سخنان فرمانده سپاه تهران در مورد نقش نيروی انتظامی و بسيج در حمله به کوی دانشگاه و مجتمع سبحان، جرس

شبکه جنبش راه سبز (جرس): فرمانده سپاه استان تهران طی سخنانی در مراسم جشنواره شهدای فرهنگی سپاه محمد رسول‌الله تهران به مسائل مهمی اشاره کرد.
او در اين سخنان عاملان حمله به مجتمع سبحان را نيروهای بسيجی معرفی کرد و در خصوص حادثه کوی دانشگاه نيز گفت که نيروی انتظامی بنا به درخواست فرهاد رهبر رئيس اين دانشگاه به خوابگاه دانشجويان حمله کرده است.

فرمانده سپاه تهران همچنين در سخنان خود از کروبی پرسيد که چرا "ماجرا" را اينقدر کش می دهيد و چرا با رهبری می جنگيد؟

اهم اظهارات سردار فضلی در گزارش ايسنا به شرح زير است:

۱. نهضت آزادی، جبهه مشارکت، سازمان مجاهدين انقلاب اسلامی، مجمع روحانيون مبارز و حزب کارگزاران اقدام به بسترسازی برای اغتشاشات و سازماندهی آن می‌کردند.

۲. افرادی در کشور و پيش از انتخابات با بنياد آمريکايی سورس پيوند برقرار کرده و به‌دنبال براندازی بودند.اين افراد چهار لشکر سازماندهی کرده‌ بودند که يکی از آنها سازمان رای با ۳۰۰ هزار عضو در تهران و ۱۵۰هزار نفر در شهرستان‌ها بوده است که در ايران بستری فراهم شود که در انتخابات دهم فضا را به نفع خود تغيير دهند.

۳. اين افراد در خيابان‌ها آمدند تا چهار گام را برای اين کار بردارند؛ اول گفتند تقلب بزرگی در راه است و اين موضوع را از اول اسفند ۸۷ آغاز کرده و تا پايان رای‌گيری ادامه دادند .دومين گام اين افراد تشکيل کميته صيانت از آرا توسط محتشمی‌پور بود.سومين مرحله القای دروغگو بودن دولت به مردم بود. و در مرحله چهارم اين را به جامعه تلقين کردند که اگر موسوی رای آورد که هيچ؛ اگر رای نياورد، بايد فرياد بزنيم: «ابطال انتخابات»، و اگر ابطالی صورت نگرفت به کف خيابان‌ها آمده و آنها را مجبور به اين کار بکنيم.

۴. روز جمعه ۲۳ خرداد در فراخوانی ۱۰۰ هزار نفر را جمع کردند تا وزارت کشور را محاصره کنند اما نيمه‌شب گذشته بخشی از آرا شمارش شد و نيروهای امنيتی متوجه اين کار اغتشاشگران شدند و وزارت کشور قرنطينه شد. در صورتی که فقط در اين وزارتخانه تجميع آرا صورت می‌گرفت و رای‌ها در فرمانداری‌های شهرهای مختلف شمارش می‌شد.

۵. چون نتوانستند اين افراد به وزارت کشور نزديک شوند خيابان‌های اطراف را تسخير کردند و درگيری‌های فيزيکی شروع شد، به شکلی که سطل‌های زباله را در تهران آتش زدند و در ۱۱ شهر ديگر کشور نيز همين ماجرا تکرار شد. مثلا در دانشگاه آزاد کرج افرادی وارد شده و برگه‌‌های امتحانی دانشجويان را پاره کردند، شيشه‌های دانشگاه را شکستند و به نيروهای انتظامی حمله کردند.

۶. بعدازظهر همان روز با استاندار تهران تماس گرفتم و خواهان جلسه فوق‌العاده برای جلوگيری از حوادث احتمالی آينده در تهران شدم. استاندار نيز موافقت کرده و مرکز کنترل ترافيک را محل برگزاری اين جلسه اعلام کرد.

۷. زمانی که از کرج به سمت تهران در حال حرکت بودم و وارد ميدان آزادی شدم، آتش و دود زيادی را در اين ميدان مشاهده کردم و هرچقدر به سمت ميدان انقلاب نزديک‌تر می‌شدم افرادی سطل‌های زباله و موکت‌های محل نماز جمعه را آتش زده بودند که دودی غليظ فضای آن محل را پر کرده بود.

