انتقال زندانيان سياسی زن به کهريزک دوم، ضرب و شتم اين زندانيان با باتوم، کلمه

کلمه:خانواده های زنذانيان سياسی زن در زندان رجايی شهر که به تازگی به زندان قرچک ورامين منتقل شده اند می گويند که اين زندان کهريزکی ديگر است .گفته می شود که به زودی زندانيان سياسی زن در اوين نيز به قرچک ورامين منتقل خواهند شد.

طبق خبرهای موثق رسيده به کلمه، اين زندانيان زن در تماس های تلفنی با خانواده هايشان اعلام کرده اند اين زندان کهريزک ديگری است که در آن به زندانيان حتی آب و غذا به موقع داده نمی شود و مسوولان زندان هر زمان دلشان بخواهد به زندانيان غذا می دهند .آب اين زندان نيز در بيشترين ساعات روز قطع است .

اين زندانيان گفته اند روز گذشته وقتی به اين شرايط اعتراض کرده اند، ماموران زندان با باتوم آنها را کتک زده اند که اين ماجرا موجب شکستن ناخن چند تن از اين زندانيان شده است .

زندانيان اين زندان شرايط اين زندان را با يک” مرغدانی “مقايسه کرده و گفته اند اگر اين شرايط تا فردا پايان نيابد و اين زندانيان به زندان ديگری منتقل نشوند و يا به وضعيت شان رسيدگی نشود دست به اعتصاب غذای نامحدود خواهند زد.

شبنم مددزاده و جمع ديگری از زندانيان سياسی زن در رجايی شهر از جمله زندانيان انتقال يافته به زندان قرچک هستند.اين زندان همچون زندان کهريزک در حاشيه تهران واقع است و با توجه به وضعيت نامناسب و نگهداری زندانيانی با جرايم سنگين از قبيل اعتياد و توزيع مواد مخدر، سرقت و تخلفات اجتماعی، شرايط سختی را برای زندانيان سياسی که به آنجا منتقل می شوند به وجود می آورد.

خانواده های زندانيان سياسی زندان رجايی شهر نيز پيش از اين با انتشار نامه‌ای نسبت به شرايط دهشتناک و غيرانسانی موجود در بند زنان زندان رجايی شهر اعتراض کرده بودند ، اما به جای رسيدگی به اين شرايط اکنون اين زندانيان به زندانی به مراتب بدتر از زندان رجايی شهر منتقل شده اند ، زندانی که استانداردهای لازم برای زندانی کردن افراد را ندارد و به بازداشتگاه کهريزک شباهت دارد.

آنها در اين نامه نوشته بودند : «طبق آيين‌نامه سازمان زندان‌ها و قوانين موجود، مسئوليت جان زندانی، با سازمان زندانها و تمامی نهادهای مرتبط با‌ آن است، در زندان رجايی‌شهر کرج، تنها چيزی که ارزش نداشت جان آدميزاد بود. دسترسی به امکانات پزشکی و بهداری در اين زندان به شدت محدود بوده و در مواردی غيرممکن بود. زندانيان در صورت ابتلا به بيماری، نه تنها از سوی تيم پزشکی مستقر در زندان مورد معالجه قرار نمی‌گرفتند بلکه در مواردی به بخش قرنطينه منتقل می‌شده تا خودشان بهبود پيدا کنند.»

آنها در اين نامه از رياست قوه قضاييه ، صادق لاريجانی پرسيده بودند :«آيا هدف از تبعيد زندانيان سياسی و به خصوص زنان به زندان​های خارج از محل زندگی​شان، ايجاد شرايطی برای مرگ تدريجی آنان است؟ آيا قصد دستگاه قضايی بر اين است که اين افراد پس از بازگشت دوباره به جامعه، دچار بيماری‌های مختلف جسمی و روحی باشند و هرگز در قامت يک انسان سالم به جامعه بازنگردند؟ زنان و دختران محبوس در تبعيدگاه​ها نيز، مادران امروز و فردای جامعه هستند، آيا آنچه در در اين زندان​ها بر عزيزان ما می‌گذرد، ناديده گرفتن جزئی‌ترين اصول انسانيت نيست؟»

آنها تاکيد کرده بودند :«هيچ​گونه اطلاعی از سرنوشت عزيزان شان ندارند و تصور انتقال آنان به زندانی بدتر از زندان رجايی​شهر، بر نگرانی​های آنها افزوده است. »

اکنون اين تصور خانواده ها به واقعيت پيوسته است و عزيزان شان به زندانی که به بازداشتگاه کهريزک شباهت دارد منتقل شده اند آيا اين زندان مانند کهريزک قربانيان جديدی خواهد گرفت؟