سعید لیلاز، تحلیلگر سیاسی و اقتصادی، در گفت‌وگویی با شبکه افق با انتقاد از عملکردهای گذشته گفت: «ما در دو سه دهه اخیر، مردم را از خودمان پراکنده کرده‌ایم.»

ما در طول تاریخ معاصر همواره در حال《ساخت مردم》بوده‌ایم.‌ هر کدام از گفتمان‌های سیاسی اجتماعی سعی داشته‌اند تعریف خودشان را از《کیستی》#مردم ارائه دهند.‌

در چند دهه گذشته اصلاح طلبان همواره مردم را کسانی دانسته‌اند که به دنبال《آزادی》هستند. اصولگرایان مردم را کسانی می‌دانند که به دنبال《عدالت》هستند. به نظر هسته سخت قدرت، مردم اما کسانی هستند که با پروژه《مقاومت》همراه باشند. از نظر سلطنت‌طلب‌ها نیز مردم《براندازان》هستند.

و هر کدام از این دسته‌جات، مردمی که همراه آنها نبوده‌اند را اقلیت، فریب‌خورده، خس و خاشاک، نفوذی، مستضعف‌فکری، و... خوانده‌اند!

موضوع را احتمالا باید از این زاویه مطرح کرد و دید هر گفتمان به چه نتیجه‌ای نیاز داشته؟ و برای رسیدن به آن نتیجه از این منبع قدرت چه بخشی را تعمیم داده است؟

البته همواره آنان‌که بر خر مراد حکومت سوار بوده‌اند، مردم را در چارچوب دلخواه خود تفسیر کرده‌اند! اما چه باید کرد که اساسا مردم به تمامی امکان تجلی اراده داشته باشند؟