زندانيان بند ۳۵۰ اوين همچنان محروم از تلفن، مرخصی و ملاقات حضوری، کلمه

کلمه _گروه اجتماعی :زندانيان سياسی بند ۳۵۰ زندان اوين بدون استفاده از حق ملاقات حضوری، حق استفاده از مرخصی و ارتباط تلفنی با خانواده هايشان دوران حبس را می گذرانند .قوانينی خود ساخته که توسط دستگاه قضايی ايران اعمال می شود و گذراندن دوران حبس را برای زندانيان عقيدتی و خانواده هايشان بسيار دشوار می کند .

به گزارش خبرنگار کلمه، اين موضوع همچنين بار سنگينی را به لحاظ روحی برای زندانيان و خانواده هايشان به وجود آورده است چرا که اين زندانيان مجبورند تنها هفته ای يک بار در روزهای دوشنبه و از پشت کابين هايی با شيشه های قطور و مات با خانواده شان ملاقات کنند .

اين موضوع برای زندانيانی که فرزند خردسال دارند بسيار دشوارتر است . روانشناسان و مشاوران به اين خانواده ها توصيه کرده اندکه فرزندان شان را به اين نوع ملاقات نبرند چراکه ملاقاتهای کابينی ضربه روحی شديد تری را به کودک وارد می کند،به همين خاطر گاه زندانی برای ماه ها از ملاقات با فرزندش محروم است و در صورت انجام ملاقات کابينی نيز فشار روحی سنگينی به دو طرف وارد می شود چرا که هر گز يک کودک دو يا سه ساله نمی تواند از پشت تلفن و با کابينی از جنس آهن و شيشه با پدرش ملاقات مطلوبی انجام دهد .

هرچند محدوديت ملاقات حضوری کم کم به ساير بندهای زندان اوين مانند بند ۲۰۹ ، بند نسوان و حتی بند زندانيان سياسی زندان رجايی شهر هم راه يافته است. اما زندانيان بند ۳۵۰ ماه هاست که از اين ملاقات محروم هستند و تماس های تلفنی شان هم مدتهای طولانی است که قطع شده است .

اکنون نسرين ستوده با وجود داشتن فرزندی ۳ ساله ماه هاست که در بند ۲۰۹ بدون ملاقات با فرزندانش نگهداری می شود و يا بهاره هدايت، فعال دانشجويی ماه هاست که از ملاقات حضوری و اکنون ملاقات کابينی با همسرش محروم شده است . اين دو زن زندانی سياسی که يکی در بند ۲۰۹ و ديگر ی در بند نسوان به سر می برند به ترتيب به يازده و نه سال و نيم حبس تعزيری محکوم شده اند .
اما در بند ۳۵۰ زندان اوين که يش از ۱۵۰ نفر از بازداشت شدگان حوادث پس از انتخابات در آن نگهداری می شوند، اين محدوديتها با شدت بيشتری و از مدتها قبل اعمال شده است .اين بند با دارا بودن بيشترين زندانيان حوادث پس از انتخابات اکنون به عنوان اصلی ترين بند نگهداری زندانيان جنبش سبز شناخته می شود.

بند ۳۵۰ زندان اوين، يک چهارضلعی مربع شکل است که نسبت به ساير بندهای اوين در سطحی پاينن تر قرار دارد. سه ضلع از اين چهار ضلع ساختمانی دو طبقه است و اضلاع آن، حياط مرکزی اين بند را احاطه کرده است. در حياط مرکزی دو -سه وسيله ورزشی با چند نيمکت گذاشته شده است . اما ساختمان پيرامونی در هر طبقه راهرويی به عرض يک و نيم متردارد که اتاق ها را به هم وصل می کند.
در هر اتاق سی و شش متر مربعی اين بند بين ۲۰ تا ۳۰ نفر و گاه حتی بيشتر زندانی اند . هر اتاق تقريبا ۶متر در ۶ متر است. سه ضلع هر اتاق توسط تخت های سه طبقه اشغال شده که ۲۴ نفر بر روی آنها می خوابند. معمولا زندانی های قديمی روی تخت و بقيه نيز وسط اتاق ها می خوابند.به اين افراد در زندان کف خواب لقب داده اند .

محروميت از ملاقات حضوری و استفاده از حق مرخصی از محدوديتهايی مهمی است که که برای اين زندانيان اعمال شده است. زندانيان عادی بدون کوچکترين دشواری می توانند خانواده هايشان را ملاقات می کنند و در موعد مقرر نيز به مرخصی بروند.همچنين اين زندانيان به راحتی حق تماس تلفنی دارند حق ديگری که از زندانيان سياسی اين بند سلب شده است .

در حالی زندانيان سياسی زندان اوين از جمله بند ۳۵۰ از حق ملاقات حضوری محرومند که طبق آيين نامه سازمان زندانها هر زندانی می تواند در هر ماه حداقل يک بار با خانواده اش ملاقات حضوری داشته باشد . اما اکنون ماه هاست که زندانيان سياسی از اين حق اوليه خود محروم شده اند .مسوولان زندان و دادستانی تهران دليل اين کار را ممانعت از خارج شدن اطلاعات و اخبار زندانيان سياسی به بيرون عنوان کرده اند.اين درحالی است که خانواده ها پيش از انجام ملاقات حضوری، توسط ماموران زندان مورد بازرسی دقيق قرار می گرفتند.

همچنين دادن مرخصی به زندانيان سياسی نيازمند نظر بازجويان وزارت اطلاعات است بازجوهايی که فراتر از قاضی و حتی دادستان تهران درباره سرنوشت يک زندانی سياسی عقيدتی تصميم می گيرند، در بيشتر موارد با دادن مرخصی به زندانی مخالفت می کنند اکنون زندانيانی در بند ۳۵۰ به سر می بردند که بعد از حوادث انتخابات يک روز هم به مرخصی نيامده اند و زندانيان سياسی ديگری هم در اين بند به سر می برند که سالهاست رنگ مرخصی به خود نديده اند .

اين شرايط وضعيت بسيار دشواری را برای زندانيان سياسی و خانواده های آنها به همراه داشته است .زندانيانی که بدون مرخصی، بدون استفاده از ملاقات حضوری و تلفن حکم های ناعادلانه شان را می گذرانند. شرايطی که خانواده ها ی زندانيان و زندانيان را بارها به اعتراض واداشته است اما دادستان تهران و ديگر مسوولان قضايی بی توجه به اين شکايتها همانگونه که دوست دارند با اين زندانيان رفتار می کنند .