتخاب سیاست تحریم زا نادیده گرفتید.
زندگی کشورهای همسایه شده رؤیا برای ما.
کوچ ملیونها ایرانی برای بد و بدتر شدن کیفیت زندگی مردم را هم، به هیچ جایتان نگرفتید!
حقِ داشتن حرمت و احترام، من یک انسانم، حق دارم دادرسی عادلانه داشته باشم، حق دارم مثل هر انسان دیگری سَبک زندگی ام را تا جایی که به حقوق دیگران لطمه نمی زند، خودم انتخاب کنم.
حقِ آزادی، کسی که مرا به خاطر انتقاد از شغل، از آزادی محروم می کند مرا آدم حساب نکرده.
آنوقت چگونه توقع دارند، مردم از تضعیف حکومتی که ادم حسابشان نمی کند، شاد نشوند؟!
بلی! این حکومت از مردم نجیب ایران دشمن ساخت و نتیجه آن را این ایام می بیند که از آسیب به حکومت، بسیاری شاد می شوند چون حکومت به هر فنی بود، هر کس را به طریقی، دشمن خود ساخت.
خدا به پیامبرش هشدار داده بود که اگر با خلق، نرم خو و مهربان نباشی کسی دور و برت نمی ماند.
فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ
به برکت رحمت الهی، در برابر مردم نرم و مهربان شدی! و اگر خشن و سنگدل بودی، از اطراف تو، پراکنده می‌شدند. پس آنها را ببخش و برای آنها آمرزش بطلب! و در کارها، با آنان مشورت کن! اما هنگامی که تصمیم گرفتی، قاطع باش! و بر خدا توکل کن! زیرا خداوند متوکلان را دوست دارد.(۱۵۹ آل عمران)
