به همین خاطر وجود نواندیشان دینی امثال سروش و قبل از او شریعتی را لازم می دانستم و می دانم چون این گروه می توانند ذهنیت آغشته به مذهبِ لامصب اسلام را یک درجه به سمت «انسانی» شدن ببرند.

تمام حرف من و درد من همین است بنابراین می توانم در عین «نفرت» قلبی و شخصی، نو اندیشان دینی را دوست داشته باشم چون برای اکثریت جامعه ی جوان معتقد به این دین سراسر جنایت و آدمکشی که انسان در آن هیچ آزادی و حقی جز قبول این دین و پرستیدن بت های انسانی آن بدون هیچ پرسش و اندیشه ای ندارد لازم می دانم.

صرف نظر از یاوه بودن اندیشه های مثلا نو ی اینان و حتی اس و اساس دین اسلام و باورهای آن ها و در نتیجه سخنان و نوشته هایشان، یک سری خصائل و رفتار های مشابه هم در این ها دیده می شود که باعث منفور شدن بیش از بیش آن ها از نظر من می شود. مثلا اگر دقت کنید موقع حرف زدن کسی اصلا به او توجه ندارند و جواب و نظر شان همیشه در آستین شان است. اصلا به مخالف فکری غیر از کسانی که از دار و دسته ی خودشان باشد جواب نمی دهند. از مخالفان فکری واقعی و اساسی شان نفرت دارند و آن ها را آدم حساب نمی کنند و دانایی را تنها در اختیار خود می دانند.

اگر سروش و امثال او نو اندیشی دینی را در سیاست به صورت مستقیم داخل نمی کردند و پدیده ی معیوبی به نام «اصلاح طلب سیاسی» به وجود نمی آوردند، گند افکار آن ها بیرون نمی زد چنان که گند افکار آخوندها تا زمانی که سیاسی و صاحب قدرت نشده بودند بیرون نزده بود.

یهود ستیزی، نفرت از یهودیان، اسراییل ستیزی، نفرت از اسراییل، ستیز با هر که پادشاهی خواه یا سلطنت طلب است و نفرت از شاهزاده که واقعا و هزار با واقعا، نه با این دار و دسته کار داشته نه با آن ها مخالف بوده و نه حتی کلامی زشت یا حتی کلامی مخالف علیه آن ها به زبان آورده و... خصائل دیگر از این قبیل نفرت و انزجار مرا بر می انگیزد.

باز هم در این باره و کسان دیگری از این گروه نفرت انگیز و اشخاص رده دو و سه آن ها مثل صادق زیباکلام و علی افشاری و شرکا خواهم نوشت و حد دوستی با و نفرت از این جماعت را تا جایی که عقل من می رسد توضیح خواهم داد.