اینهمه درحالیست که منابع غیررسمی مدعی‌اند دولت ترامپ از روسیه خواسته است برای توافق با آمریکا، جمهوری اسلامی ایران را زیر فشار قرار دهد.

ایوو دالدر سفیر پیشین آمریکا در ناتو در مقاله‌ای در پولیتیکو می‌نویسد: «ترامپ علاوه بر اینکه گزینه نظامی را روی میز قرار داده، پیشنهاد مذاکره مستقیم با خامنه‌ای را نیز مطرح کرد... او نماینده ارشد خود، استیو ویتکاف را برای هدایت مذاکرات فرستاده و با ولادیمیر پوتین نیز تماس گرفته و از مسکو خواسته است که به متقاعد کردن تهران در مورد نیاز به توافق کمک کند.»

روسیه در نقش ضامن

روزنامه «گاردین» چاپ لندن در گزارشی احتمال داده است که روسیه «ضامن» توافق احتمالی میان جمهوری اسلامی و آمریکا شود. در این گزارش آمده که رژیم «ایران می‌خواهد ذخایر اورانیوم خود را در داخل کشور نگه دارد اما آمریکا این موضوع را رد می‌کند و خواهان نابودی ذخایر یا انتقال آن به کشوری دیگر مانند روسیه است». به این ترتیب احتمال «نقش روسیه به عنوان نوعی داور در این توافقنامه وجود دارد تا در صورت خروج آمریکا از توافق، ذخیره اورانیوم با غلظت بالای ایران را که احتمالاً در روسیه نگهداری خواهد شد دوباره به ایران بازگرداند.»

برخی منابع از جمله خبرگزاری بلومبرگ گزارش دادند، آمریکا ممکن است آماده باشد که کریمه را به‌ عنوان بخشی از خاک روسیه به رسمیت بشناسد که این یک امتیاز بزرگ برای پوتین به شمار می‌رود. احتمال توافق یا معامله ترامپ و پوتین، رژیم ایران را به شدت نگران می‌کند زیرا تحت این شرایط سنبه ترامپ برای فشار بیشتر به جمهوری اسلامی پر زورتر می‌شود.

در پاسخ به نگرانی‌های تهران از معامله پوتین و ترامپ، الکساندر علیموف مدیر بخش همکاری‌های بشردوستانه چندجانبه و روابط فرهنگی وزارت خارجه روسیه گفته است، «مسکو صرفاً جهت از سر گرفتن گفتگو با آمریکا، دیگر شرکای خود را فراموش نخواهد کرد.» اما بعید است صحبت‌های یک مدیر درجه چندم در وزارت خارجه روسیه برای تهران دلگرم‌کننده باشد آنهم در شرایطی که مسکو بی‌پرده و بدون تعارف اعلام می‌کند «توافق راهبردی با ایران مربوط به همکاری نظامی در مواقع جنگ نیست.»

اگر اسرائیل حمله کند، روسیه برای جمهوری اسلامی دعا می‌کند!

دست‌کم انتظار بخشی از طرفداران نظام، حمایت روسیه از جمهوری اسلامی در شرایط سخت است اما چندی پیش البروس کوتراشف سفیر روسیه در عراق در مصاحبه‌ای با الشرقیه عراق گفته بود، «در صورتی که به ایران حمله شود، برای [جمهوری اسلامی] ایران دعا می‌کنیم.»

در همین ارتباط محمدجواد ظریف وزیر خارجه پیشین جمهوری اسلامی در نشستی با عنوان «روایت و تحلیل ایرانی از تاریخ تحولات روسیه» ادعای عراقچی و سایرین را که می‌گویند «روسیه شریک راهبردی ایران است» زیر سوال برده و می‌گوید «نباید انتظار داشته باشیم که اگر ما در جنگ اوکراین اقدامی کردیم، روسیه نیز در ارتباط ما با اسرائیل همان اقدام را انجام دهد.»

جمهوری اسلامی به شرایطی رسیده که دیگر حتی در حفظ ظاهر «استقلال» هم ناکام مانده است. تکیه بی‌چون‌ و چرا به روسیه در تصمیم‌گیری‌های حیاتی، ارسال پیام‌های مستقیم رهبر نظام به پوتین، و امید بستن به کرملین به‌ عنوان ضامن توافق با آمریکا، همه نشانه‌هایی از یک واقعیت تلخ‌اند: این نظام بدون حمایت یا هماهنگی با قدرت‌های بزرگ، حتی توان مذاکره برای بقا را هم ندارد! سیاست خارجی جمهوری اسلامی بجای تکیه بر منافع ملی و استقلال سیاسی، به بازی در زمین دیگران و چشم دوختن به تصمیمات بازیگران قدرتمند جهان خلاصه شده؛ وضعیتی که بیش از هر زمان دیگری، نشان از افول قدرت و فقدان اقتدار واقعی در ساختار حاکمیت دارد.