جهان عرب: راه ترکيه يا راه جمهوری اسلامی؟ جواد طالعی

مشکل مردم جهان عرب، فساد حاکمان، خشونت پليسی، فقر، بيکاری و بی‌چشم‌اندازی جوانان است. در زمينه پاسخ گفتن به اين مشکلات، جمهوری اسلامی بدترين کارنامه و ترکيه درخشان‌ترين دستاوردها را دارد. بنابر اين، حتی اگر اکثريت مردم عرب هم اسلام را راه حلی برای مشکلات خود بدانند، بی‌ترديد بهشت موعود آن‌ها ترکيه خواهد بود، نه جهنم جمهوری اسلامی

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

از زمان آغاز ناآرامی های تونس و مصر، شبکه های خبری جمهوری اسلامی، می کوشند افکار عمومی را در ايران و جهان مجاب کنند که جنبش های مدنی مردم تونس و مصر، از اسلام الهام گرفته اند و می روند تا حکومت هائی شبيه جمهوری فقاهتی ايران را در اين دو کشور بر کرسی بنشانند.

دستگاه های تبليغاتی جمهوری اسلامی، هنگامی که شيخ راشد الغنوشی رهبر نهضت اسلامی تونس هنوز در تبعيد لندن به سر می برد، برای او، به عنوان کسی که راه خمينی را در تونس پيش خواهد گرفت، سر و دست می شکستند. دلگرمی آن ها به اين بود که شيخ غنوشی در سال های نخست پس از پيروزی اسلامگرايان در ايران، چند بار به ايران سفر کرده و حتی کتابی هم با عنوان "امام خمينی و نهضت اسلامی" نوشته است.

اما شيخ در لحظه ورود به تونس به صراحت گفت:" نمی دانم چرا مرا با خمينی و بن لادن مقايسه می کنند. من با رجب طيب اردوغان قابل مقايسه هستم." عنوشی، به اين ترتيب آب سردی بر آتش شهوت قدرت اسلامگرايان ايران ريخت. محمد البرادعی نيز، که با اخوان المسلمين ائتلاف کرده است، در اولين مصاحبه خود با دو خبرنگار آلمانی، راست يا دروغ ، جمهوری اسلامی را متهم کرد که فتوای ترور وی را صادر کرده است.

دشمن الازهر، دوست اخوان المسلمين

در واکنش به جنبش مردم مصر نيز، رهبران جمهوری اسلامی همه تلاش خود را به کار بسته اند تا همه جنبش را به نفع اخوان المسلمين مصادره کنند. آن ها حتی يکبار حاضر نشده اند از علمای الازهر نام ببرند. زيرا روحانيون معتدل الازهر را دشمن و بخش های بنيادگرای اخوان المسلمين را، دوست خود می پندارند. در حالی که بخش های معتدل تر اخوان المسلمين به حزب توسعه و رفاه ترکيه نزديک ترند و بخش های متحجر و عقب گرای آن هم، در نهايت به القاعده و طالبان، حتی اگر پول و سلاح جمهوری اسلامی را در صورت نياز دريافت کرده باشند.

انقلاب اسلامی ايران، اگر توانسته بود ظرف ۳۲ سال گذشته کوچکترين خدمتی به مردم ايران کند و دست کم در زمينه مبارزه با فساد، افزايش رشد اقتصادی و پيش گرفتن يک سياست معتدل خارجی کارنامه قابل قبولی می داشت، ممکن بود امروز بتواند احتمالا الگوئی برای بخش هائی از شهروندان عرب باشد. اما کوس رسوائی جمهوری اسلامی که اکنون تنها و تنها باندهای تبهکار بر آن حکومت می کنند، چنان از بام افتاده است، که حتی اين بخش های مذهبی جوامع عربی نيز از آن تبرا می جويند. جنايات فراموش نشدنی جمهوری اسلامی پس از انتخابات ۲۲ خرداد سال ۱۳۸۸ تصوير اين حکومت را، بيش از هميشه در افکار عمومی عرب کدر کرده است. حتی همين اخوان المسلمين، پس از افشای تجاوزهای کهريزک، در بيانيه ای اين جنايات را محکوم کرد.