۸. وقتی که وارد مرکز کنترل ترافيک شديم مانيتور بزرگ مرکز محل ورود کوی دانشگاه را نشان می‌داد. من ديدم که افرادی با موتور نيروی انتظامی در حال ورود به کوی هستند. بعضی‌ها نيز از درون کوی به سمت آنها سنگ پرتاب می‌کنند. بعضی‌ها نيز با لباس شخصی در حال بالا رفتن از ميله‌های کوی دانشگاه و ورود به آنجا هستند که البته بر روی زبان‌هايشان نيز کلمه «يا زهرا» فرياد زده می‌شد. در همين حال سنگفرش خيابان کوی دانشگاه پر از تکه‌های آجر و کلوخ، همچنين شيشه فراوان بود.

۹. ديدم يک کاميون حمل زباله نيز آتش زده شده است. از سردار زارعی پرسيدم موتورسواران نيروی انتظامی چرا وارد کوی دانشگاه می‌شوند؟ مگر در حادثه ۱۸ تير نديديد چه فتنه‌ای به‌پا شد که سردار زارعی به من گفت: آقای (فرهاد) رهبر(رييس دانشگاه تهران) از من تقاضا کرده که به کمک آنها برويم. در همان زمان نيز خبر رسيد به ساختمان سبحان حمله شده و لباس‌شخصی‌ها نيز آن حادثه عظيم را در کوی دانشگاه ايجاد کردند که خون به دل رهبر انقلاب کرد و مقام معظم رهبری فرمان پيگيری داد.

۱۰. در جشن پيروزی انتخابات که در ميدان وليعصر با حضور رييس‌جمهور برگزار شده بود، خبر دادند که افرادی از کوی دانشگاه بالا رفته‌اند که نه بسيجی هستند نه سپاهی. چون سپاه و بسيج سازمان‌يافته است، فرمانده دارد و کاملا مشخص هستند.

۱۱. در روز ۲۵ خرداد مردم را دوباره به کف خيابان‌ها آوردند و از ميدان فردوسی تا انقلاب و آزادی جمع کردند. موسوی نيز در ميدان انقلاب برای آنها کمی صحبت کرد و جمعيت دوباره به سمت خيابان و ميدان آزادی به راه افتاد.

۱۲. در آن لحظه هنوز نظام تصميم به برخورد با آنها نگرفته بود اما اين افراد سراسيمه قصد تخريب اموال عمومی را داشتند و حتی به مراکز نظامی نيز حمله کردند؛ مانند ناحيه مقداد که با سنگ به اين ناحيه حمله شد. دقايقی بعد نيز خبر رسيد که به بسيج کارگری شهر تهران بزرگ نيز حمله شده اما آنها دفاع کردند.

۱۳. ماجرای حمله اغتشاشگران به حوزه ۱۱۳ در نزديکی خيابان آزادی اينگونه بود: اين حوزه در کوچه‌ای دونبش قرار دارد که معمولا محل نگهداری اسلحه گردان عاشورای همان منطقه است و ۲۵ نفر برای حمله به اين حوزه سازماندهی شدند. در اين حوزه سه سرباز وجود داشتند که از اغتشاشگران درخواست می‌کردند تا به اين حوزه حمله نکنند چون باعث ايجاد مشکل برای سربازانی که فرزندان من و شما هستند می‌شد و امکان اضافه خدمت برای آنها را داشت. افراد داخل اين حوزه تويوتايی در حياط پارک کرده بودند که آن را پشت در ورودی اين ساختمان قرار دادند تا از حمله اغتشاشگران جلوگيری کنند و از نيروی انتظامی نيز خواستار کمک شدند. دقايقی بعد خبر می‌رسد که خودرو با کوکتول مولوتوف به آتش کشيده شده و در همان منطقه و نزديکی ميدان آزادی خودورويی نيز تيراندازی‌کنان که مشکوک به نظر می‌رسد مردم را به رگبار بست.

۱۴. اغتشاشگران به حوزه حمله می کنند و تابلوی آنجا که نماد مکانی است که در آنجا خدمت می‌کنند را به آتش می‌کشند، از ديوار بالا آمده و وارد حوزه می‌شوند اما نيروها به آنها تذکر می‌دهند که اين مکان محل نگهداری سلاح می‌باشد و در صورت ورود شما، ما مجاز به برخورد هستيم. اما آنها گوش نمی‌دهند و به آنجا حمله می کنند.

