«همه مردان رهبری»، احمد وحدت خواه

در شرایط بحرانی کشور، که به یمن سیاست های خانمان برانداز داخلی و خارجی حکومت احمدی نژاد و حلقه ارتجاعی ترین روحانیون و نظامیان پیش آمده است، میر حسین موسوی بیش از آن که مورد توجه اصلاح طلبان باشد برگ تازه ای است که ولی فقیه برای مواجهه با روزهای پر حادثه پیش رو به زمین زده است

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

در کتاب تاریخ زندگی روسای جمهوری آمریکا در بخش جرج واشنگتن آمده است که او زیباترین و فراموش ناشدنی ترین خاطره عمر خود را در لحظاتی می دانسته است که برای حضور در مراسم ادای سوگند وفاداری به قانون اساسی و قبول مسؤولیت به عنوان نخستین رئیس جمهوری ایالات متحده از پله های شهرداری نیویورک بالا می رفته است.

بزرگمردی که خود از فرماندهان نظامی و بانیان استقلال آمریکا و نویسنده قانون اساسی آن بوده است در توصیف حالش در آن لحظات گفته است:

«قبول این مسئولیت و وظیفه پاسداری از حقوق مردم در مقابل دشمنان آزادی و خوشبختی آنها چنان عظیم و سترگ است که اگر نبود امیدواری به پشتیبانی شهروندانی که به من رای داده بودند همانجا از وحشت شکست در دفاع از آنها جان به جان آفرین تسلیم کرده بودم»

این تعهدات اخلاقی و شهامت های انسانی در دفاع از آزادی و رای شهروندان در دویست و بیست سال پیش را مقایسه کنید با رفتار و کردار روسای جمهوری و کاندیداهای امروز این شغل در ایران تا عمق فاصله ما با تمدن امروزی بیشتر نمایان شود.

تغییر رژیم پادشاهی به جمهوری در ایران مصیبت زده ما در سی سال پیش قاعدتا می بایستی رهبرانی را در مقام ریاست جمهوری بر نظام سیاسی حاکم بر کشور به قدرت می رسانده است که وظیفه اصلی آنها صیانت از رای ملت به آنها برای پیشرفت و آبادانی و آزادی های مندرج در قانون اساسی بوده باشد و تا پای جان در این راه بکوشند.

با این حال یک نگاه کوتاه به کارنامه همه این رئیس جمهوری ها، به استثنای دوران کوتاه بنی صدر، حاکی از آن است که آنها بیش از آنکه خود را منتخب ملت و مجری خواسته های آن ها بدانند وظیفه راضی نگاه داشتن خاطر مبارک رهبری و منویات بیت او را به عهده گرفته اند.

من دو ماه پیش در همین ستون پس از زمزمه های مطرح شدن نام میرحسین موسوی در مقاله ای زیر عنوان «دیر حسین موسوی» پیش بینی کردم که در شرایط بحرانی کشور، که به یمن سیاست های خانمان برانداز داخلی و خارجی حکومت احمدی نژاد و حلقه ارتجاعی ترین روحانیون و نظامیان پیش آمده است، میر حسین موسوی بیش از آن که مورد توجه اصلاح طلبان باشد برگ تازه ای است که ولی فقیه برای مواجهه با روزهای پر حادثه پیش رو به زمین زده است.

و از آنجایی که ولی فقیه نیز خود در شرایط بحرانی و حمایتهاهای بیدریغش از احمدی نژاد در تنگنای انتقادات پنهان مراجع پنهان تر قدرت در رژیم برای خروج از بحران قرار دارد، اجرای طرح کذایی «دولت وحدت ملی» (بخوانیم وحدت جناح های درگیر) قرار است با «انتخاب» میرحسین موسوی شکل بگیرد.

تلاش ناشیانه میر حسین برای بازی در میان دو قطب اصول گرایان و اصلاح طلبان با معرفی خود به عنوان اصلاح طلبی که گویا قصد بازسازی اصول را دارد در واقع سفسطه و بازی با کلمات در میان اجزای حکومتی است که نه اصلاح طلبان آن او را از خود می دانند و نه اصول گرایانش برایش تره خرد می کنند.

تا آنجا که صدها هنرمند و روشنفکر در نامه سرگشاده ای در دفاع از ادامه کاندید بودن خاتمی به میرحسین یاد آوری کرده اند که ملت ما «نوستالژی گذشته» دوران او را ندارد و تنها چشم به آینده دوخته است و همزمان سخنگوی واقعی اصول گرایان فاطمه رجبی نخست وزیر «محبوب» را از قماش «مافیاگران» و دست نشانده هاشمی رفسنجانی خوانده است.

قدر مسلم این مخالفت ها پس از انصراف خاتمی در روزهای آینده ابعاد گسترده تری نیز به خود خواهد گرفت و پس از یک دوره کوتاه سردرگمی هر دو جناح در به پیش رو گذاشتن کاندید مور توافق خود، ریش سفیدان آنها پیام رهبری برای فرد مورد نظر او برای پست رئیس جمهوری را به لایه های پایین تر آنها تفهیم خواهند کرد.

که البته در میان برگ های در دست رهبری هنوز قالیباف ها هم مانده اند که در صورت سوختن موسوی در روند تغییر و تحولات غیر قابل پیش بینی در آینده حاکمیت از به قدرت رساندن کاندید خود محروم نشود. بی جهت نیست که این سردار شهردار هم در مصاحبه ای با روزنامه اعتماد مدعی شده است که او هم یک اصلاح طلب اصول گرا شده است!

از هم اکنون می توان به جرئت گفت علیرغم توپ و تشرهای تبلیغاتی او، در قدم بعدی برای تثبیت هرچه بیشتر موسوی کروبی نیز انصراف خود را اعلام خواهد کرد.

انصراف خاتمی اعترافی غیرمستقیم به تصمیماتی است که در بیت رهبری گرفته شده است.

احمد وحدت خواه