رَوی تا ريشه ی خفتن،و رغم رسم ناگفتن
ندايی سازی و با آن سرودی نو بپردازی

سرودی ناب و نورانی،پيام آور از ايرانی
که می بايست برخيزد،به هر ترفند و اعجازی

و بی ترسی ز پيدايی، تمام ات بود شيدايی
مگر مکر سيه کاران،عيان سازی به ابرازی

به گاه خفتِ هر لاله، به نورت همچنان هاله
کنی روشن حقيقت را،به پستوی ستم تازی

و اين خاک سترون را،غبارين روی ميهن را
بپاشی بذر روييدن، کسالت را براندازی

ترا سرشاخه ها بشکست،بهارت شد خزان يکدست
چو ديدت دشمن ميهن که چون سروی سرافرازی