مبارزه با نژادپرستی یا کمک به بیگانه ستیزان؟٬ حمید فرخنده

کمتر اتفاق می افتد که نژادپرستان مزاحم تظاهرات مخالفان شوند، ماجرا معمولا برعکس است. این تاکتیک ضدراسیست ها نه تنها در جلوگیری از رشد نیروهای راست افراطی موفق نبوده، بلکه به رشد آنها نیز کمک رسانده است. در عرصه فعالیت های سیاسی موارد بسیاری هست که تاکتیک ها برگزیده شده ضد خود عمل کرده اند و اقدامات رفیق ناخواسته به تقویت رقیب منجر شده است.

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

hamidfarkhondeh@hotmail.com

رشد افراط گرایی اسلام سیاسی در سال های اخیر و بویژه عروج داعش با شمشیر خونین در کف و بیرق سیاه در بر، به مثابه خشن ترین گروه اسلامی عصر مدرن، ضرب آهنگ رشد نیروهای راست افراطی در کشورهای اروپایی را افزایش داده است. برای مقابله با فعالیت ها و بهره برداری های نیروهای بیگانه ستیز از شرایط جدید، نهادها و نیروهای ضدنژادپرستی که عمدتا از طیف چپ و طرفداران محیط زیست و سازمان های فرهنگی و اجتماعی مهاجران هستند متقابلا بر فعالیت های خود افزوده اند. در این میان بسیاری از سازمان های نژادپرست یا بیگانه ستیز زیرکانه عمل کرده و با تعدیل برخی دیدگاه های نژادی و افراطی خود در جلب افکار عمومی و راه یابی به پارلمان های کشورهای خود یا در پارلمان اروپا نسبتا موفق بوده اند. نیروهای مخالف آنها اما عمدتا در همان شیوه های مبارزاتی سابق درجا زده اند.

همواره یکی از مهم ترین جلوه های فعالیت سازمان ها و انجمن های ضدراسیستی شرکت در "تظاهرات مخالف" بوده است. داستانی تکراری، بدین قرار که به محض باخبر شدن ضدراسیست ها از تظاهرات یا مراسم سخنرانی یک گروه نژادپرست یا بیگانه ستیز، فراخوان متقابلی از سوی آنها برای شرکت در همان مکان و زمانی که فلان سازمان راسیستی یا دست راستی اعلام برنامه کرده است، صادر می شود و دعوتی عام برای مقابله با راسیسم صورت می گیرد. در روز موعود تظاهرات راسیست ها تحت حمایت نیروهای پلیس در میان سرو صدای مخالفان آنها که تعدادشان دهها یا صدها برابر راسیست ها هست، صورت می گیرد. درحالیکه پلیس برای جلوگیری از درگیری بین دو گروه از تظاهرکنندگان حاضر می شود، ضدراسیست ها یا برگزارکنندگان "تظاهرات مخالف" با فریادها، شعارها، هوکردن ها، سوت ها زدن ها سعی در مختل کردن تظاهرات راسیست ها یا بیگانه ستیزان می کنند. گاه کار به پرتاب سنگ و بطری از دو سو و زدخورد می کشد و پلیس برای پایان دادن به خشونت و درگیری وارد عمل می شود. سرانجام سخنرانی یا تظاهرات در میان هاله ای از گاز اشک آور ناتمام به پایان می رسد.

کمتر اتفاق می افتد که نژادپرستان مزاحم تظاهرات مخالفان شوند، ماجرا معمولا برعکس است. این تاکتیک ضدراسیست ها نه تنها در جلوگیری از رشد نیروهای راست افراطی موفق نبوده، بلکه به رشد آنها نیز کمک رسانده است. در عرصه فعالیت های سیاسی موارد بسیاری هست که تاکتیک ها برگزیده شده ضد خود عمل کرده اند و اقدامات رفیق ناخواسته به تقویت رقیب منجر شده است. ماجرای "تظاهرات مخالف" نیز علیرغم نیت ضدراسیست ها محصول دیگری داده است. تظاهرات برای دفاع از ارزش های دمکراسی و مبارزه قانونی و خردمندانه با نژادپرستان، بیگانه ستیزان و مخالفان دمکراسی البته فعالیتی بجا و ارزشمند است و این مهم را می توان در مکان و زمانی دیگر انجام داد. تلاش برای خفه کردن صدای دیگران، حتی اگر این دیگران راسیست ها و بیگانه ستیزان باشند، اما هم از نظر اخلاقی هم از نظر سیاسی مردود است و به دلایل زیر به ضد خود تبدیل می شود:
1. در یک نظام دمکراسی این حق دمکراتیک همه نیروهای سیاسی است که به فعالیت سیاسی و برگزاری گردهم آیی ها و تظاهرات بپردازند. این برتری دمکراسی است که حتی اجازه فعالیت سیاسی و راهپیمایی به نیروهایی بدهد که خود می توانند روزی خطری برای دمکراسی باشند.

2. در اغلب موارد شرکت کنندگان در تظاهرات راسیست ها بیش از چند ده نفر نیستند درحالیکه تعداد ضدراسیست هایی که برای ابراز مخالفت با آنها در "تظاهرات مخالف" شرکت می کنند چند صد یا چند هزار نفر است. تقابل بین دو گروه متخاصم و حواشی اطراف آن باعث توجه بیش از حد رساناهای گروهی می شود. در نتیجه تظاهرات عده ای اندک که می توانست انعکاس خبری مهمی نداشته باشد، بازتاب گسترده ای در رساناهای عمومی می یابد و نهایتا به مطرح شدن بیش از پیش و نالازم یک گروه نه چندان مهم می انجامد.

3. تلاش برای خفه کردن صدای سخنران یا اخلال در برگزاری روال عادی تظاهرات یگ گروه سیاسی که مجوز قانونی نیز برای تظاهرات خود دارد، به نمایش مظلومیت این گروه و جلب همبستگی مردمی که شاهد ماجرا هستند یا در جریان اخبار آن قرار می گیرند با این گروهها می انجامد.

4. برگزاری تظاهرات درست در همان زمان و مکانی که گروه رقیب قصد راهپیمایی یا سخنرانی دارد، عملی تحریک آمیز است و اغلب به خشونت و درگیری منجر می شود. این خشونت ها به نوبه خود به قطبی شدن اختلافات و محدود شدن فضای دیالوگ بین دو طیف مخالف خواهد انجامید.

5. ضدراسیست ها را در انظار عمومی از جایگاه برتر یک نیروی سیاسی-اجتماعی مبتکر به مرتبه نیرویی عکس العملی تنزل می دهد.

6. همه سازمان ها و نیروهای راست افراطی گرچه بیگانه ستیز هستند، اما لزوما نژادپرست نیستند. همه آنها را با یک صدا خواندن و با یک چوب راندن و نهایتا بدتر از آنچه هستند نشان دادن،به سود مخالفان نیست.