رژیم اسلامی بلای جنگ را به ایران کشاند تا مرگ ایرانی پلی برای ادامه بقايش شود. در جنگی که آغاز شده است، اسرائيل امده است كه بنشيند و به طريقی "كار را تمام كند".

بی شک ارتشی كه مقاومتی در برابرش نيست، راه خود را برای هر ماجراجويی باز می بيند. از جمله مرگ حاکم شر و از پا انداختن دستگاه حکومتی. دیده ایم که نیروهای پاسداران توان نظامی مقابله با ارتش تهاجمی اسرائيل را ندارد.

هر نیروی بیگانه ای كه تا به اين میزان جلو بيايد، و آسمان را تا به این میزان تسخیر کند، بی شك آلترناتيو سیاسی خود را در آستين دارد: يا جناب پهلوی، يا جناحی از حاشيه رژيم بهمراه برخی نيروهای مسلح و يا یک سازمان در خارج از مرز. اما بهتر آن است که نیروهای ملی برتوان خود تکیه زنند و از مردم هواداری بخواهند بجای قدرت های بیگانه.

عراق و ليبي را نديديم؟

ما خودمان بايد دست بكار شويم.

اما چه كنيم كه يك نيروی سوم پا بگيرد تا بجای الترناتيوهای دیگر، بجای کودتا چیان، اصلاح طلبان سابق، و دیگر هواخواهان قدرت، این نیروی مردمی بر مدار حكومت بنشیند. نیروی سوم نماینده مردم خواهد بود نه بيگانگان..

برپايي اجماعی در غالب يك "شورای نجات ملی" بعنوان یک ارگان متکثر، توسط بهترين هايمان، دلسوزان وطن، و نیروهای میهن دوست، با احترام به همه گرایشات، ضروتی عام و عملی می نمايد. این افراد متشکل از مخالفین فعال مدنی/سیاسی داخل کشور و فعالین سیاسی خارج باید باشد. اما نقشه راه کدام است؟

نخست: بهم اطمينان كنيم. اميد داشته باشيم. زياده خواه نباشيم. رو به داخل كشور داشته باشيم. و بلاخره كليدواژه ای ره گشا بسازيم تا شورای نجات ملی دردلها جای گيرد: «نه جنگ، نه غنی سازی، نه رژيم اسلامي، آری به صلح». گزاره ايجابی آن میشود: برپايي يك حكومت سكولار - دمكراتيك برپايه انتخابات آزاد.

لیکن پیش از این لازم می آید که ساختاری معین برای آغاز گفتگویی حداقل گرا، میان مهمترین شخصیت های دمکراسی خواه و نیز فعالترین ارگانهای سیاسی مهیا شود.