مهدی نصیری

در لحظه حساس کنونی عده ای واضح و روشن مدافع بقای جمهوری اسلامی اند که تکلیف اکثریت مردم با آنان روشن است. اما عده ای - که تاکنون کم و بیش در قالب اپوزیسیون عمل کرده اند - در این جنگ تحمیلی از سوی جمهوری اسلامی به اسراییل، به خاطر بغض آقای رضا پهلوی، تحت پوشش وطن گرایی، جانب آقای خامنه ای و نظامش را گرفته اند و تا آنجا حاضرند پیش بروند که نظام ولایت مطلقه فقیه را که دشمن ترین دشمن ایران است، تداوم بخشند.

این اپوزیسیون به خوبی آگاه به این امر است که اگر این نظام بماند به قتل عامی بی سابقه از مردم ایران دست خواهد زد، نظیر کاری که صدام حسین پس از توقف جنگ اول آمریکا با عراق بدان دست زد.

ترس از محبوبیت پهلوی و احتمال بازگشت نظام پادشاهی مشروطه در یک رفراندوم آزاد شاید از منظر رقابت سیاسی امری قابل فهم و پذیرش باشد اما دفاع از تداوم جمهوری اسلامی فاسد، دیکتاتور و ویرانگر کشور را چیزی جز ایران ستیزی و قدرت طلبی کور نمی توان نامید.

اگر مساله اپوزیسیون ترس از بازگشت شاهزاده پهلوی است، آنان باید کاندیدا و رهبر یا رهبران خود را برای عبور از جمهوری اسلامی، اعلام کنند و حتی با بکارگیری دیپلماسی برای جلب حمايت جهان آزاد از خود تلاش کنند اما این که بغض پهلوی شما را به حب و دوستی با خامنه ای و نظام در حال فروپاشی اش بکشاند، خیانتی بزرگ در حق ایران و ایرانیان است.