برای من خیلی کم پیش می آید که برای نوشتن مطلبی، چند بار آن را خط بزنم و دوباره شروع کنم تا احیانا باعث برخوردن به کسی در اپوزیسیون نشود و بگذارم کار ش را همانطور که می خواهد انجام دهد و به عنوان کسی شناخته نشوم که با بیان واقعیت ها و آینده نگری ها تخم یاس در دل اشخاص می کارد و با راهی که آن ها برای رفتن در پیش می گیرند هنوز راه نیفتاده مخالفت می کند و انتهای آن را بن بست یا ته دره می نامد.

جنبش ۱۴۰۱ خاطرتان هست؟ کنفرانس کذایی جورج تاون خاطرتان هست؟ اصرار همیشگی من به حفظ خط و خطوط فکری و سیاسی، و آماده شدن برای زمان هایی که موج جامعه بر می خیزد و جهت دادن به این موج برای سرنگون کردن حکومت نکبت خاطرتان هست؟

الان موجی عظیم و نابود کننده ی نظام نکبت،،، نه از درون جامعه ی ایران بلکه از درون جامعه ی جهانی و قدرت های بزرگ و بخصوص توسط اسراییل بر خاسته و ما مثلا اپوزیسیون صد در صدی، به جای این که از این موج استفاده کنیم و مردم را رهبری کنیم، فعلا روی آن لم داده ایم و منتظریم ببینیم این موج به شکل خود بخودی ما را به کجا می برد. به عبارت دیگر نشسته ایم و داریم پای رایانه ها به حرکت این موجِ برای حکومتِ نکبتْ ویرانگر نگاه می کنیم و منتظریم ببینیم آیا این موج به صورت خود به خودی ما را به ساحل آزادی می رساند یا نه؛ آیا بنیاد های جمهوری نکبت را ویران می کند یا نه و آیا ما را روی تخت قدرت حاکم پرتاب می کند و عنان هدایت کشور را به دستمان می دهد یا نه.

نه. ما موج سواران خوبی نیستیم. هیچ وقت هم نبوده ایم. موج سوار خوب، خمینی ملعون بود. او به محض بر خاستن موج به کمک خارجی ها و مردم داخل روی آن سوار شد و به قدرت رسید.

نمی دانم حرف ام را چطور بزنم که روی کسانی که منظور نظر من هستند بدون نام بردن از آن ها اثر بگذارد.