پيشنهاد ايجاد شبکه تلويزيونی دولت، مهدی نصرتی، دنيای اقتصاد

رياست محترم جمهور در مقاطع زمانی مختلف، شخصا از طريق رسانه ملی به بيان نظرات و سياست‌های دولت می‌پردازد که اقدامی ‌شايسته است.

اما در اين ميان انتقاداتی نيز به عملکرد دولت محترم وجود دارد که فرصت طرح آنها از طريق رسانه ملی کمتر مهيا می‌شود.اصولا مخاطبان شبکه‌های تلويزيونی داخلی قابل مقايسه با ساير رسانه‌ها شامل نشريات، سايت‌ها و حتی شبکه‌های ماهواره‌ای نيستند. اما نکته در اينجاست که به دليل طيف ميليونی مخاطبان و در عين حال عدم وجود جايگزين، انتظارات فراوان و برآورده نشده‌ای از صداوسيما وجود دارد. لذا در اين شرايط صداوسيما هر قدر هم که سعی در پاسخ‌گويی به سلايق گوناگون داشته باشد، ‌همچنان عده زيادی ناراضی باقی خواهند ماند، در حالی که در مورد نشريات و روزنامه‌ها اين گونه نيست و اگر کسی نشريه‌ای را نپسنديد، به ساير نشريات مراجعه می‌کند. ضمن اين که ميزان تاثيرگذاری شبکه‌های داخلی با هيچ رسانه ديگری قابل مقايسه نيست. به همين دليل است که کمترين انتقادی از هريک از مشاغل و حرفه‌ها – همچون پزشکان، معلمان و ساير مشاغل- با واکنش شديد مواجه می‌شود.اين موضوع در مورد دولت نيز مصداق دارد و باعث می‌شود که امکان رفتار منصفانه و متعادل از بين برود.

اگر انتقادی از دولت صورت گيرد،‌ دولت مدعی می‌شود که نمی‌تواند آن‌گونه که شايسته‌ است، پاسخ انتقادها را بدهد و از ابزار رسانه‌ای کافی برخوردار نيست و بايد انتقادی را که در سطح چندميليونی مطرح شده است، از طريق نشرياتی با حداکثر چندصدهزار تيراژ پاسخ دهد. بدين‌ترتيب دولت و حاميان آن با اندک انتقادی، شديدا واکنش نشان می‌دهند، زيرا می‌دانند اين انتقادات دارای حوزه نفوذ چندميليون نفری است. در مقابل هر قدر هم که از دولت تعريف شود و هر ميزان وقت نيز برای دفاع به آنها اختصاص داده شود، باز هم احساس می‌کنند که آن گونه که بايد از خود دفاع نکرده‌اند.

در مقاطعی از حاميان دولت شنيده‌ايم که صداوسيما از دولت حمايت نمی‌کند و در عين حال برخی منتقدين اعتقاد دارند که صداوسيما به طور بی‌سابقه و افراطی از دولت حمايت می‌کند و عملا هيچ انتقادی مطرح نمی‌شود، در حالی که يکی از ابزارهای اوليه و ضروری تحقق مردم‌سالاری اين است که پس از انتخابات، عملکرد رييس‌جمهور و کابينه‌اش در طول دوره چهارساله مرتبا از طريق رسانه‌ها مورد نظارت و پرسش قرار گيرد. بدين ترتيب ملاحظه می‌شود که عقايد و سلايق مختلفی در مورد عملکرد صداوسيما وجود دارد و واضح است که با اين وضعيت نمی‌توان همزمان همه مخاطبين را راضی نگاه داشت.

اما اگر دولت صاحب يک شبکه تلويزيونی باشد-يا حداقل مديريت يکی از شبکه‌های موجود به دولت واگذار شود- می‌تواند آن‌گونه که خود دوست دارد و می‌پسندد، به انعکاس فعاليت‌های خود بپردازد، از خود دفاع کند و پاسخ انتقادات را بدهد. در عين حال ساير شبکه‌ها نيز از اجبار به حمايت صرف از دولت رها می‌شوند و می‌توانند فضای اقتصادی، سياسی و اجتماعی را آن‌گونه که واقعيت دارد، نمايش دهند و در کنار خدمات دولت، قدری هم به کاستی‌ها و مشکلات اشاره گردد.