بيانيه جمعی از فعالين دانشجويی دانشگاه صنعتی نوشيروانی بابل در رابطه با اعتصاب غذای نيما نحوی

چند روزی است که از اعتصاب غذای دوست در بندمان ، نيما نحوی می گذرد. کسی که ماه هاست در زندان متی کلای بابل دوران محکوميت خود را سپری می کند. اخبار رسيده از وضعيت نيما، باعث شد زبان بگشاييم و در قبال صبری که خانواده اش از ما انتظار داشتند، شرمسار گرديم.

نيما نحوی، دانشجوی زندانی دربند استان مازندران، بيش از يک ماه است که در بند ويژه ی زندان متی کلا تنهاست. آيا سلول انفرادی تنها به دليل اندازه ی آن به اين نام شهره است و يا قطع ارتباط زندانيان با محيط خارج و شکنجه ی روحی حاصل از آن دليل اصلی اين نام گذاری است؟ بيش از يک ماه است که نيما نحوی، با درد و رنج تنهايی و نداشتن هم صحبت دست و پنجه نرم می کند. حال آنکه شنيده ها حاکی از آن است که چند روزی است که او را به بند قاتلين و مجرمين خطرناک منتقل کرده اند. آيا دانشجويی که چند روز است از اعتصاب غذای او می گذرد، قدرت و توان جسمی و روحی مقابله با خطرات ناشی از اين افراد را خواهد داشت؟
آيا ما مصاحبه ی ايمان صديقی ديگر دانشجوی زندانی دانشگاه صنعتی نوشيروانی که در همين زندان بود را فراموش کرده ايم؟ مگر نه اينکه اين متی کلا، همان متی کلاست ؟ مگر اين زندان ، همان زندانی نيست که پای زندانيان را به هم می بندند تا بتوانند يکی از آنها را مورد تعرض و تجاوز جنسی قرار دهند؟ آيا با وجود تمام مشکلات بهداشتی اين زندان، خواسته ی نيما که بر طبق قوانين و مقررات سازمان کل زندان های کشور جزو حقوق مسلم اوست، عجيب به نظر می آيد؟ آيا با وجود گذرانده شدن نيمی از دوران محکوميت نيما نحوی دليلی برای آزاد نکردن و اعطا نکردن عفو مشروط بر اساس اساسنامه و قوانين سازمان زندان های کل کشور وجود دارد؟ آيا نه اين است که آزاد نکردن وی تنها به دليل گروگان نگه داشتن او از سوی نهادهای امنيتی برای آرام بودن فضای دانشگاه صنعتی نوشيروانی و درس عبرتی برای ديگر فعالين اين دانشگاه است؟
تا به کی بايد شاهد اين فشار ها و گروگان گيری ها از سوی حاکميت باشيم؟ آيا اين شيوه برای عملی کردن شعار " جذب حداکثری و دفع حداقلی " کارامد بوده است؟ شما بگوييد: خانواده ای که فرزند خود را برای تحصيل به شهر ديگری می فرستند، بعد از همه ی اين مشکلات و فرستادن فرزندشان به زندان، چه چيزی به غير از سلامتی او بعد از بازگشت وی از زندان خواهد خواست ؟
نيما نحوی دانشجوی رشته ی مکانيک و فعال دانشجويی دانشگاه صنعتی نوشيروانی بابل، در سال ۱۳۸۶ وارد دانشگاه شد، در ماه دوم دستگير و به مدت ۱۳ روز به زندان افتاد با اين حال دست از تلاش برای رسيدن به دنيايی بهتر و مبارزه با بی عدالتی برنداشت تا جايی که دو بار ديگر نيز دستگير شد. آخرين بار در جريان حوادث پس از انتخابات سال ۱۳۸۸ دستگير شده و از سوی دادگاه انقلاب شهرستان بابل به ۱۰ ماه حبس تعزيری و يک سال محروميت از تحصيل محکوم گشت. اکنون با گذراندن بيش از نيمی از محکوميت خود، می بايست مشمول قانون عفو مشروط گردد که با مخالفت مسئولين نهادهای امنيتی و قضايی شهرستان بابل هنوز در زندان به سر می برد. وی روز دوشنبه دست به اعتصاب غذای نامحدود برای انتقال به يکی از زندان های شهر محل سکونت خود زده است.
ما جمعی از فعالين دانشجويی دانشگاه صنعتی نوشيروانی بابل ضمن توصيه به مسئولين امنيتی و قضايی و اداره ی زندان شهرستان بابل خواستار انتقال اين دانشجوی دربند و رسيدگی به خواسته های به حق و قانونی وی بوده و در ادامه اين پرسش را مطرح می کنيم که شما مسئولين امنيتی و قضايی اين استان تا به کی قصد ادامه ی اين فشارهای بی مورد و خبرساز را داريد ؟ آيا ديگر زمان رعايت مساوات در بين زندانيان سياسی و جانيان و قاتلان اين کشور نرسيده است؟ دانشجويانی که از فضايی علمی و آکادميک وارد زندان شده اند، آيا چيزی جز احقاق حقوقشان می خواهند؟ همان دانشجويانی که تنها سودای آن ها اجرای بند های اساسنامه و قوانين سازمان زندان های کل کشور که مورد تأييد قوه ی قضاييه می باشد است.
در پايان، متذکر می شويم با توجه به اين که برای ساختن آينده ی ايران زمين به وجود امثال نيما نحوی ها نيازمنديم و از دوست و يار هم بندمان تقاضا می کنيم ، با وجود آنکه از حقانيت اعتراض وی آگاهيم به اعتصاب غذای خود خاتمه بخشد و خانواده و دوستان خود را که در اين چند روز نگران وی می باشند را آسوده خاطر نمايد.