آمنه! آمنه! لاله حسين پور

من چگونه بدانم که تو چه می کشی؟ چگونه رنج تو را احساس کنم؟
آن لحظه سوزش صورت و روح تو را توامان، من تجربه نکرده ام. من فقط می توانم ببينم. من فقط می توانم اثرات اسيد را بر روی صورت زيبای تو که اکنون نماد خشونت شده است، ببينم. چهره تو با عکسی در دست در تمام دنيا مخابره شده است. اکنون همه به تو فکر می کنند. اکنون هر فرد با ديدن عظمت اين خشونت، در خود فرو می رود، با اين فکر که چگونه بايد هيولای خشونت را سر به نيست کرد. چگونه بايد انسان را از چنبره خشونت که به اشکال مختلف خود را در يک لحظه خشم، حسادت، نفرت و خودخواهی نشان می دهد، نجات داد؟ چگونه؟

انتقام؟
قصاص؟
به آن مردی فکر می کنم که در يک لحظه حسادت و خشم، فقط برای آن که به ميل و خواسته خود نرسيده است، تو را قربانی خشونت خود می کند و هم زمان خود قربانی خشونت می گردد. اکنون نيز، آمنه، تو با قصاص و انتقام، مجددا او را و هم زمان خودت را قربانی خشونت می کنی!
اين جا ديگر نه تو هستی که آرام و راضی می شوی و نه آن مرد با عمل خود آرام و راضی شده است و نه من و نه هر کسی که در اين جهان به تو و عکست می نگرد.
اکنون خشونت است که سيراب شده است و جای خود را محکم تر می کند.
اکنون خشونت است که زنجيرهای خود را قوی تر، ظالم تر وخشن تر با تمام سبعيت به دور ما می پيچد و در تمام دنيا درمی نوردد و در هر کوچه و برزنی، در هر خانه و مکانی اثرات خود را بر جای می نهد و خود را در درون هر انسانی نهادی تر می کند.
آمنه، آرامش را تنها با پاره کردن زنجير خشونت می توانی به دست آوری، باور کن!