چنین موضعی، استراتژیک‌تر از همه مانورهای نظامی جمهوری اسلامی در طول تاریخ است. مهم‌تر از تمام موشک‌هایی که شلیک شد. مؤثرتر از صدها میلیارد دلار پولی که خرج حزب‌الله و حشد و حماس شد. چون این حرف، اگر گفته شود و پای آن بایستند، یعنی زیر میز بازی می‌زنند. یعنی تمام آن چیزی که آمریکا و اسرائیل بر پایه‌اش ایران را تهدید می‌دانند، ناگهان از بین می‌رود. یعنی زمین زیر پای تحریم‌ها خالی می‌شود.

این تصمیم، نه خیانت است، نه سازش. نه نیاز به شناسایی رسمی دارد، نه باز کردن سفارت. فقط یک انتخاب است: بقا یا فنا. ساده‌تر از این نمی‌شود گفت.
تا وقتی که جمهوری اسلامی حاضر نیست دشمنی را متوقف کند، نه تحریم‌ها لغو می‌شود، نه اقتصاد راه می‌افتد، نه منطقه آرام می‌گیرد، نه مردم احساس امنیت می‌کنند. فانتزی مقاومت، اقتصاد را نمی‌چرخاند. شعار نابودی اسرائیل، سفره مردم را پر نمی‌کند. رابطه با حماس و انصارالله، باعث صادرات نمی‌شود. این‌ها ابزارهای سوخته‌اند.

اگر تا امروز جواب می‌دادند، ایران در این وضعیت نبود.

وضعیت کنونی، نتیجه همین دشمنی مصنوعی است. همین جنگ‌های نیابتی. همین منازعه بی‌پایان با آمریکا به بهانه حمایت از فلسطین. نتیجه‌اش: اقتصاد در لبه پرتگاه، جامعه خسته، نسل مهاجر، سرمایه‌ فراری، مردم بی‌پناه. تا کی؟

مخالفان این حرف، دو گروه‌اند: یا مزدبگیر همین نوع بحران‌ها و مدافع جنگ‌اند، یا از جهان بی‌خبرند؛ همان افراطیون متوهّمی که توهم قدرت ابدی دارند، جهان را هنوز با عینک دهه شصت می‌بینند، و با چند آیه و شعار، برای سیاست خارجی نسخه می‌نویسند. نه سیاست می‌فهمند، نه قدرت، نه اقتصاد. فقط یک ایدئولوژی منجمد را تا ته خط می‌برند، ولو به قیمت مرگ ایران. دشمنی با اسرائیل برای‌شان اعتقاد نیست، هویت است. حذف آن یعنی فروپاشی شخصیت سیاسی‌شان. به همین دلیل تا آخر با هر تغییر استراتژیک می‌جنگند، حتی اگر کشور را به آتش بکشند.

اما جمهوری اسلامی اگر واقعاً به فکر بقای ایران است، اگر هنوز تصمیم نگرفته خودش را در لبنان و سوریه و غزه دفن کند، اگر هنوز تصور می‌کند ایران آینده‌ای دارد، باید به این جنگ ساختگی پایان دهد. همین حالا. با اعلام رسمی ترک مخاصمه با اسرائیل. نه داشتن رابطه. فقط پایان دشمنی.

این کار، فراتر از دیپلماسی است. یک جراحی سیاسی است. بریدن زائده‌ای که دهه‌هاست سرطان شده. جمهوری اسلامی نمی‌تواند از یک سو در عمان با آمریکا مذاکره کند، از سوی دیگر شعار مرگ بر اسرائیل بدهد. این دو خط موازی، بالاخره همدیگر را قطع می‌کنند. مردم ایران، دیگر دروغ نمی‌خرند. اگر واقعاً می‌خواهید به اسرائیل حمله کنید، حمله کنید. اگر نه، بس کنید. نمی‌شود چهل سال شعار داد و هربار، جوان ایرانی تاوانش را بدهد. این بازی تمام شده. اگر هنوز زنده‌اید، نشان دهید که می‌توانید تصمیم بزرگ بگیرید. نه برای فلسطین. برای ایران.