ملت تحریم کرد، خامنه ای "حماسه" آفرید! علی کشتگر

هم مردمی که این معرکه عوام فریبانه را تحریم کرده اند و هم خود رژیم که از اقدام یکپارچه اکثریت عظیم رای دهندگان به وحشت افتاده، خوب می دانند که روز دوازده اسفند ماه چه کسی از ملت ایران سیلی خورده است! از خود بپرسیم در برابر این تحریم، از رژیم واکنشی جز قلب حقیقت و انتشار آمار دروغ می توان انتظار داشت؟

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

ویژه خبرنامه گویا

[email protected]

شرم یک خصلت انسانی است که هرکس از آن تهی شود می تواند به اهریمن دروغ و جنایت دگردیسی پیدا کند.

بدستور علی خامنه ای از هفته ها پیش از مضحکه ای به نام انتخابات، درصد شرکت کنندگان مشخص شده بود، حداقل شصت درصد، یعنی بیش از انتخابات های مجالس پیشین که هرچند تحریمی در کار نبود میزان شرکت کنندگان حدود پنجاه تا پنجاه و پنج درصد اعلام شده بود.

خامنه ای در ذهن بیمار خود برآن بود که حالا که همه جریانهای سیاسی ایران بر سر تحریم همراه شده اند، حالا که اصلاح طلبان هم همگی به تحریم روی آورده اند و حالا که میلیونها ایرانی زخمدار از کودتای انتخاباتی و سرکوب های خونین دیگر فریب بازی او را نمی خورند، باید برای مایوس کردن همه آنها آمار شرکت کنندگان را بالا برد تا تحریم کنندگان بدانند که "اقلیت ناچیزی بیش نیستند!"

بدینسان بود که خامنه ای پیش از دوازده اسفند در چندین و چند سخنرانی مشابه که هریک بارها در صدا و سیما پخش شد به شیوه خاص خود به ماموران برگزاری انتخابات فرمان "حماسه" سازی داد. او عوام فریبانه پیش بینی می کرد که " این بار به احتمال قوی مردم بیش از گذشته در انتخابات شرکت می کنند" و بازهم " سیلی محکمی" به گوش دشمن خواهند نواخت. دشمن البته کسی به جز جنبش ملی و دموکراسی خواهی ایران نیست.

بدیهی است برای خامنه ای که در بیست و دو خرداد هشتاد و هشت، سی و پنج میلیون رای ملت را به سود مقاصد خودکامانه خود مصادره کرد و با وقاحتی که فقط از آخوند ساخته است چشم در چشم ملت مدعی پیروزی قاطع احمدی نژاد شد و رای دهندگان معترض را عوامل دشمن معرفی کرد ، راهی جز دروغ بیشرمانه دیگری برای نمایش انتخاباتی امروز نمانده بود.

در کشوری که چهل و هشت میلیون نفر حائز شرایط شرکت در انتخابات اند، نگه داشتن چند هزارنفر در صف های انتظار چندین حوزه مشخص رای گیری و فیلم برداری از آن نیز آسان ترین کاری است که از عهده هر دیکتاتور فرومایه ای برمی آید.

اما در این میان هر دو طرف،هم مردمی که این معرکه عوام فریبانه را تحریم کرده اند و هم خود رژیم که از اقدام یکپارچه اکثریت عظیم رای دهندگان به وحشت افتاده، خوب می دانند که روز دوازده اسفند ماه چه کسی از ملت ایران سیلی خورده است!

اگر حتی اقلیت مهمی از این چهل و هشت میلیون رای دهنده ایرانی آن سرقت بزرگ تاریخی و کشتارهای بیرحمانه پس از آن را فراموش می کردند و به پای صندوق های خونین انتخابات فرمایشی می آمدند، رژیم چه نیازی داشت که از رفت و آمد آزادانه خبرنگاران خارجی در خیابانهای تهران و شهرهای بزرگ جلوگیری کند و آنان را با وسایل نقلیه دولتی فقط به همان مکانهائی ببرد که خود می خواهد؟ ( به نقل از گویا نیوز).

اگر چنین بود رژیم چه نیازی داشت که از قول رادیو فردا خبر جعلی درست کند که گویا اگر شرکت مردم در انتخابات کمتر از پنجاه درصد باشد آمریکا به ایران حمله خواهد کرد؟ اگر چنین بود چرا همه حوزه های رای گیری بجز همان چند حوزه ای که رژیم عده ای را در آنجا به صف کرده بود کاملا خلوت بودند؟ و بالاخره اگر چنین بود چرا رژیم باید تا این حد از برگزاری یک اعتراض مسالمت آمیز ایرانیان در یک گوشه تهران و یا هر نقطه ایران بترسد؟

آری تردیدی نیست که اکثریت عظیم ملت ایران این انتخابات فرمایشی را تحریم کردند. از خود بپرسیم در برابر این تحریم از رژیم چه واکنشی مگر قلب حقیقت و انتشار آمار دروغ می توان انتظار داشت؟

این تحریم بار دیگر نشان داد که جنبش ملی و دموکراسی خواهی ایرانیان در برابر استبداد هشیار و همبسته است.