علاوه بر اين، تحقير و ستمی که جمهوری اسلامی ايران ظرف ۳۳ سال گذشته به اقليت سنی اين کشور اعمال کرده، به نفرت اهل سنت در سراسر جهان اسلام عليه اين نطام چنان دامن زده است که آن ها به هرچه نشانی از جمهوری اسلامی داشته باشد، به ديده نفرت می نگرند.

الگوی ترکيه

امروز، حتی اگر بخش بزرگی از مسلمانان آفريقا و خاورميانه، در جست و جوی الگوئی اسلامی برای حکومت باشند، آن را در حزب توسعه و رفاه ترکيه می جويند. کارنامه دولت اسلامگرا، اما معتدل ترکيه، در زمينه مبارزه با فساد خوب و در زمينه جذب سرمايه گذاری های خارجی و افزايش رشد اقتصادی درخشان است.

در سال ۲۰۰۳ ميلادی هنگامی که حزب توسعه و رفاه قدرت را، از طريق يک انتخابات آزاد و دموکراتيک، به دست گرفت، ترکيه توانسته بود تنها ۱ ميليارد و ۷۵۲ ميليون دلار سرمايه خارجی جذب کند. اين رقم دو سال بعد نزديک به ۶ برابر شد و به ۹ ميليارد و ۶۶۵ ميليون دلار رسيد. ترکيه، در سال های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ توانست جذب سرمايه های خارجی را به ترتيب به ۴۰ ميليارد و ۶۰ ميليارد دلار افزايش دهد. رشد اقتصادی ترکيه نيز، يک سال بعد از روی کار آمدن حزب توسعه و رفاه، به نزديک ۹ درصد رسيد و در سال های بعد هم هرگز کمتر از ۶ درصد نبوده است.

حزب توسعه و رفاه، در دومين انتخابات دوران حکومت خود ۲۱ درصد بر آرای خود افزود. اين، پاسخ مردم ترکيه به باورهای مذهبی حزب نبود، بلکه پاداشی بود که به مديريت خوب اقتصادی آن دادند.

حکومت مصر امروز هم اسلامی است

مشکل مردم کشورهای عربی، بر خلاف آنچه رهبران جمهوری اسلامی تبليغ می کنند، رسيدن به يک جامعه مذهبی نيست. به ويژه طرح چنين ادعائی در مورد مصر مسخره است. اين کشور، هم اکنون هم دارای يک قانون اساسی است که اسلام را دين رسمی می شناسد. همين قانون اساسی، حاکميت را از وضع قوانين مغاير با شرع اسلام منع می کند. الازهر، با شدت بر اجرای اين اصل قانون اساسی نظارت می کند.

اخوان المسلمين، نه به خاطر اعتقادش به اسلام، بلکه به خاطر گرايش های تروريستی موجود در برخی لايه های آن و به دنبال قتل انورسادات در سال ۱۹۸۱ زير فشار رفته است. اين را، بی ترديد مردم مصر می دانند. علاوه بر اين، اخوان المسلمين، در ميان توده های فقير و بخشی از طبقه متوسط مصر، نه به خاطر اسلامگرا بودن، که به خاطر خدمات اجتماعی يی که ارائه داده از محبوبيت نسبی برخوردار است. با اين همه، در يک انتخابات آزاد نيز، با توجه به توازن قوا در مصر، بين ۲۰ تا ۳۰ درصد آرای مردم را می تواند از آن خود کند و يک فراکسيون قوی در مجلس داشته باشد، اما هرگز قادر نخواهد بود به تنهائی بر مصر حکومت کند.

مشکل مردم جهان عرب، فساد حاکمان، خشونت پليسی، فقر، بيکاری و بی چشم اندازی جوانان است. در زمينه پاسخ گفتن به اين مشکلات، جمهوری اسلامی بدترين کارنامه و ترکيه درخشان ترين دستاوردها را دارد. بنابر اين، حتی اگر اکثريت مردم عرب هم اسلام را راه حلی برای مشکلات خود بدانند، بی ترديد بهشت موعود آن ها ترکيه خواهد بود، نه جهنم جمهوری اسلامی.

