اما جنابانِ برگزار کننده ی نشست بزرگداشت یا یادمان او یک نکته قطعی و صد در صد را بیان نمی کنند چون خطرناک است و آن مخالف صد در صدی بودن آقای نبوی با حکومت نکبت و حاکمیت مذهبی ست که چون این مخالفت مثل مثلا اپوزیسیون با فحش و فضیحت همراه نبوده و مبارزه را در مرگ بر جمهوری نکبت گفتن و مرگ بر خامنه ای گفتن خلاصه نمی کرده لذا جوری با این شخصیت برخورد می کنند که اِی! خدا بیامرز با این که حکومت و رهبر و آخوندها و اسلام عزیز و ائمه ی اطهار و غیر اطهار و از بالا تا پایین حکومت و سرداران را با طنزش رنگی می کرد، و سبْک زندگی شخصی اش هم تومنی هف صنار با سبک زندگی طرفداران غلیظ و رقیق حکومت فرق داشت ولی چون با داریوش سجادی به دیدن پزشکیان رفته بود پس طرفدار حکومت بود و چون به فرمایش جناب کرباسچی، به عنوان بازرس وزارت کشور به اصفهان رفته بود تا در کار او تحقیق کند لذا اصلا خودِ خودِ حکومت بود که به صورت صادراتی به خارج آمده بود و لابد در اثر زدن خوشی به زیر دل اش خود را از هستی ساقط کرد.

عزیز من! شما نبوی را نشناختید ولی تنها کسی که او را شناخت و به خطر روش او در برخورد با خودش پی برد و از ترس،،، جنازه ی او را تحت شدیدترین تدابیر امنیتی دفن کرد، خودِ «حکومت نکبت اسلامی» و دستگاه امنیتی و تبلیغاتی او بود. شما این را نفهمیدید ولی حکومت فهمید.

در این زمینه حرف مستدل و مستند بسیار است که اگر کسی جرات نشست حضوری داشته باشد، این استدلال ها و استناد ها را تقدیم خواهم کرد چون در یک مطلب پانصد ششصد کلمه ای نمی شود یک کتاب کامل را جا داد.

حال که دست ایشان از جهان کوتاه است، لااقل برای ما که می دانیم او «صد در صد» مخالف حکومت نکبت بود روضه ای نخوانید که از مستمعین اشک بگیرید و آبروی او را با حرف های تان ببرید. ما هنوز اینجا هستیم تا دستکم جواب کوتاهی به یاوه گویی های شماها بدهیم.