دادستانی تهران مطابق هر هفته همه چيز را تکذيب کرد، کلمه

دادستانی تهران برای چندمين هفته متوالی اخبار مطرح شده در باره لغو ملاقات های حضوری زندانيان را تکذيب کرد . پايگاه اطلاع رسانی دادسرای عمومی تهران که رسانه های منتقد بی عدالتی و ظلم در زندان های کشور را بدون تفکيک با پيشوند و پسوند هايی شبيه ضد انقلاب و … خطاب می کند مطابق معمول هر هفته بدون اينکه پاسخی قانع کننده به خانواده های تحت ستم بدهد تنها به تکذيب اخبار مبنی بر اعمال محدوديت در تعداد ملاقات کنندگان خانواده های زندانيان با متهمان و محکومين زندانی اکتفا کرد.

به نظر می رسد فضای بسته ی رسانه ای کشور و نداشتن کوچکترين روزنه برای بيان وضعيت اسفبار زندانيان سياسی و خانواده های آنان دست اين گونه نهاد ها را برای کتمان حقيقت حتی در ماه مبارک رمضان باز گذاشته است. حال مشخص نيست معيار انقلابی بودن صداقت ‍ و ياور مظلوم بودن است يا سکوت در برابر ظلم و بی قانونی و تکذيب همه چيز.

خانواده های زندانيان سياسی در ماههای اخير بارها گفته اند که حق ملاقات حضوری با زندانيان از آنها گرفته شده است و اين ملاقات به صورت يک امتياز در آمده که تنها با نامه دادستان تهران امکان پذيراست . البته هربار دادستان تهران يا روابط عمومی اش نيز خبر لغو همه ملاقات های حضوری زندانيان سياسی با خانواده هايشان را تکذيب کرده است و گفته همه چيز کماکان عادی است.

طبق آيين نامه سازمان زندان ها همه زندانی ها حق دارند يکبار در ماه (و يا حداکثر هر شش هفته ) نيم ساعت به صورت حضوری با اعضای خانواده خود ملاقات حضوری داشته باشند.قانون هيچ کدام از اعضای خانواده را از اين حق محروم نکرده است و اين حق را منوط به اجازه کتبی دادستان نيز ندانسته است. محدوديت های اعمال شده در باره ملاقات حضوری که با دستور دادستان تهران اعمال می شود ،مربوط به زندانيان عقيدتی و سياسی است و ديگر زندانيان از جمله مجرمان خطرناک که به خاطر جرائمی چون قتل ، قاچاق موادمخدر و تجاوز به عنف زندانی هستند ،مشکلی در خصوص استفاده از حق ملاقات حضوری ندارند

کلمه در هفته گذشته با انتشار گزارشی در همين مورد نوشت :هرکس می خواهد بداند چه کسی راست می گويد، دادستان تهران يا خانواده های زندانيان سياسی ؟ يکی از همين روزها بين ساعت نه صبح تا دو بعدازظهر سری به ساختمان دادستانی تهران در سبزه ميدان تهران بزند . در اين آدرس هر روزه دهها خانواده زندنيان سياسی را می بيند که از راه دور و نزديک و حتی از شهرهای ديگر و با سختی زياد به دفتر دادستان مراجعه کرده اند تا ساعت ها منتظر بايستند و درخواست کتبی ملاقات حضوری با عزيزان دربندشان را به دفتر ايشان بدهند .اين پايان کار نيست .آنها مجبورند بارها و بارها برای پيگيری نامه خود به دادستانی مراجعه کنند تا بالاخره مجوز دادستان را دريافت کنند . تازه اين درصورتی است که خانواده زندانی خيلی خوش شانس باشد ،چون ممکن است بعد از چهار –پنج بار مراجعه به دادستانی و بعد از دو يا سه ماه به او بگويند که اصلا درخواست شما مفقود شده است

در همان گزارش پيش بينی شده بود که دادستان تهران به جای رسيدگی به درخواست خانواده های زندانيان و يا ارائه پاسخ مستدل به انتقادهای مطرح شده ،باز هم همه چيز را تکذيب خواهد کرد :« پيش بينی اش خيلی سخت نيست که فردای انتشار اين مطلب دادستان مصاحبه ای کند و بگويد که همه اين حرفها دروغ است و ملاقات های حضوری همچون گذشته برقرار است. مراجعه به سالن ملاقات زندان اوين در يکی از روزهای هفته که اختصاص به ملاقات زندانيان سياسی دارد، وقت زيادی از شما نمی گيرد .خودتان سری بزنيد و ببينيد که گاه پدر و مادر يک زندانی سياسی چقدر التماس می کنند که خواهش می کنيم به هر دوی ما اجازه ملاقات بافرزندمان را بدهيد و هر بار از ماموران زندان می شنوند که به دستور دادستان فقط يک نفر از شما حق ملاقات دارد:يا پدر يا مادر،خواهر و برادر که اصلا حق ملاقات حضوری ندارند»!