توهين خامنه ای به مردم مصر و اهل سنت

رهبران و شبکه های تبليغاتی جمهوری اسلامی، شتابزده می کوشند نشان بدهند که جنبش مردم جهان عرب متاثر از انديشه های خمينی است. کار اين شتابزدگی به آنجا می رسد که مثلا خبرگزاری جمهوری اسلامی با نقل جمله ای از آقای خامنه ای، نمک بر زخم مردم مصر می پاشد:

۹۰ درصد جمعيت مصر را، اهل سنت، ۵ درصد آنان را مسيحيان، يک درصد آنان را يهوديان و حداکثر ۴ درصد آنان را شيعيان تشکيل می دهند. با اين همه، خبرگزاری رسمی جمهوری اسلامی، به نقل از آقای خامنه ای می نويسد:"ما کاری به دولت و حکومت مصر نداريم. مصری ها مردمی خوب و محب اهل بيت هستند."

امروز، هر دانش آموزی که يکبار درس فقه خوانده باشد می داند که عدل و امامت، فروعی است که شيعيان بر اصول سه گانه توحيد، نبوت و معاد در دين اسلام افزوده اند. به اين دليل، برای مصريانی که دست کم ۹۶ درصد آنان غير شيعی هستند، چيزی به عنوان "اهل بيت" اصلا معنا ندارد که بخواهند دوستدار آن باشند. اين را هر دانش آموزی می داند، اما ولی فقيه، که خبرگزاری جمهوری اسلامی از او به عنوان "ولی امر مسلمين" ياد می کند، نمی داند؟

انتخاب عنوان "ولی امر مسلمين" برای آيت الله خامنه ای هم، در نفس خود توهين بزرگی است به مسلمانان جهان که اکثريت آن ها را اهل سنت تشکيل می دهند. بنابراين، طبيعی است که يک روحانی شيعه، حتی اگر برخلاف آقای خامنه ای محبوب هم باشد، نمی تواند ولی امر آنان باشد. ضمن آن که اصولا اهل سنت خود را، برخلاف شيعيان مقلد، رمه نمی دانند که نيازی به چوپان داشته باشند. اجداد آن ها، همان زمان که ولايت علی را نپذيرفتند و اعلام کردند که پيامبر اسلام گزينش جانشين خود را به خود آن ها سپرده است، فاتحه وراثت و ولايت را خواندند.

سرپوشی برای يک ترس بزرگ

دستپاچگی محافل قدرت ايران از تحولات تونس و مصر، بيش از هرچيز ناشی از آن است که آن ها می ترسند مردم ايران، يک سال و نيم پس از سرکوب های خونين پس از انتخابات پر تقلب رياست جمهوری، با ديدن صحنه هائی از حرکت جسورانه مردم تونس و مصر، دوباره به اين فکر بيافتند که با مقاومت مدنی و ريختن به خيابان ها می توانند سرکوبگران خود را نيز مثل بن علی به عقب نشينی وادار کنند. به اين دليل است که همه جا را، با سودای پيروزی اسلامگرايان در ساير کشورها، چراغانی کرده اند تا مردمی که هيچ وسيله کسب خبری جز همين منابع دروغ پراکنی ندارند، باور کنند که اسلام پيروز است و سرنوشت آن ها همين هست که دارند. پس نبايد به فکر تغيير آن بيافتند.

نه. آقايان، قصد بيدار شدن از خواب خرگوشی را ندارند. جهان عرب، اگر هم درمان دردهای خود را در اسلام جست و جو کند، از ترکيه ای الگو می گيرد که حکومت آن، هم اهل سنت است و هم در اقتصاد و سياست و مردمداری موفق، نه از جمهوری اسلامی، که زعامت آن را روحانيون شيعه به عهده دارند و در اقتصاد و سياست و مردمداری روی ورشکستگان به تقصير و مبارک ها و تيمورها را سفيد کرده است.