راديو فردا "حلال" شد! کاظم کردوانی

در حاشيه ی هر انتخاباتی، در هر جای دنيا، اتفاقات ريز و درشت و زشت و شيرينی به وقوع می پيوندد که گاه به موضوع اصلی تبديل می شوند و موضوعی هايی می شوند داغ برای مطبوعات و رسانه های ديداری و شنيداری، که گاه باعث تفريح مردم می شوند و گاه خشم و انزجار آنان را برمی انگيزند . اما، گويا تقدير چنين است که در مملکت ما، با آن چنان پديده هايی رو به رو شويم که در آنِ واحد هم بايد از فرط سبک مغزی و پريشان انديشیِ پديدآورندگانش قهقه سر داد و هم ضجه زد از سرنوشتی که برايمان رقم زده اند .

اما نه در حاشيه که در مرکز ماجرا، تبليغاتِ پردامنه ی « انتخابات » اخير مجلس در ايران، خطر حمله ی نظامی به ايران است؛ و ترساندن مردم ايران که اگر در اين انتخابات شرکت نکنند، آمريکا به ايران حمله می کند ! چنين گفتارِ « انتخاباتی »ای، زبان حال حکومت گرانی است که با مردم خود رفتار وزبانی پر خشم و عتاب دارند، اما در دل قالب تهی کرده اند و با چشمانی نگران در انديشه ی فردای خويش نشسته اند . حکومت گرانی که بيش از همه می دانند که مردم از آنان روی برتافته اند و عطايای وعده ها ی شان را به لقايش بخشيده اند؛ حکومت گرانی که بيش از همه می دانند چه بر سر مردم آورده اند و نا اميد از آنان، دست به سوی « دشمنان » خود دراز کرده اند تا به کمکِ آنان مردم را به پای صندوق های رأی بکشانند ! نمونه ای بياوريم از نمونه ها : «کانون فرهنگی شهيد همت» که از امکانات وسيع حکومتی برخوردار است، در بَنِرهای تبليغاتی فراوانی که به گونه ای وسيع در شهر تهران برپا کرده است، برای تشويق مردم به شرکت در «انتخابات»، همه ی «خط قرمز» های اعلام شده ی حکومتی را در هم نورديده است و از جمله نوشته است «راديو فردا : در صورتی که مشارکت مردم ايران در انتخابات مجلس آتی کم تر از ۵۰ در صد باشد، آمريکا می تواند به راحتی به ايران حمله کند» !

در « فضيلتِ » اين « انتخابات » بسيار گفته اند و گفته ايم؛ اما گويا، تنها اين يک فقره شعبده بازی را کم داشت که به لطف آقايان تکميل شد !

از اين بگذريم که از قرار «راديو فردا» اصولاً چنين گفتار و جمله ای را تکذيب کرده است و آن را جعلی دانسته است، پرسيدنی است واماندگی به کجا رسيده است که آقايان دست به دامانِ راديو فردا شده اند و آن را جزء شرکای انتخاباتی خود قرار داده اند !؟ پرسيدنی است که چه شده است که هماوردِ حکومت نه آمريکا و غرب و ...، بلکه يک «راديو» شده است!؟

اما، در بطنِ اين تقلا ها و شعبده بازی ها، حقيقت بزرگی نهفته است . حکومت ناخواسته اعتراف کرده است که مردم ديگر به حرف ها و حديث های حکومتی هيچ اطمينانی ندارند . پس، می کوشند از زبان و با زبانِ «دشمنان» خود ( که می پندارند مردم به آن ها بيش تر از حکومت شان اعتماد دارند ) مردم را مجاب کنند . و اين، اوجِ درماندگیِ حکومتی است که به مردم خود پشت کرده است و در حق آنان از هيچ کاری روی گردان نبوده و نيست.

هيچ کشوری و هيچ نيرويی حقِ حمله ی نظامی به ايران را ندارد . اين، سخنِ همه ی ايرانيان آزادی خواه و ترقی خواهی است که دل در گروِ ميهن و مردمِ خود دارند . اما، مجلسی که با محروم کردن مردم از اصلِ خدشه ناپذير و تفکيک ناپذيرِ تعيينِ آزادنه ی سرنوشتِ خود، شکل بگيرد که در بنياد و در واقعيت خود نماينده ی مردم نيست؛ در هنگامه ی حادثه های بلاخيز و سرنوشت ساز، نه می تواند و نه می گذارند که حافظِ هستیِ مُلک و ملت باشد.