زهر صلح: از "لات" بی مشت تا ملت بی پشت و بذر خطر در جیب خاک

ناصر اعتمادی - رادیو بین المللی فرانسه

روزنامۀ اقتصادی له‌زاکو در پی حملۀ آمریکا به تأسیسات اتمی تهران نوشته : خطر شعله‌ور شدن جنگ بزرگ، این بار کمتر از همیشه است. اما این «کمتر» یعنی چه؟ یعنی آتش زیر خاکستر ــ اگر بمانی، دستت می‌سوزد؛ اگر پرتش کنی، خانه را می سوزاند. خلاصه این که به نوشتۀ له‌زاکو بمب‌های آمریکا، برنامه هسته‌ای ایران را شکافتند؛ ولی بذر خطر را در جیب خاک کاشتند. "لات خاورمیانه" بی مشت مانده ولی ملت ایران هم همچنان بی پشت مانده است.

روزنامۀ اقتصادی له‌زاکو چاپ پاریس بعد از حملۀ آمریکا به تأسیسات هسته‌ای رژیم ایران نوشت :" واقعیت، خاکستری‌تر از قاطعیتِ جناب ترامپ است که گفت برنامۀ اتمی ایران تمام شد." له‌زاکو می‌نویسد: "بله، تأسیسات اتمی ایران درهم ریختند، اما اگر اورانیوم غنی‌شده پیش‌تر جابه‌جا شده باشد، هسته‌ی دردسر هنوز زنده است؛ مثل بذر سمّی که اگر خاکی پیدا کند دوباره سبز می‌شود."

لاتِ بی‌مشت، ملتِ بی پشت

له‌زاکو در ادامه یادآور شده است که بعد از این حمله، دونالد ترامپ "لات خاورمیانه" را به پذیرش صلح فراخوانده است، وگرنه..."

👈مطالب بیشتر در سایت رادیو بین المللی فرانسه

اما، به نوشتۀ له‌زاکو چنین چنین دعوتی از رژیمی که چهل‌وچند سال با «مرگ بر آمریکا» سرپا مانده، به تعبیر خمینی به منزلۀ نوشیدن کاسۀ زهر است. له‌زاکو سپس یادآوری می کند: وقتی یک دیکتاتور در جنگ می‌بازد، لباس پادشاهی‌اش هم می‌ریزد. این را آرژانتین بعد از قضایای فالکلند دید، صربستان بعد از کوزوو دید؛ صدام البته با مشت آهنین در ۱۹۹۱ ماند. فرق ایران؟ در تهران کسی نیست که جای خالی را پُر کند: مخالفان یا در غربت‌اند، یا در سلول، یا در گور. و مردم؟ له‌زاکو می‌گوید: مردمی که می‌بینند این رژیم، هم آن‌ها را فقیر کرد، هم منزوی‌شان کرد، هم امنیت‌شان را نتوانست نگه دارد بی پشت و ناامید مانده‌اند. بختِ رژیم همین است و بدبختی مردم هم همین!