۱۵. فردی که نيز از تير چراغ برق در حال بالا رفتن بود و شال سبزی بر گردن داشت از پشت براساس مدارک و تصاوير دوربين‌های خود اغتشاشگران مورد هدف قرار می‌گيرد. پس از اين ناحيه نيز هيچ گلوله‌ای به سمت آنها شليک نشده است اما تيراندازی هوايی برای ترساندن افراد حمله‌کننده به حوزه صورت می‌گيرد و متاسفانه به طريق بسيار مشکوکی سه تا چهار نفر در اين ماجرا کشته می‌شوند.

۱۶. تا پاسی از شب در تهران درگيری بود و فردای آن روز بنا به دستور ماهواره‌ها و عقبه فتنه اين افراد برچسب به دهان زده اقدام به راهپيمايی کردند. بعد از آن روز نيز راهپيمايی سکوت برگزار شد. فردای آن روز نيز لباس مشکی پوشيدند و به خيابان‌ها آمدند اما در تمامی اين اغتشاشات حمله به بانک‌ها، ادارات و اماکن دولتی و مغازه‌ها صورت می‌گيرد.

۱۷. مقام معظم رهبری درنمازجمعه به اغتشاشگران فرصتی داد تا مسائل خود را از طريق قانونی حل کنند و به آنها اخطار کرد که کاری نکنند تا عقبه فتنه آنها را به مردم معرفی کرده و رسوا کنند اما اميدوار بوديم که اگر اشتباهی از آنها اگر رخ داده بود، ديگر تکرار نشود.

۱۸. در روز شنبه ۳۰ خرداد از ساعت سه بعدازظهر از پياده‌روهای شمال به سمت جنوب خيابان وليعصر تا ميدان فردوسی حدود ۱۵ تا ۲۰ هزار نفر از افرادی که سازماندهی شده بودند و معلوم بود که به قصد و نيت درگيری به خيابان‌ها آمده‌اند، اغتشاشات را آغاز کردند. من نيز از مسيری عبور می‌کردم و ديدم که کف خيابان‌ها مملو از نيروهای خودی بود و اجازه تجمع به کسی داده نمی‌شد اما آنها در ايستگاه‌های مترو و عرض خيابان‌ها ايستاده بودند. حتی دختر خانمی با مشت محکم به سينه يک سرباز کوبيد که آن نيز جواب وی را داد. در آن روز فجيع‌ترين حادثه در تهران به وقوع پيوست.

۱۹. به بانک‌ها حمله شد، ايستگاه‌های مترو و ساختمان‌های دولتی، ۶۷۰۰ سطل زباله در آن روز آتش زده شد و بيش از ۱۸۰ نقطه تهران درگيری بود. در آن روز نيز از طرف نيروهای انتظامی و بسيج شليکی صورت نگرفت اما تيراندازی‌های مشکوکی ۱۲ تا ۱۳ کشته بر روی دست نظام باقی گذاشت.

۲۰. اين اغتشاشگران تمام استعداد و توان خود را در روز ۱۳ آبان به خيابان‌ها کشاندند و برای اين کار ۱۷۰ نقطه در تهران را برای اغتشاشات پيش‌بينی کردند و تخمين زده می‌شود ۲ تا چهار هزار نفر از اراذل به خيابان‌ها آمده بودند.

۲۱. آقای کروبی، چرا اينقدر اين ماجرا را کش می‌دهيد و اقدامی می‌کنيد تا دشمن شاد شود؟ اگر گذشته شما اين بوده است که بر روی شکم شما آثار شکنجه دوران ستمشاهی ديده می‌شود، چرا آن را حفظ نمی‌کنيد؟ مگر امروز همان کسی که نايب امام زمان بوده است و به همراه امام رحمت‌الله نيز بوده، رهبری ما را برعهده ندارد؟ چرا با وی می جنگيد؟

۲۲. در روز ۱۳ آبان همه شعار مرگ بر آمريکا و اسرائيل می‌دادند اما بعضی‌ها آمدند و مرگ بر روسيه و چين گفتند. ما نيز مشکلی با اين شعار نداريم؛ بر آنها هم مرگ باد، اما داريد راه را عوض می‌کنيد.