آموخته ای ديگر از "کتاب خاطرات آيت الله العظمی منتظری"، سعيده منتظرالظهور

بسمه تعالی

کتاب خاطرات آيت الله منتظری را بايستی فراتر از ذکر خاطرات سياسی ايشان دانست. اگر با ديدی جامع به اين کتاب بنگريم علاوه بر سياست، واجد نکات اخلاقی فراوانی است. يکی از نکات اخلاقی که ايشان کرارا می فرمودند و در کتاب خاطرات نيز آمده و می توان گفت که هم مخالفان و هم موافقان حضرتش از آن غفلت نموده اند "لزوم شناخت شخص از روی کارنامه حيات اوست نه از روی تعظيم و تکريم افراد و يا خدای ناکرده از روی تحقير و تکفير اغيار."

ما شيعيان صفت معصوميت را تنها برای چهارده معصوم قائليم و جز آنان را از اشتباه و خطا مصون نمی دانيم. پس چه شده است که برای تأييد يا تکذيب فردی به کلام غير معصوم استناد می جوييم و از کارنامه روشن آن شخص بهره نمی گيريم؟

آيت الله منتظری در صفحه ۶۸۴ از جلد اول خاطرات خود در ضمن اين مبحث که راويان تاريخ دو نامه ۶/۱/۱۳۶۸ و ۸/۱/۱۳۶۸ را منتسب به امام خمينی می دانند و بيان می دارند که نامه اول در ذم آيت الله منتظری است و نامه دوم تا حدودی در مدح ايشان، استناد به آنها و کلا استناد به مشابه اين نامه ها و نوشته ها را مردود می داند و می فرمايد:

« بعضی از آقايان می‎گفتند: "ما در جواب کسانی که به نامه ۶/۱ تمسک می‎کنند می‎گوييم آقای منتظری مصداق نامه ۸/۱ امام است نه نامه ‏۶/۱"؛ من به آنها گفتم : "به فرض که اين هر دو نامه از امام باشد من نه مصداق نامه ‏۶/۱ هستم و نه مصداق نامه ‏۸/۱، شخصيت و هويت افراد به نامه های امام نيست، با اين که من بيش از شما به امام ارادت دارم ولی اين هويت های اعتباری منتسب به غير هيچ ارزش ندارد، هر کس خودش خودش است با خصلت های ذاتی و اکتسابی که واجد است؛ منتظری در حد خودش فردی است مستقل و دارای فکر و نظر، و استاد برخی مسئولين بالای نظام و علمای حوزه علميه قم و شهرستانها بوده است ".»

لذا بهتر است اين نکته اخلاقی را آويزه جان خود قرار دهيم و شخصيت و هويت آيت الله منتظری را خصوصا و افراد ديگر را عموما، در سخنان ديگران و نامه های امام خمينی جستجو نکنيم. "کارنامه افراد، بهترين راه شناخت آنان است."

اميد اين که پوينده راه حق و حقيقت باشيم.
سعيده منتظرالظهور