احمد وحدت خواه
ویژه خبرنامه گویا
هفته گذشته با هشتادمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم مصادف بود و در حالیکه در قلب اروپا همچنان جنگی خانمانسوز میان روسیه متجاوز و اوکراین مقاوم در جریان است در مسکو و پایتختهای اروپایی مراسم رژه نظامی و حتی جشن و سرور هم برگزار گردید!
در آنطرف دنیا، در خاورمیانه شعله های جنگ میان اسراییل و حماس و حزب الله، آمریکا با حوثی های یمن و هند و پاکستان بر سر کشمیر همچنان در صدر اخبار است و این در حالیست که نتیجه منفی مذاکرات میان رژیم جمهوری اسلامی و دولت ترامپ می تواند مناقشه جدیدی را بر این فهرست اضافه کند.
درست است که جهان سیاست و اقتصاد و تکنولوژی همواره در حال تغییر است، اما ابعاد گسترده و سرعت تغییرات جاری آن را به سوی یک آینده نامعلومی می برد که در آن قدرتهای محلی و میانی و بزرگ همزمان وجود دارند و نقطه تلاقی آنها بر سر استفاده از منابع طبیعی یا مناقشات مرزی و عقیدتی می تواند تمدن کنونی جامعه بشری را به سوی جنگهای بی پایان و نابودی همه جانبه بکشاند.
فیونا هیل مشاور ارشد امور بین الملل در دولت انگلیس معتقد است جهان اکنون وارد فاز جنگ سوم جهانی شده اما ما از قبول آن طفره می رویم.
به گفته او، ما امروز در جهانی زندگی می کنیم که هیچ نیروی بازدارنده ای برای جلوگیری از وقوع مناقشات نظامی همه گیر وجود ندارد.
به عبارت دیگر، ملت ها و کشورها در اقیانوس پرتلاطمی در کنار یکدیگر قرار گرفته اند که ارزشهایی مانند همسایگی و تاریخ و فرهنگ مشترک میان آنها از میان رفته و هرکدام برای بقا سنگ خود را به سینه می زنند.
تا نزدیک به دو دهه پیش نظم جهانی حاکم بر روابط بین المللی که پس از پایان جنگ دوم جهانی و جنگ سرد پدید آمده بود با تسلط اقتصادی و نظامی و حتی فرهنگی آمریکا بر آن، از ثباتی نسبتا پایدرار برخوردار بود.
با این حال ما امروز با آمریکایی روبرو هستیم که با اتخاذ سیاست های جدید خودش در واقع این نظم را به چالش کشیده است.
در این میان اگرچه ایران ما ظاهرا یکی از این کشورهای حاضر در روی نقشه سرزمینهای پرآشوب و جنگ زده می باشد، اما واقعیت این است که با توجه به نقش آفرینی و اهمیت موقعیت جغرافیا سیاسی خود در محاصره گردابی از تحولات و بحرانهای منطقه ای و ظهور قدرتهای جدید اقتصادی و نظامی قرار گرفته است.
فاجعه اینجاست که کشوری که در قلب این بحرانهای منطقه ای و جهانی قرار گرفته رژیمی بر آن حاکم است که با سیاستهای مخرب داخلی و خارجی خود میهن و مردم ما را در معرض تهدیدهای جدی حیاتی، جنگ، قحطی و هزاران درد بی درمان دیگر قرار داده است.
در مواجهه با چنین شرایط خطرناکی، باید دید آیا نیروهای پراکنده مخالف رژیم هنوز منافع سیاسی خود را بر بقای ایران عزیز ترجیح می دهند و با رد نقش شاهزاده رضا پهلوی به عنوان سخنگوی همه ایرانیان برای حفظ میهن و آینده خوشبخت آن در مقابل تهدیدات جامعه جهانی مخالفت می کنند؟
یا اینکه این وظیفه تنها بر دوش نیروهای مشروطه خواه می باشد؟
